Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

"Ο λόγος τοῦ Θεοῦ μένει στὸν αἰώνα καὶ μαζί του καὶ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ τὸν ἀκούει καὶ τὸν φυλάει μέσα του".


+ Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης
Διονυσίου Ψαριανού
17 κτωβρίου 1965

γαπητο χριστιανοί,
Σήμερα κκλησία μας ορτάζει κα τιμ τ μνήμη τν γίων κα θεοφόρων πατέρων τς βδόμης οκουμενικς Συνόδου. Στ 787 χρόνια μετ τν γέννηση το Χριστο συνάχθηκαν ο πίσκοποι τς κκλησίας στ Νίκαια τς Βιθυνίας γι τ ζήτημα τς προσκυνήσεως τν γίων εκόνων. Τότε καθώρισαν πίσημα πς τς εκόνες δν τς λατρεύουμε, γιατί λατρεία μόνο στ Θε νήκει, μ τιμητικ τς προσκυνομε, κα προσκύνηση δν εναι γι τν δια τν εκόνα, μ γι τ εκονιζόμενο πρόσωπο. Σύνοδος επε, παίρνοντας τ λόγο π τν γιον Βασίλειο πς « τιμ τς εκόνος π τ πρωτότυπον διαβαίνει». Σήμερα λοιπν στ μνήμη τν γίων πατέρων διαβάζεται τ Εαγγέλιο πο κούσαμε κα πο τ ξαναλέμε τώρα στ δική μας πλ γλώσσα.

Επεν Κύριος τούτη τν παραβολή. Βγκε γεωργς γι ν σπείρη τ σπόρο του. Κα κε πο ατς σπερνε, λλα σπειρι πέσανε πάνω στ δρόμο κα καταπατήθηκαν π τος διαβάτες κα τ φάγαν τ πουλι το ορανο· κι λλα σπειρι πέσανε πάνω στς πέτρες κα μόλις φύτρωσαν ξεράθηκαν, γι τ πο δν εχε κε δροσιά· κι λλα σπειρι πέσανε στ' γκάθια, κα τ' γκάθια φύτρωσαν μαζί τους κα τ 'πνιξαν· κι λλα σπειρι πέσανε στν καλ γ κα φύτρωσαν κι δωκαν καρπ τ να κατό. Κι πάνω σ' τοτα τν ρωτοσαν ο μαθηταί του κι λεγαν· Τί ν ννο ατ παραβολή; Κι κενος επε· Σ σς εναι δοσμένο ν μάθετε τ μυστήρια τς βασιλείας το Θεο, ν στος λλους διδασκαλία γίνεται μ παραβολές, γι ν κοιτάζουν κα ν μν βλέπουν κα ν κον κα ν μν καταλαβαίνουν. Κι κοστε τώρα σες τί ννοε παραβολή. σπόρος εναι λόγος το Θεο. Κα δρόμος, που πάνω σ' ατν πεσε σπόρος, εν' κενοι πο κουσαν, στερα ρχεται διάβολος κα παίρνει τ λόγο π τν καρδιά τους, γι ν μν πιστέψουν κα σωθονε. Κα πέτρες, που πάνω σ' ατς πεσε σπόρος, εναι κενοι πο ταν κούσουν, δέχονται τ λόγο μ χαρά, μ ατο δν χουν βάθος γι ν ριζώση λόγος· πιστεύουνε πρς ρας κα στν καιρ το πειρασμο τ παρατον κα φεύγουν. Κι γκάθια, πού σ' ατ πεσε σπόρος, εναι ατο πο κουσαν τ λόγο, μ πνίγονται π τς μέριμνες το πλούτου κα τς δονς το βίου κα δν κάνουν προκοπή. Κα καλ γ, που μέσα της πεσε σπόρος, εναι ατο πο κουσαν τ λόγο, τν φυλνε σ καλ κι γαθ καρδι κα καρποφορονε μ πομονή. τοτα λέγοντας, τόνιζε· ποιος χει φτι γι ν' κούη, ς κούη.

Θεός, γαπητοί μου δελφοί, εναι γεωργός μας κι μες εμαστε τ χωράφι το Θεο. τσι τ λέει ησος Χριστς στος μαθητάς του· « πατέρας μου εναι γεωργός». τσι τ γράφει κι πόστολος Παλος σ μιά του πιστολή· «εσαστε χωράφι το Θεο». Κα σ τοτο τ χωράφι Θες στειλε Προφτες κι στειλε τελευταα τν Υό του κι σπειραν τ θεο λόγο. Κι στερα ο πόστολοι κι ο Πατέρες τς κκλησίας κι κενοι τ θεο λόγο σπειραν στς καρδις τν νθρώπων, κι κενοι γεωργο κα καλλιεργητς γιναν στ χωράφι το Θεο. Κι μες ο ταπεινοί, πο συνεχίζουμε τ ργο τους, γεωργο κι μες εμαστε κα σπέρνουμε στς καρδις τν νθρώπων τ θεο λόγο.

γεωργς πο σπέρνει δν τ μετράει τ σπειρι πο ρίχνει στ γ· κι π τοτα λλα πνε χαμένα κι λλα πιάνουν τόπο. Κι κενο πο πιάνει τόπο κανες δν τ βλέπει πς ριζοβολάει κα πς φυτρώνει· τ κρατάει μ πομον στ σπλάχνα της γ, τ ζεσταίνει κάτω π τ χιόνια το χειμώνα κι ξαφνα τν νοιξη ξεπετιέται τ φύτρο κα πρασινίζει κάμπος. Τ διο κι λόγος το Θεο· δν τν βλέπεις τί κάνει μέσα στν νθρωπο, τ πς τν κούει νθρωπος τ πς αχμαλωτίζει τν νθρωπο, τ πς ριζοβολάει μέσα του, τ πς τν φέρνει σ μετάνοια. Μυστήριο, χριστιανοί μου, εναι λόγος το Θεο, μυστήριο ζως κα σωτηρίας.

Πολλά μς λέει σοφία τν νθρώπων· μς λέει γι πιστμες, γι τέχνες κα γι γράμματα, μς λέει γι τ πς γίνονται ο μηχανς κα πς ταξιδεύουν γι ν πνε στ' στρα. Μ δν μς λέει γι τν μαρτία μας κα γι τ σωτηρία τς ψυχς μας. Ατό μς τ λέει μονάχα λόγος το Θεο.

κκλησία, γαπητοί μου δελφοί, μς κηρύττει τ θεο λόγο. Γι' ατ μς κηρύττει, γι ν νιώσουμε τν μαρτία μας κα ν 'ρθουμε σ μετάνοια. Σπέρνει μέσα μας κκλησία τ θεο λόγο, σν πο τν κούσαμε σήμερα στ Εαγγέλιο. Κι καθένας τώρα, σ πο κος τ θεο λόγο, πς τν δέχεσαι; Μν εσαι δρόμος, μν εσαι πέτρα, μν εσαι τ' γκάθια; Κα καλά, ν σουν δρόμος κι ν σουν πέτρα κι ν σουν γκάθια· δ θ 'χες ν δώσης λόγο. Μ εσαι νθρωπος κα θ δώσης λόγο. Γι δύο πράγματα θ δώσης λόγο· να γιατί περιφρόνησες τ θεο λόγο κι να γιατί φκες τν ψυχή σου νηστική· γιατί ψωμ τς ψυχς εναι θεος λόγος. Τ λέει Χριστός, γαπητοί μου δελφοί, κι ς μ γελομε τν αυτό μας. ν δν ρχόμουν, λέει, κι ν δν εχα λαλήσει στν κόσμο, δ θ 'χαν μαρτία ο νθρωποι, μ τώρα δν χουν πρόφαση γι τν μαρτία τους. Βουβο κι ναπολόγητοι θ μείνουμε τν μέρα τς κρίσεως γιατί λόγος το Χριστο, πο τν κομε κάθε μέρα, κενος θ μς κρίνη.

τοτο χριστιανέ μου, τ κήρυγμα, πο τ κος κάθε Κυριακή, τοτο κείνη τν μέρα θ βρεθ μπροστά σου. Πρόσεξέ το λοιπόν, γι ν μ γίνη κριτής σου κι καταδίκη σου κείνη τν μέρα. Τν καθένα, πού σο λέει τ δικά του κα σο σηκώνει τ μυαλά, τν κος. Τν κκλησία, πο σο λέει γι τν σωτηρία σου, δν τν κος; Τν φημερίδα κα τ κάθε παλιόχαρτο πο σ γεμίζει ψέματα κα σο βρωμίζει τν ψυχή, τ διαβάζεις. Τ Εαγγέλιο, πο εν' λήθεια κα ζωή, δν τ διαβάζεις; ρχεται καιρς κι λα περνονε· κι ο μορφις κι σοφία το κόσμου. Κα μαζί τους περν κα φεύγει κι νθρωπος. Μ ποιος καιρς κα ν 'ρθ, να θ μένη, λόγος το Θεο· λόγος το Θεο μένει στν αώνα κα μαζί του κα νθρωπος, πο τν κούει κα τν φυλάει μέσα του.

γαπητο χριστιανοί,

Μακάρι μες ν εμαστε τ καλ χωράφι· γαθ κα καλ γ, πο σν τ σπόρο πέφτει μέσα της θεος λόγος κα ριζοβολάει κα φέρνει καρπό, καρπ σωτηρίας. Χριστς επε πς ποιος χει φτι γι ν' κούη, ς κούη. ς κομε τ λοιπν κι μες, ς κομε κι ς φυλμε στν καρδιά μας τ θεο λόγο. ς τν φυλμε κι ς τν ζεσταίνουμε κε, σν τ καλ χωράφι πο σκεπάζει κα ζεσταίνει τ σπέρματα. Γι ν φυτρώση μέσα μας χάρη κι χαρ το Θεο κα ν θερίσουμε καρπ σωτηρίας. μήν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου