Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

"Τον κόσμο δεν τον κρατά η αγιωσύνη μας, αλλά η καλωσύνη του Θεού".


+ Δ ι ο ν ύ σ ι ο ς  Ψ α ρ ι α ν ό ς
Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης
(3 Οκτωβρίου 1965)


γαπητο χριστιανοί,

Μεγάλο γαθ στν ζω μας εναι μόνοια κι γάπη. Μεγάλο πάλι κακ εναι διχόνοια κι χθρα. Μ τν μόνοια κα μ τν γάπη χτίζουμε τ ζωή, μ τ διχόνοια κα τν χθρα τ γκρεμίζουμε. Γιατί σν μία οκοδομ εναι ζωή μας κι μες εμαστε ο τεχνίτες πο χτίζουμε τν οκοδομή. πο τ χτίζουμε λοιπν πο τ γκρεμίζουμε, κι ατ ξαρτται πάντα π τ διαγωγ κα τ συμπεριφορ πο χουμε νάμεσά μας. Γι τούτη τ διαγωγ κα τ συμπεριφορ πο χτίζει κα οκοδομε μς επε σήμερα μεγάλος οκοδόμος τς ζως κα τς σωτηρίας μας, ησος Χριστός, κι ς κούσουμε τ θεϊκά του λόγια στ δική μας πλ γλώσσα.

Επε Κύριος· κατ πο θέλετε ν σς φέρνωνται ο νθρωποι, τσι ν τος φέρνεσθε κα σες. Κι ν γαπτε κείνους πο σς γαπον, ποι χάρη σς πρέπει; Κι ο μαρτωλο βέβαια γι κείνους πο τος γαπον χουν γάπη. Κι ν κάνετε καλ σ' κείνους πο σς κάνουν καλό, ποι χάρη σς πρέπει; Κι ο μαρτωλο βέβαια τ διο κάνουν. Κι ν δανείζετε σ' κείνους π' τος ποίους λπίζετε πς θ τ πάρετε πίσω, ποι χάρη σς πρέπει; Κι ο μαρτωλο βέβαια δανείζουν τος μαρτωλούς, γι ν τος δανείσουν κι κενοι. ντίθετα, σες ν' γαπτε τος χθρούς σας κα ν κάνετε τ καλ κα ν δανείζετε χωρς τίποτα ν λπίζετε· κα θ 'ναι μοιβ σας μεγάλη, κα θ εσαστε παιδι το ψίστου· γιατί ατς εναι καλς στος χάριστους κα πονηρούς. Ν εσαστε λοιπν μεταξ σας πονετικοί, καθς κι πατέρας σας εναι πονετικός.

Θ ταν καλά, γαπητοί μου δελφοί, ν μέναμε σ τοτα τ θεϊκ λόγια κα ν μν προσθέταμε τίποτα δικό μας. χι μόνο γιατί εναι λόγια πολ πλ κα τ καταλαβαίνουμε λοι, μ κα γιατί εναι λόγια το Θεο πάνω σ' να ζήτημα, πο μες δ θέλουμε ν τ κούσουμε. Τ λόγια εναι πλ γι ν τ καταλάβη τ μυαλό μας, μ δν εν' εχάριστα γι ν τ' γαπήση καρδιά μας. λωσδιόλου τ' ντίθετα π κενα πο λέει Χριστς μες πιθυμομε· κενος μς λέει γι καλωσύνη κι μες πιθυμομε τν κακία· κενος μς λέει γι' γάπη κι μες κονίζουμε τ μαχαίρια μας γι σκοτωμούς. Τ ξέρει ατ καλ Χριστός, γι' ατ ρχίζει ν μς μιλάη μ τέτοια λόγια, πο ν μ μπορομε ν το πομε πς δν χει δίκηο. Μς βάζει ν διαβάσουμε μέσα στν ψυχή μας, ν δομε τί θέλουμε μες ν κάνουν ο λλοι γι μς· τ διο ν κάνουμε κι μες γι κείνους. Ατ εναι τ λάθευτο μέτρο, χρυσς κανόνας, πως λένε, τς κοινωνικς ζως τν νθρώπων· τν νθρώπων πο ζονε μαζί, γιατί δ μπορον ν ζήσουν σν τ' γρίμια στ βουνό· τν νθρώπων πο ασθάνονται πς κάθε ρα κα στιγμ καθένας χει τν νάγκη το διπλανο του.


