Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Η πασχάλια χαρά!


Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος (Γουέαρ)

Τό Πάσχα, ἡ γιορτή τῆς Ἀνάστασης τοῦ Σωτῆρος, εἶναι, πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ γιορτή μεγάλης χαρᾶς. Ὅταν ὁ ἀναστημένος Χριστός συναντᾶ τίς μυροφόρες καθώς φεύγουν ἀπό τό μνῆμα, τό πρῶτο πράγμα πού τούς λέει εἶναι ἡ λέξη «Χαίρετε». Ὅσον ἀφορᾶ σ’ αὐτή τήν πασχάλια χαρά, τρία σημεῖα ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία: εἶναι χαρά προσωπική, εἶναι χαρά συμπαντική καί εἶναι χαρά εὐχαριστιακή.
Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά προσωπική. Ἔτσι κατά πῶς τό βεβαιώνουμε στόν πασχάλιο κανόνα τῆς ἀναστάσιμης ἀκολουθίας: «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι». Ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος, ἡ Ταφή καί ἡ Τριήμερος Ἀνάστασή Του, δέν ὑπάρχουν γιά νά τά ἀτενίζουμε ἁπλά ὡς συμβάντα τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος, ἀλλά γιά νά τά βιώνει ὁ καθένας μας ὡς τεκταινόμενα μέσα στήν ἴδια του τή ζωή. Ὑπάρχουν γιά νά εἶναι ἄμεσα καί προσωπικά. Ἐγώ σταυρώνομαι μέ τό Χριστό, ἐγώ θάβομαι μαζί Του καί εἶμαι ἐγώ πού ἀνασταίνομαι ἐκ νεκρῶν μαζί μέ Ἐκεῖνον. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀνακαίνιση ἡ δική μου, ἡ ἐπαναδημιουργία μου. Εἶναι εὐλογημένοι ὅσοι τό αἰσθάνονται αὐτό στήν καρδιά τους τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως!
Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά συμπαντική. Οἱ ἀκτίνες τοῦ ἀναστάσιμου φωτός διεισδύουν σ’ ὁλόκληρη τήν κτίση. Μέσα ἀπό ἐμᾶς, τούς ἀνθρώπους, ἡ πασχάλια χαρά κοινωνεῖται στό κόσμο τῆς φύσης – στά ζῶα, στόν ἀέρα, στό νερό, σέ καθετί πού ἔρχεται στή ζωή τήν ἄνοιξη. Καί πάλι, ὁ ἀναστάσιμος κανόνας τονίζει ἐμφατικά αὐτό τό στοιχεῖο· «Οὐρανοί μέν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δέ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δέ κόσμος, ὁρατός τε ἅπας καί ἀόρατος· Χριστός γάρ ἐγήγερται». Στήν Ὀρθόδοξη Ρωσία, ὑπῆρχε κάποτε τό ἔθιμο -μπορεῖ καί νά ἐπιβιώνει μέχρι σήμερα σέ κάποιες περιοχές- νά σταματᾶνε οἱ ἀγρότες, γυρίζοντας ἀπό τήν ἀναστάσιμη ἀκολουθία καί κρατώντας τό ἅγιο φῶς, στούς στάβλους τῶν ζώων, καί νά ψέλνουν τόν ἀναστάσιμο ὕμνο στά ἄλογα καί τά κοπάδια – «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…». Δέν ὑπῆρχε τίποτα τό γλυκερό σ’ αὐτό· ἦταν μία ἀναγνώριση τῆς ζωντανῆς ἀλήθειας. Οἱ ἄνθρωποι δέν σώζονται ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά μαζί μέ τόν κόσμο. Εὐλογημένοι εἶναι αὐτοί πού κατά τή διάρκεια τῆς ἀναστάσιμης νύχτας εἰσέρχονται σέ ἕνα μεταμορφωμένο κόσμο!
Τό Πάσχα εἶναι ἐπίσης μιὰ χαρά εὐχαριστιακή. Ὁ Κύριος δέν ἀποσύρθηκε ἀπό ἀνάμεσά μας κατά τήν Ἀνάληψη, ἀλλά μᾶς ἄφησε τή Θεία Εὐχαριστία ὡς ἕνα διαρκῆ δεσμό. Τρώγοντας τόν οὐράνιο Ἄρτο καί πίνοντας ἀπό τό Ποτήριο τῆς ζωῆς, ἑνωνόμαστε, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, μέ τόν ἀναστημένο καί δοξασμένο Χριστό. Γιά νά παραπέμψουμε γιά μία ἀκόμη φορὰ στόν ἀναστάσιμο: «ὦ Πάσχα τό μέγα, καί ἱερώτατον Χριστέ, ὦ σοφία καί Λόγε, τοῦ Θεοῦ καί δύναμις, δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ Ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου». Ἡ πασχάλια χαρά σχετίζεται ἄμεσα μέ τή χαρά τῆς Κοινωνίας. Δεχόμενοι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ στήν Εὐχαριστία, συμμετέχουμε ἀπό τώρα στό Μεσσιανικό Δεῖπνο, πού θά γευτοῦμε «ἐκτυπώτερον» κατά τήν «ἀνέσπερη ἡμέρα» τῆς οὐράνιας Βασιλείας.
Τό Πάσχα εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀφετηρία, ὁ διαφανής καί ἀμετάθετος ἐγκαινιασμός αὐτῆς τῆς «ἀνέσπερης ἡμέρας». Κι εἶναι πραγματικά εὐλογημένοι ἐκεῖνοι πού, καθώς λαμβάνουν τή Θεία Κοινωνία τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως, βιώνουν τήν παρουσία τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας!

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Ρωμανός Μελωδός: Στο Πάθος του Κυρίου και στο Θρήνο της Παναγίας


γιος Ρωμανς Μελωδός
Στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου καὶ στὸ Θρῆνο τῆς Παναγίας

Προοίμιον

κενον πο σταυρώθηκε γι μς, λοι, λτε, ς δοξολογήσουμε.
Ατόν, λοιπόν, ντίκρυσε πάνω στ Ξύλο Μαρία κι λεγε:
«Στ Σταυρ ν κα κρέμεσαι, γι μένα εσαι
Υἱὸς κα Θες μου».

Οκοι

α´
Τ παιδί Της Μητέρα καθς βλεπε
ν Τ πηγαίνουν στ θάνατο, κατάκοπη κολουθοσεν Μαρία
μαζ μ᾿ λλες γυνακες κα τοτα λεγε:
«Πο πορεύεσαι, Τέκνο; Γι ποι λόγο βιαστικς τ δρόμο τρέχεις;
Μήπως κι λλος γάμος εναι στν Καν,
κα γι ’κε τραβς τώρα, κρασ π᾿ τ νερ γι ν τος φτιάξης;
Ν ’ρθ μαζί Σου, Τέκνο μου, ν Σ περιμένω;
να λόγο πές μου, Λόγε, μένα μίλητος μν προσπεράσης,
σ π᾿ γν μ φύλαξες,
Υἱὸς κα Θες μου».

β´
Δν τ περίμενα, Παιδί μου, σ τέτοια ν Σ δ,
κα ποτ δν πίστευα πς θα ’φταναν ο νομοι σ τέτοια μανία
κα χέρια θ᾿ πλωναν δικα πάνω Σου.
φο κόμα τ᾿ θα τους βρέφη Σο κράζουν τ «Ελογημένος»,
κι π᾿ τ βάγια κόμη γεμάτος δρόμος
κα διαλαλε στν καθένα τ παινέματα πο Σο ’πλεξαν ο νομοι.
Κα τώρα γι ποι λόγο γινε τ κακό;
Θέλω ν μάθω, λλοίμονο, πς χάνεται τ φς μου;
Πς στ Σταυρ καρφώνεται
Υἱὸς κα Θεός μου.

γ´
Πηγαίνεις, Παιδί μου, σ δικο φόνο
κα κανες δν Σ πονε. Πέτρος δν ρχεται μαζί Σου,
πο Σο επε:
«Ποτ δν Σ᾿ ρνομαι κι ν χρειαστ ν πεθάνω».
Σ᾿ φησε Θωμς πο δήλωσε: «ς πεθάνουμε λοι μαζί Του».
Κα ο λλοι κόμα, ο φίλοι κα γνωστο
κα πο πρόκειται ν κρίνουν τς φυλς το σραήλ, τώρα πο βρίσκονται;
Κανένας π᾿ λους κα νας γι λους.
Πεθαίνεις, Τέκνο μου, Μόνος, μις κα λους τος σωσες,
μις κα φέρθηκες μορφα σ᾿ λους,
Σ Υἱὸς κα Θεός μου».

δ´
ν τέτοια Μαρία μ λύπη μεγάλη
κα θλψι πολλ λεγε κα κλαιγε,
Τν κοίταξε Γιός Της κα Τς μίλησε:
«Γιατί σ πραν, Μητέρα, τ κλάματα; Γιατί Σ
παρασύρουν ο λλες γυνακες;
Μν πάθω, φοβσαι; Μν ποθάνω; Μ πς θ σώσω
τν δάμ;
Μν κατέβω στν τάφο; Πς θ φέρω στ ζω τος
πεθαμένους;
Κι πως πράγματι βλέπεις σταυρώνομαι δικα.
Γιατί κλας, λοιπόν, Μητέρα; Μλλον φώναξε κα λέγε
Πς «θέλοντας παθεν
Υἱὸς κα Θεός μου».

ε´
Μ λυπσαι, Μητέρα, μ λυπσαι.
Μις κα θρνος δν Σο πρέπει, φο Σ επαν «Κεχαριτωμένη».
Μν πισκιάσης, λοιπόν, τ νομα ατ μ τ θρνο.
Μν κατατάξης, πρόσεξε, τν αυτό Σου μ τς μυαλες, Πάνσοφη Κόρη.
Βρίσκεσαι μέσα στ Νυμφνα τ δικό μου.
Μή, λοιπόν, καταμαράνης τ ψυχή, σν ν βρίσκεσαι πέξω.
σους εναι μέσα στ Νυμφνα δικούς Σου ν τος νομάζς.
Μις κα καθένας π᾿ γωνίζεται περίφοβος θ Σ κούση, γιασμένη,
ταν επς: «πο βρίσκεται
Υἱὸς κα Θεός μου.

στ´
Πικρ το Πάθους τν μέρα μ τ κάνς,
μις κι Γλυκς γ γι᾿ ατν τώρα π᾿ τν οραν κατέβηκα
σν τ Μάννα,
χι στ ρος τ Σιν, λλ μέσ᾿ στν κοιλιά Σου.
Μέσα της δηλαδ σαρκώθηκα, πως τ πρόβλεψ᾿ Δαβίδ.
Θυμήσου, Κόρη, τ Βουν τ δυνατ κα πλούσιο,
εμαι γ ληθινά, γιατ Λόγος πάρχων μέσα Σου
νθρωπος γινα.
Πάσχω, λοιπόν, ς νθρωπος κα μ τοτο σώζω.
Μητέρα πι σ μν κλας. Φώναξε μλλον μ χαρά:
«δέχεται θεληματικ τ Πάθος
Υἱὸς κα Θεός μου».