Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Anthony Bloom: Κυριακή της Ορθοδοξίας


+ Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Γιορτάζουμε σήμερα, πως κάθε χρόνο στό τέλος τς πρώτης βδομάδας τς Σαρακοστς, τήν Πανήγυρη καί τόν Θρίαμβο τς ρθοδοξίας. Καί πρέπει, κάθε χρόνο, νά θυμόμαστε τί σημαίνει ατή μέρα, χι μοναχά ς να γεγονός στορικό, λλά πίσης καί γιά τήν προσωπική μας ζωή. Πρτα π’ λα νά θυμηθομε τι θρίαμβος τς ρθοδοξίας δέν σημαίνει τόν θρίαμβό της στούς λλους νθρώπους. ποτελε τόν θρίαμβο τς Θείας λήθειας στίς καρδιές κείνων πού νήκουν στήν ρθόδοξη κκλησία καί πού διακηρύττουν τήν ποκεκαλυμμένη πό τόν Θεό λήθεια, στήν κεραιότητα καί στήν εθύτητά της.

Πρέπει σήμερα νά εχαριστήσουμε τόν Θεό λόψυχα πού μς ποκάλυψε τόν αυτό Του, πού ξοβέλισε τό σκοτάδι πό τόν νο καί τήν καρδιά κατοντάδων νθρώπων, πού Ατός πού εναι λήθεια μοιράστηκε μέ μς τήν γνώση τς τέλειας Θεικς λήθειας.

Δέν πρέπει νά ξεχνμε, τι δέν πρόκειται δ γιά εκόνες πό ξύλο καί χρμα, λλά γιά τόν Θεό πού φανερώνεται στόν κόσμο. καθένας μας, δημιουργήθηκε κατ’ εκόνα το Θεο. Εμαστε λοι ζωντανές εκόνες το Θεο καί ατό τό γεγονός ποτελε γιά μς μία τεράστια εθύνη, γιατί μία εκόνα σως νά μοιάσει μ παρωδία καί νά γίνει μέσο βλασφημίας το Θεο. Πρέπει νά σκεφτομε καί νά ναρωτηθομε: ξίζουμε, εμαστε κανοί νά καλούμαστε εκόνα το Θεο ; νας συγγραφέας τς Δύσης επε, τι ο νθρωποι πού συναντον να Χριστιανό, θά πρεπε νά τόν βλέπουν πως να ραμα, σάν μία ποκάλυψη πού ποτέ πρίν δέν εχαν, τι διαφορά νάμεσα σέ να Χριστιανό καί σέ ναν μή Χριστιανό, εναι τό διο σπουδαία, ριζοσπαστική καί ντυπωσιακή, σο διαφέρει να γαλμα πό ναν ζωντανό νθρωπο. να γαλμα σως νά εναι μορφο, λλά εναι φτιαγμένο πό πέτρα πό ξύλο καί εναι ψυχο. νας νθρωπος, σως μέ τήν πρώτη ντύπωση νά μήν φανερώνει τι ζε μία τέτοια μορφιά, λλά σοι τόν συναντον, θά πρέπει νά μπορον νά διακρίνουν σ’ κενον τή λάμψη τς παρουσίας το γίου Πνεύματος, νά ναγνωρίζουν τόν διο τόν Θεό πού ποκαλύπτει τόν αυτό Του, μέσα πό τήν ταπεινή μορφή μις νθρώπινης παρξης, πως ατοί πού προσκυνον ελαβικά μι εκόνα, μι εκόνα ερή καί ελογημένη πό τήν κκλησία.

σο δέν εμαστε γιά τούς γύρω μας μι τέτοια εκόνα, χουμε ποτύχει στήν ποστολή μας, δέν διακηρύττουμε μέ τήν ζωή μας, τόν θρίαμβο τς ρθοδοξίας, δίνουμε ψευδ μαρτυρία γιά σα κηρύττουμε. Καί γιά τοτο, καθένας πό μς καί λοι μαζί συνολικά φέρουμε τήν εθύνη, πειδή κόσμος πού συναντ χιλιάδες χριστιανν, δέν μεταστρέφεται πό τό ραμα τς παρουσίας το Θεο, νάμεσά τους, πού μέ τά χοϊκά, λλά δοξασμένα, για σώματά τους μεταμορφώνουν τόν κόσμο.