Κι εναι λήθεια, γαπητοί μου δελφοί, πς ταιριάζουν κα μονοιάζουν ο νθρωποι, μ χι πάντα στ καλό. Εκολώτερα ταιριάζουν κα μονοιάζουν, ταν εναι γι τ συμφέροντά τους κι ταν εναι γι ν κάμουν τ κακό. σ γαπς κείνους πο σ' γαπονε κα θαρρες πς κάτι μεγάλο κάνεις. Α, βέβαια· εναι κα κάποιοι πο μισον κείνους πο τος γαπον. Ατο εναι ο χάριστοι κα πονηροί. σ μως βάζεις ρια στν καλωσύνη σου, γιατί σο ρέσει, λές, δικαιοσύνη· κάνεις καλ σ' κενον πού σο κάνει καλό, δανείζεις κενον πο θ στ γυρίση κα μάλιστα μ τόκο, κα βοηθς στν νάγκη του κενον πο περιμένεις πς θ σο τ πληρώση. Τάχα ποι εν' καλωσύνη σου κα τί περιμένεις π τ Θεό; σ φροντίζεις ν ξοφλήσης καλά τος λογαριασμούς σου δ στ γ κα δ μένει ν σο χρωστάη τίποτα Θεός. Κι ν εναι μόνο τσι, πάει καλά. Μ εναι πολλο πο βρίσκονται χωμένοι στ χρέος πέναντι στ Θεό, ξαιτίας τς διαγωγς τους πέναντι στ συνάνθρωπό τους. Κάνουν τάχα τ καλ κα δανείζουν, χι περιμένοντας τ διο, μ γιατί βρίσκουνε τν εκαιρία ν βγάλουνε τν δελφό τους στ δρόμο, ν το πάρουνε τ σπίτι, ν το πιονε τ αμα. Μ δ δν εναι τρόπος μ τ νο κα μ τ γνώση ν μεταπείσουμε κανένα, γιατί ο φιλάργυροι κι ο τοκογλύφοι κι λοι πο κάνουν τ κακ εν' ρρωστοι βαρει κα δν τος πιάνει κανέν' νθρώπινο φάρμακο. Θ τος ξαναφωνάξουμε μόνο τ λόγο το Χριστο κα πιστεύουμε πς θ τν κούσουν, ν δν γινε καρδι τους πέτρα. «Κατ πο θέλετε ν σς φέρνωνται ο νθρωποι, τσι ν τος φέρνεσθε κα σες».

ς πομε, γαπητοί μου δελφοί, πς χουμε κι χθρούς. Εναι δύνατο ν μν χουμε, φο κι Χριστς εχε χθρούς· ταν κενοι πο δν θελαν μ κανέναν τρόπο ν τν γαπήσουν. Κι ν μες εμαστε μεμπτοι, πο δ μπορομε, σν τ Χριστό, θ βρεθον κα κάποιοι πο ν μ θέλουν τ καλό μας. Δ μιλομε τώρα στος χθρούς μας κα δ λέμε γιατί ν μς μισον, μιλομε στν αυτό μας κα λέμε πς μες πρέπει ν' γαπομε τος χθρούς μας. Κα δν τ λέμε μες, τ λέει Χριστός. Χριστς τ καλ τ θέλει χωρς ρια κα τν γάπη τν πλώνει τόσο, πο ν' γκαλιάζη κα τος χθρούς. Σκληρός, θ πς, ατς λόγος, πως τ επαν κάποιοι στ χρόνια κενα το Χριστο. Τ πρτο, ν κάνω στος λλους ,τι θέλω ν μο κάνουν, τ καταλαβαίνω· μ τοτο δ, ν' γαπ κα τος χθρούς μου, δν τ χωράει τ μυαλό μου, δν τ βαστ καρδιά μου. Κι μως δν εναι παρ διος λόγος, γιατί ν' γαπς τν χθρό σου θ π ν κάνης ,τι θέλεις ν κάνη κι κενος γι σένα πο εσαι χθρός του. Μ δ θ μπορέσω, χριστιανέ μου, ν σ πείσω, ν δν καταλάβης πρτα πς ατ τ λέει Χριστός. ταν λοιπν μιλάη Θεός, ποις μς βάζει μς ν συζητομε κα ν κρίνουμε τ λόγο του; να μόνο ν σκεφθομε πς κενος κι π τ Σταυρ γι τος χθρούς του προσευχότανε κα μέχρι τώρα στν οραν γι μς προσεύχεται κι ς εμαστε μαρτωλο κα κριματισμένοι. 

γαπητο χριστιανοί,


Τν κόσμο δν τν κρατ γιωσύνη μας, τν κρατ καλωσύνη το Θεο. Κι Χριστς μς λέει ν μοιάζουμε το Θεο. Οτε στ δύναμη οτε στ σοφία ν το μοιάζουμε παρ μόνο στν καλωσύνη. κενος εναι καλς κα πονετικς γι λους κι τσι στέκει κόσμος. Καλο κα πονετικο ν 'μαστε κι μες μεταξ μας γι ν στέκη κα ν οκοδομται ζωή μας. καλωσύνη χτίζει, γάπη οκοδομε. ς χουμε τ λοιπν καλωσύνη κι γάπη γι ν 'χουμε ζω κα σωτηρία. μήν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου