Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

"Η εορτή της Ορθοδοξίας αποτελεί πάντοτε μια πρόκληση"


Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν αντιμετωπίζεται από την Εκκλησία μας σαν μια απλή Κυριακή. Η όλη τελετουργία της ημέρας δείχνει την ιδιαιτερότητά της, αφού στην ουσία προβάλλει όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν περιεχόμενα της πίστεως και της ζωής της Εκκλησίας. Το Συνοδικό μάλιστα της Ορθοδοξίας, που ακούμε το πρωί, έρχεται να επιβεβαιώσει την πεποίθηση της Εκκλησίας ότι η ίδια βρίσκεται στον κόσμο όχι σαν ένας κλώνος στο δέντρο του Χριστιανισμού, όπως πιστεύουν οι αιρετικοί Προτεστάντες, αλλά σαν το ίδιο το δέντρο, η προέκταση κατ᾽ αλήθειαν του Κυρίου, ῾῾ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας᾽᾽, κατά τη γνωστή έκφραση του αγίου Αυγουστίνου.
῾῾ΟΙ προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν...ο Χριστός ως εβράβευσεν. Οὔτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών...᾽᾽. ῾῾Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν᾽᾽.

1.  Η Ορθόδοξη Εκκλησία:  η μόνη Εκκλησία που διασώζει την αληθινή εικόνα του Χριστού.

Η πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας  ότι διασώζει την αληθινή εικόνα του Χριστού -  πεποίθηση η οποία στηρίζεται και στην ιστορία και στην εμπειρία όλων των αγίων -  σημαίνει πρώτα από όλα ότι αν θέλει κανείς να έχει ορθή σχέση μέ τόν Χριστό, αν θέλει να Τον δει ανόθευτα και γνήσια, πρέπει να ενταχτεί στο σώμα της, να γίνει μέλος της, να βαπτιστεί ορθόδοξος χριστιανός. Διότι αυτή είναι η μόνη Εκκλησία που συνέχισε και συνεχίζει να ζει και να βλέπει τα πράγματα σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του Χριστού και των Αποστόλων. Σ᾽ έναν κόσμο που προβάλλει πολλούς παρμορφωτικούς φακούς, που και μέσα στο Χριστιανισμό παρουσιάζονται φαινόμενα πολλαπλής απόκλισης, η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς τοποθετεί άμεσα και σε ευθεία γραμμή προς την Αποκάλυψη του Χριστού. Καλύτερα:  ο ίδιος ο Χριστός κρατάει ανοιχτή την αληθινή εικόνα Του και την παρουσία Του στον κόσμο μέσα από το ζωντανό σώμα Του, την Ορθόδοξη Εκκλησία.
´Ετσι ο ορθόδοξος βαπτισμένος χριστιανός δεν έχει δική του πίστη. Η πίστη του είναι η πίστη της Εκκλησίας, της οποίας ο ίδιος είναι ενσυνείδητο μέλος. Αν ενδεχομένως ο ορθόδοξος θελήσει να έχει δική του πίστη, τότε παύει αυτομάτως να ανήκει και στην Εκκλησία του Χριστού. Διότι θέτει τον εαυτό του υπεράνω του όλου, του σώματος, άρα στην πραγματικότητα αυτοθεοποιείται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά ακριβώς σ᾽ αυτό που συνιστά την ουσία τη αμαρτίας:  τον εγωισμό του ανθρώπου.
Από την άποψη αυτή το βασικό γνώρισμα του ορθοδόξου πιστού είναι η υπακοή, άρα και η ταπείνωση, δεδομένου ότι η υπακοή προϋποθέτει την ταπείνωση του ανθρώπου.Επανειλημμένως μάλιστα έχει τονιστεί ότι ορθόδοξος δεν είναι τόσο ο ενάρετος, όσο ο ταπεινός. Κι η ταπείνωση αυτή κρίνει και τη γνησιότητα της οποιασδήποτε νομιζομένης αγιότητας. Με άλλα λόγια ο θεωρούμενος άγιος είναι τόσο πιο πολύ άγιος, όσο είναι έτοιμος να υπακούσει στην Εκκλησία, με την υπάρχουσα αγιοοπνευματική συνοδική δομή της και τους κανονικούς ποιμένες της. Ποτέ κανείς πραγματικά άγιος άλλωστε δεν έθεσε τη δική του αγιότητα υπεράνω της αγιότητας της Εκλησίας. Γι᾽ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πραγματικά μεγάλοι Γέροντες, σαν τους όσιο Πορφύριο, Παΐσιο, Ιάκωβο, Σωφρόνιο, είχαν έντονο εκκλησιαστικό φρόνημα και παρέπεμπαν πάντοτε τους ανθρώπους να ενταχτούν στην κανονική ορθόδοξη Εκκλησία, μέλη τίμια της οποίας ήσαν και είναι άλλωστε και οι ίδιοι.

Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: στην Κυριακή της Ορθοδοξίας


Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς


Εἰς τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας (ἀπόσπασμα)


Σήμερα, δελφοί καί δελφές, εναι γία Κυριακή τς ρθοδοξίας, μία πό τίς πενήντα δύο Κυριακές το τους πού νομάζεται Κυριακή τς ρθοδοξίας.

Μεγάλη καί γία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ποία ορτάζεται νίκη τς ρθοδοξίας ναντίον κάθε ψεύδους, ναντίον κάθε ναλήθειας, ναντίον κάθε αρέσεως, ναντίον κάθε ψευδοθεο· νίκη τς ρθοδοξίας ναντίον κάθε ψευδος διδασκαλίας, ναντίον κάθε ψευδος φιλοσοφίας, πιστήμης, πολιτισμο, εκόνος. γία νίκη τς ρθοδοξίας. Καί ατό σημαίνει γία νίκη τς Παναληθείας.

Ποιός μως εναι Παναλήθεια σέ ατόν τόν κόσμο; Ποιός εναι λήθεια σέ ατόν τόν κόσμο; Ατός πού επε γιά τόν αυτό Του: γώ εμί λήθεια! ησος Χριστός.

Θεός ν σαρκί. Νά, ατή εναι λήθεια στόν γήινο κόσμο μας, ατή εναι λήθεια γιά τόν νθρωπο. «Θεός φανερώθη ν σαρκί». Κύριος ησος Χριστός λαβε σμα, στε μέ τό σμα μας νά επ σέ μς τούς νθρώπους τί εναι λήθεια, πς ζ κανείς ν ληθεί, πς πεθαίνει γι’ ατήν, καί πς δι’ ατς ζ αωνίως. Χριστός συνεκέντρωσε λες τίς λήθειες καί μς δωσε τήν Παναλήθεια τς ρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
ταν Θεός κατέβηκε σέ ατόν τόν κόσμο, Κύριος ησος Χριστός, Ατός γινε ρατός γιά μς τούς νθρώπους. Θεός γινε ρατός. Καί μες βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζντα Θεό. Ατός εναι ζσα Εκών το Θεο στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζσα Εκόνα το Θεο σέ ατόν τόν κόσμο, ρθόδοξος κκλησία διεφύλαξε τόν νθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ς νθρωπο. διος Θεός γινε νθρωπος, γιά νά βρ σ’ μς τούς νθρώπους τήν θεία Εκόνα, τήν ζσα θεία Εκόνα, τήν ποία μες μαυρώσαμε μέ τίς μαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε λη μέ τήν μαρτωλή ζωή μας.

Anthony Bloom: "Θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας δέν σημαίνει τόν θρίαμβό της στούς ἄλλους ἀνθρώπους."


Μητροπολίτου Αντωνίου του Σουρόζ
(Anthony Bloom)

Γιορτάζουμε σήμερα, πως κάθε χρόνο στό τέλος τς πρώτης βδομάδας τς Σαρακοστς, τήν Πανήγυρη καί τόν Θρίαμβο τς ρθοδοξίας. Καί πρέπει, κάθε χρόνο, νά θυμόμαστε τί σημαίνει ατή μέρα, χι μοναχά ς να γεγονός στορικό, λλά πίσης καί γιά τήν προσωπική μας ζωή. Πρτα π’ λα νά θυμηθομε τι θρίαμβος τς ρθοδοξίας δέν σημαίνει τόν θρίαμβό της στούς λλους νθρώπους. ποτελε τόν θρίαμβο τς Θείας λήθειας στίς καρδιές κείνων πού νήκουν στήν ρθόδοξη κκλησία καί πού διακηρύττουν τήν ποκεκαλυμμένη πό τόν Θεό λήθεια, στήν κεραιότητα καί στήν εθύτητά της.

Πρέπει σήμερα νά εχαριστήσουμε τόν Θεό λόψυχα πού μς ποκάλυψε τόν αυτό Του, πού ξοβέλισε τό σκοτάδι πό τόν νο καί τήν καρδιά κατοντάδων νθρώπων, πού Ατός πού εναι λήθεια μοιράστηκε μέ μς τήν γνώση τς τέλειας Θεικς λήθειας.

Δέν πρέπει νά ξεχνμε, τι δέν πρόκειται δ γιά εκόνες πό ξύλο καί χρμα, λλά γιά τόν Θεό πού φανερώνεται στόν κόσμο. καθένας μας, δημιουργήθηκε κατ’ εκόνα το Θεο. Εμαστε λοι ζωντανές εκόνες το Θεο καί ατό τό γεγονός ποτελε γιά μς μία τεράστια εθύνη, γιατί μία εκόνα σως νά μοιάσει μ παρωδία καί νά γίνει μέσο βλασφημίας το Θεο. Πρέπει νά σκεφτομε καί νά ναρωτηθομε: ξίζουμε, εμαστε κανοί νά καλούμαστε εκόνα το Θεο ; νας συγγραφέας τς Δύσης επε, τι ο νθρωποι πού συναντον να Χριστιανό, θά πρεπε νά τόν βλέπουν πως να ραμα, σάν μία ποκάλυψη πού ποτέ πρίν δέν εχαν, τι διαφορά νάμεσα σέ να Χριστιανό καί σέ ναν μή Χριστιανό, εναι τό διο σπουδαία, ριζοσπαστική καί ντυπωσιακή, σο διαφέρει να γαλμα πό ναν ζωντανό νθρωπο. να γαλμα σως νά εναι μορφο, λλά εναι φτιαγμένο πό πέτρα πό ξύλο καί εναι ψυχο. νας νθρωπος, σως μέ τήν πρώτη ντύπωση νά μήν φανερώνει τι ζε μία τέτοια μορφιά, λλά σοι τόν συναντον, θά πρέπει νά μπορον νά διακρίνουν σ’ κενον τή λάμψη τς παρουσίας το γίου Πνεύματος, νά ναγνωρίζουν τόν διο τόν Θεό πού ποκαλύπτει τόν αυτό Του, μέσα πό τήν ταπεινή μορφή μις νθρώπινης παρξης, πως ατοί πού προσκυνον ελαβικά μι εκόνα, μι εκόνα ερή καί ελογημένη πό τήν κκλησία.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Κατηχητήριος Λόγος Οικουμενικού Πατριάρχου


Ἀριθμ. Πρωτ. 284

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ
ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ
* * *

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ εὐλογημένα,

Διὰ τῆς θεοπνεύστου ρήσεως τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῶν κριμάτων αὐτῆς, εἰσάγει καὶ ἐφέτος πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς εἰς τὸ «μυστήριον» τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρκοστῆς ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς ἀναφωνῶν: «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις» (Ψαλμ. 102, 6). Διότι ὁ Κύριος «ἐμπιπλᾷ ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν μας καὶ ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητά μας» (πρβλ. ὅ. π. 5).
Ὡς γνωστόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἕκαστος ἄνθρωπος, πλασθεὶς κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀποτελεῖ ναὸν Κυρίου. Πολὺ δὲ περισσότερον ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐχρίσθημεν διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴμεθα ναοὶ τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματος, ἀκόμη καὶ ἐὰν διὰ ποικίλων ἁμαρτιῶν, ἑκουσίων ἢ ἀκουσίων, ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τοῦ Κυρίου: «εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει» (Β΄ Τιμ. β΄, 13).
Διὰ τοῦ ρύπου ὅμως τῆς ἁμαρτίας κωλύεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἐνεργῇ ἐν ἡμῖν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὥρισε τὴν ἀρχομένην περίοδον τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα κατ᾿ αὐτὴν καθάρωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ γενώμεθα ἄξιοι νὰ ὑποδεχθῶμεν τὰ ζωοποιὰ Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν λαμπροφόρον Ἔγερσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δεῦρο τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ, ἐξομολογοῦ∙ καὶ ἀπόσχου λοιπόν, τῆς πρὶν ἀλογίας, καὶ προσάγαγε Θεῷ, ἐν μετανοίᾳ δάκρυα», καλεῖ πάντας τοὺς πιστοὺς ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης (τροπάριον α΄ᾠδῆς).
Ἡ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ πνευματικὴν τελείωσίν μας, ἀνοίγει εἰς πάντα τὰ μέλη αὐτῆς τὸν παρόντα καιρὸν τῆς μετανοίας, προτρέπου-σα συγχρόνως αὐτὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φιλόϋλον καὶ φιλοκτήμονα βίον, ὁ ὁποῖος ὡς «βαρὺς κλοιός» κρατεῖ τὴν ψυχὴν χοϊκὴν καὶ συρομένην ἐπὶ γῆς, μὴ δυναμένην νὰ ἀνοίξῃ τὰς πτέρυγας αὐτῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Κυριακή Τυρινής: Συγχωρώ, σημαίνει σε δέχομαι.


Αντωνίου του Σουρόζ (Anthony Bloom)
25.2.2001

O βδομάδες πο προηγήθηκαν τς Κυριακς τς Συγγνώμης εναι βδομάδες που μέσα π στορίες παραβολς, μφανιζόμαστε μ τ βασικ μαρτήματα μας, τν ατία τς πτώσης μας.

Τούτη τν περίοδο θ πρεπε ν εχαμε ξετάσει σ βάθος τν αυτό μας· ν σταθομε νώπιον το Θεο, λλοτε μ φρίκη γι ,τι δεχτήκαμε ν γίνουμε, λλοτε μ πόνο γι ,τι χει γίνει ς πακόλουθο τς ζως μας.

Κα τώρα φθάσαμε στ σημεο πο καλεται Τεσσαρακοστή( Lent). Lent εναι μι παλι γγλικ λέξη πο χει τς ρίζες της στν Γερμανικ γλώσσα κα σημαίνει νοιξη, τ ξύπνημα τς ζως. Δν εναι πι περίοδος πο μς παραχωρήθηκε γι μετάνοια. Εναι καιρς πο φόσον χουμε μετανοήσει, θ μπορομε μαζ ν κινηθομε πρς να μονοπάτι πο θ μς δηγήσει, μέσα π τ παραδείγματα τν γίων, πρτα στν Γολγοθ μ τν Χριστ κα κε ν δομε ποις εναι ο συνέπειες τς μαρτωλότητας μας· πειδ, καθς διαβάζουμε στν βίο νς γίου, στν πάντηση νς ερέα πο παρακαλοσε τν Χριστ ν τιμωρήσει τος μαρτωλος, Κύριος το παρουσιάστηκε κα επε· «Ποτ ν μν τ ζητς ατ. κόμα κι ν πρχε μόνο νας μαρτωλς στν κόσμο, θ γινόμουν ξαν νθρωπος, κα θ πέθαινα πάλι στ σταυρ γι ν σωθε κενος.»

ταν θ σταθομε μαζ δίπλα στ Σταυρό, τ βράδυ τς Μ. Πέμπτης, δίπλα στν τάφο το Χριστο τν Μ. Παρασκευή, πρέπει ν ντιληφθομε τι ατ συνέβη γι τν καθένα μας, - χι γι τ σύνολο τς νθρωπότητας, λλ γι τν καθένα μας. Χριστς πέθανε γι μς κα πρέπει κείνη τ στιγμ ν παρουσιαστομε τσι πο ν Το δείξουμε τι δν πέθανε μάταια πάνω στν σταυρό. Κα τότε ν κινηθομε πρς τν νάσταση μ γαλλίαση, μ’εγνωμοσύνη, λλ πίσης νανεωμένοι, ν’ ποκτήσουμε νέα παρξη - χι τέλεια, πειδ χουμε καιρ μπροστ μας ν’ κολουθομε τ διο μονοπάτι, βμα-βμα, ξαν κα ξανά, μέχρι ν ριμάσουμε κα ν μπορέσουμε ν εσέλθουμε στν Βασιλεία το Θεο.

Σήμερα θ ζητήσουμε συγχώρηση νας π τν λλον. Ατ εναι κάτι πραγματοποίητο, ν φανταστομε τι μπορομε ν πλησιάσουμε τν καθένα πο μς πλήγωσε, μς τραυμάτισε, πο κάποτε κατέστρεψε τ ζωή μας κα ν πομε˙ « ς συμφωνήσουμε τι τρόμος πο φερες στ ζωή μου, δν πάρχει πλέον. Σ συγχωρ, πήγαινε ναπαυμένος.»

Δν εμαστε ρκετ ριμοι γι’ ατ. Ο μάρτυρες ταν κανο˙ μες χι. λλ ατ πο μπορομε ν κάνουμε, πο μπορε καθένας μας ν κάνει, εναι ν πε˙ «πειδ σ γάπησε τόσο Χριστς, στε ν γίνει νθρωπος, ν ζήσει, ν διδάξει κα ν πεθάνει γι σένα, σέ δέχομαι πως εσαι. Πραγματικά, θ μουν τόσο χαρούμενος, ν σουν διαφορετικς, ν δν σουν σταυρς στος μους μου, πληγ στν καρδιά μου, τρόμος στ ζωή μου, ταπείνωση. λλ χουμε κόμα καιρ μπροστά μας, κα τώρα σ δέχομαι πως εσαι, κα θ σ σηκώσω στος μους, πως λέει πόστολος Παλος˙ «Ν φέρετε νας τ βάρη το λλου, πειδ τσι θ κπληρώσετε τ νόμο το Χριστο

Κα φέρω τ βάρος το λλου σημαίνει, πρτα πρτα, ποδέχομαι τν πλησίον μου πως εναι, μ τν λπίδα τι τ πράγματα θ’ λλάξουν, κάνοντας προσευχ πως χάρη το Θεο ν μεταμορφώσει, ν’ λλάξει ατ τ πρόσωπο - λλ πίσης κι μένα, πειδ πς μπορ ν κρίνω τς μαρτίες λλων, ν εμαι μαρτωλς νθρωπος, ν εμαι πειρασμς, πληγ στ ζω τόσων λλων νθρώπων;

ς κάνουμε ατ τν προσπάθεια. ταν πομε νας στν λλον: «Συγχώρα με», ν πετε, «να, σ συγχωρ», δν σημαίνει τι κάθε τι κακ νάμεσα μας χει διαγραφε, δν πάρχει πλέον. λλ σημαίνει˙ «Σ δέχομαι πως εσαι, μ τς μαρτίες σου, πληγ στ σάρκα μου, πρόβλημα γι τ ζωή μου - λλ σ ποδέχομαι κα θ βαστάξω τ δοκιμασία μου κα σένα, γι λη μου τ ζωή, κα θ προσεύχομαι ν σ’ ελογε Θες κα ν μς θεραπεύσει κα τος δύο, μέχρι πο ν φτάσω ν μν εμαι πειρασμς γι σένα, ατία τς πτώσης σου.

ς προσευχηθομε λοιπν μαζ στ διάρκεια τούτης τς λειτουργίας, μετανοώντας νώπιον το Θεο γι΄ ατ πο εμαστε κα γι ,τι μασταν, λλ κα γι ν φέρουμε κοντά στν Θε νας τν λλον.

πορεία μας πρς τν Γολγοθ, πρς τν νάσταση, μοιάζει μ τος ταξιδιτες πο πιβιβάζονται στ διο πλοο, πως γραψε νας ρχαος συγγραφέας. Δν θ φτάσουν ποτ σφαλες, ν μεταξύ τους πάρχουν διαμάχες, ν δν εναι να. ς γίνουμε να, «Να, σ συγχωρ,» σημαίνει, «Σ δέχομαι, πως εσαι, μ τς ποιες συνέπειες. Σ δέχομαι, κα προσφέρω τ ζωή μου ντάλλαγμα γι τ δική σου.» μήν.



πόδοση στν νεοελληνική γλώσσα: www.agiazoni.gr