,τι εναι πλά ληθινό γιά μς, εναι ληθινό γιά τίς κκλησίες μας. Χριστός νόμασε τίς κκλησίες μας οκογένεια, μι κοινότητα Χριστιανν πού θά γίνει να νθρώπινο σμα, που ο νθρωποι εναι νωμένοι μέσα πό τήν λοκληρωτική γάπη, τήν ατοθυσία, πού εναι δια γάπη το Θεο πρός μς. κκλησία κλήθηκε καί καλεται κόμα νά ποτελέσει να σμα νθρώπων πού τό χαρακτηρίζει σαρκωμένη γάπη το Θεο. λίμονο, ατό πού συναντομε σέ λες τίς κκλησίες μας, δέν εναι τό θαμα τς Θείας γάπης.

πό τήν ρχή, λίμονο, κκλησία οκοδομήθηκε μέ αστηρό καί πίσημο τρόπο, σύμφωνα μέ τήν εραρχία το Κράτους. Σέ ατό τό σημεο, ποτύχαμε στ νά μοιάσουμε στ’ λήθεια στήν πρώτη κοινότητα τν Χριστιανν. Τερτιλλιανός στά κείμενά του πέρ τν Χριστιανν, λέει στόν Ρωμαο Ατοκράτορα: « ταν ο νθρωποι μς συναντον, στέκονται καί λένε: Πόσο γαπιονται ατοί ο νθρωποι!» Δέν ποτελομε στό σύνολο να σμα νθρώπων, γιά τό ποο κάποιος θά μποροσε νά μιλήσει τσι. Καί πρέπει νά μάθουμε ατό πού θέλει Θεός πό μς, ατό πού ταν μι φορά κκλησία: νά ξαναφτιάξουμε τίς κοινότητες, τίς κκλησίες, τίς νορίες, τίς πισκοπές, τά πατριαρχεα, λόκληρη τήν κκλησία, τσι πού λόκληρη ζωή, πραγματικότητα τς ζως θά εναι πραγματικότητα τς γάπης. λίμονο, κόμα δέν τό χουμε μάθει ατό.

Καί τσι, ταν ορτάζουμε τν γιορτή το θριάμβου τς ρθοδοξίας, ς θυμόμαστε τ τι Θεός εναι νικητής, τ τι μες διακηρύττουμε τήν λήθεια, τήν λήθεια το Θεο, νσαρκωμένη κα ποκεκαλυμμένη π τν διο, καί τ τι εναι μία τεράστια εθύνη γιά λους μαζί καί γιά τόν καθένα χωριστά τ τι δέν πρέπει νά δίνουμε ψευδ μαρτυρία γιά σα κηρύττουμε, μέ τόν τρόπο τς ζως μας. νας δυτικός θεολόγος εχε πε τι πιθανόν νά κηρύττουμε λη τήν λήθεια τς ρθοδόξου πίστεως, καί ταυτόχρονα νά τήν κυρώνουμε, νά τήν διαψεύδουμε μέ τήν ζωή μας, ποδεικνύοντας τι πρόκειται γιά λόγια, καί χι γιά πραγματικότητα. Πρέπει νά μετανοήσουμε γι’ ατήν τήν κατάσταση καί νά λλάξουμε. Πρέπει νά γίνουμε τέτοιοι πού ο νθρωποι πού μς συναντον, θά βλέπουν σέ μς τήν λήθεια, τό φς το Θεο, τήν γάπη Του γιά τόν καθένα χώρια καί γιά λους μαζί. σο δέν τό κάνουμε, σο δέν μετανοομε, δέν μετέχουμε στόν Θρίαμβο τς ρθοδοξίας. Θεός θριάμβευσε, μως βαλε μς πεύθυνους γιά νά θριαμβεύσει ζωή μέσα πό τή δική Του δόξα γιά τό καλό λου το κόσμου.


Γι’ ατό, ς μάθουμε νά ζομε σύμφωνα μέ τό Εαγγέλιο, πού εναι λήθεια καί Ζωή, χι μόνο προσωπικά, λλά συνολικά καί νά οκοδομήσουμε κοινωνίες Χριστιανν πού ποκαλύπτουν τν Θε στόν κόσμο, τσι πού κόσμος βλέποντάς μας, νά πε: « ς ναμορφώσουμε τούς θεσμούς, τίς σχέσεις μας, ς νανεώσουμε ,τι χει γεράσει καί παραμένει παλιό καί ς γίνουμε μι νέα κοινωνία, που Νόμος το Θεο, Ζωή το Θεο νά μπορε νά θριαμβεύσει καί νά εημερήσει.» μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου