Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Δύο τοποθετήσεις μπροστά στην ελευθερία


Καραβιδόπουλος ωάννης
Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου

«κενο τόν καιρό καθώς φτασε ησος στήν περιοχή τν Γαδαρηνν, τόν συνάντησε κάποιος ντρας πό τήν πόλη, πού εχε μέσα του δαιμόνια πό πολύν καιρό. Ροχο δέν ντυνόταν οτε μενε σέ σπίτι, λλά ζοσε στά μνήματα. ταν εδε τόν ησο, βγαλε μία κραυγή, πεσε στά πόδια του καί το επε μέ δυνατή φωνή: «Τί δουλειά χεις σύ μ' μένα ησο, Υέ το ψιστου Θεο; Σέ παρακαλ μή μέ βασανίσεις». Ατά τά επε, γιατί ησος εχε διατάξει τό δαιμονικό πνεμα νά βγε πό τόν νθρωπο. πό πολλά χρόνια τόν εχε στήν ξουσία του, καί γιά νά τόν συγκρατήσουν τόν δεναν μέ λυσίδες καί το βαζαν στά πόδια σιδερένια δεσμά. κενος μως σπαζε τά δεσμά, καί τό δαιμόνιο τόν δηγοσε στίς ρημιές. ησος τόν ρώτησε: «Ποιό εναι τό νομά σου;» κενος πάντησε: «Λεγεών», γιατί εχαν μπε μέσα του πολλά δαιμόνια. Τά δαιμόνια, λοιπόν, τόν παρακαλοσαν νά μήν τά διατάξει νά πνε στήν βυσσο. κε κοντά ταν να κοπάδι πό πολλούς χοίρους πού βοσκαν στό βουνό, καί τά δαιμόνια παρακαλοσαν τόν ησο νά τούς πιτρέψει νά μπον στούς χοίρους, καί τούς τό πέτρεψε. Βγκαν, λοιπόν, πό τόν νθρωπο καί μπκαν στούς χοίρους. Τότε τό κοπάδι ρμησε πρός τόν γκρεμό καί πνίγηκε στή λίμνη. Μόλις ο βοσκοί εδαν τί γινε, φυγαν καί τό επαν στήν πόλη καί στήν παιθρο. Βγκαν ο νθρωποι νά δον τί γινε καί ρθαν κοντά στόν ησο. Βρκαν τόν νθρωπο πό τόν ποο βγκαν τά δαιμόνια νά κάθεται δίπλα στόν ησο, νά φοράει ροχα καί νά φέρεται λογικά, καί φοβήθηκαν. σοι εχαν δε τί εχε γίνει, τούς επαν γιά τό πς δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε λο τό πλθος πό τήν περιοχή τν Γαδάρων παρακαλοσαν τόν ησο νά φύγει πό κοντά τους, γιατί τούς εχε πιάσει μεγάλος φόβος. κενος μπκε στό πλοιάριο γιά νά γυρίσει πίσω. νθρωπος πό τόν ποο εχαν βγε τά δαιμόνια τόν παρακαλοσε νά τόν πάρει μαζί του. ησος μως το επε νά φύγει, μέ τά παρακάτω λόγια: «Γύρισε στό σπίτι σου καί διηγήσου σα κανε σ' σένα Θεός». κενος φυγε διαλαλώντας σ' λη τήν πόλη σα κανε σ' ατόν ησος» (Λουκ. 8, 26-39).

Χριστός παρουσιάζεται στή διήγησή μας ς λευθερωτής τν νθρώπων πό τίς δαιμονικές δυνάμεις πού τόν κρατον αχμάλωτο καί τόν δυναστεύουν. Σ’ ατή τήν προσφορά λευθερίας παρατηρομε δύο τρόπους νταποκρίσεως τν νθρώπων: μία κπροσωπεται πό τόν δαιμονισμένο πο θεραπεύθηκε, λλη πό τούς κατοίκους τς περιοχς στήν ποία γινε τό θαμα. πρτος, μετά τή συνάντησή του μέ τόν λευθερωτή καί σωτήρα Χριστό, μεταβάλλεται ριζικά: πό γυμνός γίνεται «ματισμένος καί σωφρονν»· πό κοινώνητος πού ζοσε στά μνήματα καί στίς ρήμους βρίσκεται τώρα σέ πικοινωνία μέ τούς συνανθρώπους του, τούς ποίους σπεύδει νά συναντήσει γιά νά τούς διηγηθε τή θαυματουργική θεραπεία του- ντί τς πιθετικότητας καί τς καταστροφικς καί ατοκαταστροφικς μανίας πού εχε (βλ. τίς παράλληλες διηγήσεις στά Μάρκ. 5, 3-5. Ματθ. 8, 28 ξ.) γίνεται τώρα ατία σωτηρίας τν λλων ντί τς προηγούμενης διεσπασμένης προσωπικότητάς του πού φαίνεται πό τήν νομασία «λεγεών»(: «γιατί εχαν μπε μέσα του πολλά δαιμόνια») ποκτ τώρα να νιαο κέντρο, τό ποο γνωρίζει πολύ καλά τί θέλει, νά μείνει κοντά στόν ησο.

ν μως πρώην δαιμονισμένος πιθυμε τή μόνιμη συντροφιά το ησο, ο κάτοικοι τς περιοχς ζητον τήν πομάκρυνση το εεργέτη, γιατί τούς κυρίεψε φόβος. Εδαν τή δύναμη το ησο καί τρομοκρατήθηκαν. Σκέφθηκαν μέσως τι παρουσία νός σχυρο θαυματοποιο νάμεσά τους μπορε νά συνεπάγεται σως ρισμένες λικές ζημίες, πως ταν π.χ. καταστροφή τς γέλης τν χοίρων. «φόβος» τους γιά τόν ποο μιλε εαγγελιστής δέν εναι τό δέος καί συντριβή μπροστά στή δύναμη το ησο, ρχή τς ναγνωρίσεώς του καί τς προσκυνήσεως, λλ’ τρόμος μήπως παρουσία του τούς δηγήσει στή στέρηση τν λικν γαθν, τά ποα δέν θέλουν νά χάσουν. Τυφλοί ς πρός τό πνευματικό τους συμφέρον, βλέπουν μπροστά τους μόνο τό λικό συμφέρον. πορρίπτουν τήν λευθερία, προτιμώντας νά μείνουν δολοι.


Πολλές φορές ο νθρωποι δέν βλέπουν καθαρά, δέν διακρίνουν τό σωστό, χάνουν τά μεγάλα γιά νά κερδίσουν τά μικρά, διώχνουν τόν Σωτήρα γιά νά ζήσουν πιό νετα. Ο κάτοικοι τς περιοχς τν Γαδαρηνν εναι ο τύποι τν νθρώπων πού συλλόγιστα διώχνουν τό σπόρο το θείου λόγου καί ποδεικνύονται γονο καί πετρδες δαφος, γιά νά θυμηθομε τήν εκόνα τς παραβολς το σπορέα. Βλέπουν πιφανειακά, κοινωνικά, συμβατικά, γωκεντρικά. άν τό χριστιανικό κήρυγμα δέν ξυπηρετε τά σχέδιά τους, τό παραμερίζουν. άν στέκεται μπόδιο στίς πιδιώξεις τους, τό πολεμον. άν Χριστός τούς νοχλε, τόν διώχνουν.

Κι μως δ βρίσκεται τραγική ερωνεία- παραμένουν κλεισμένοι στά δεσμά πό τά ποα θέλει νά τούς λυτρώσει Χριστός. Δέν βλέπουν τά θαύματα τς θείας γάπης μέ τά ποα εναι γεμάτος κόσμος. Σκέπτονται ψυχρά, γκεφαλικά, γκοσμιοκρατικά. κενο πού μεταβάλλει ριζικά τόν νθρωπο δέν εναι ψυχρή λογική καί τό στενά ννοούμενο συμφέρον, λλ’ συνάντηση μέ τόν Χριστό μέσα στόν χρο το βιώματος, διάλογος μέ Ατόν, ναγνώρισή του ς λευθερωτή.
Στήν περιγραφή το δαιμονισμένου τς διηγήσεώς μας χουμε μία εκόνα το νθρώπου πού εναι αχμάλωτος τν δαιμονικν δυνάμεων τς κακίας, το μίσους, τς καταστροφς· στήν περιγραφή το διου νθρώπου λλά θεραπευμένου βλέπουμε τήν τεράστια παρξιακή λλαγή πού συντελεται πό τή συνάντηση μέ τόν Χριστό, τόν Σωτήρα καί λευθερωτή.


πιθυμία νά μείνει κανείς κοντά στόν Χριστό πως θεραπευμένος τς περικοπς, πειδή νιωσε τήν λευθερία πού προσφέρεται π’ Ατόν σάν δρο, ποδίωξη το Χριστο χάρη κάποιου λλου συμφέροντος, κατά τό πρότυπο τν Γαδαρηνν, εναι δύο δυνατές τοποθετήσεις τν νθρώπων ναντι τς θείας δωρες τς λευθερίας. πρώτη μπορε νά σημάνει τή σωτηρία του, δεύτερη τήν καταστροφή του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου