Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Αντωνίου Σουρόζ: Η παραβολή του Ασώτου


Anthony (Bloom) of Souroz
19.2.1984

Ξαν κα ξαν χω τν εκαιρία ν μιλ γι τν Παραβολ το σώτου Υο, τν στορία το Τελώνου κα το Φαρισαίου, κα κάθε φορ παρατηρ πόσο εκολο εναι ατ γι μένα –χι πραγματικά, λλ φανταστικ - ν ταυτιστ μ τν μαρτωλ πο βρκε τν δρόμο του γι τν Θεό, τν τελώνη πο στάθηκε συντετριμμένος στν εσοδο το ναο, νίκανος κόμα κα ν βαδίσει πρς τν ερ τόπο το Θεο, μ τν σωτο Υό, πο παρ τν βαρι μαρτία του, τν πίστευτη ναισθησία, τν σκληρότητά του, βρκε τν δρόμο τς πιστροφς στν πατρικ στία.

λλ πόσο σπάνια μ συγκίνησε, στω βιαστικά, μοίρα το Φαρισαίου, π τν μοίρα το μεγαλύτερου δελφομως Θες δν καταδίκασε κανέναν π τος δύο. Επε γι τν τελώνη: Κα ατς νθρωπος πγε στ σπίτι του περισσότερο συγχωρεμένος, περισσότερο λεημένος π τν λλο. Δν επε τι Φαρισαος πγε χωρς ν τν συνοδεύει γάπη το Θεο, τι Θες ξέχασε τν πίστη του, τν ασθηση τς πακος πρς τ καθκον.

Κα πάλι σήμερα βρισκόμαστε πρόσωπο μ πρόσωπο μ τν μεγαλύτερο δελφό. λη τ ζω του εχε ζήσει στ πλευρ το πατέρα, λη τ ζω του μεριμνοσε γι τς ποθέσεις το πατέρα του –εχε δουλέψει σκληρά, μ πίστη, ξεχνώντας τν αυτό του, χωρς ν δίνει σημασία στν κούραση, χωρς ν ζητ καμι νταμοιβή, γιατί ασθανόταν τι κανε τ σωστό. Στν πραγματικότητα στεροσε σ κάτι: το λειπε ζεστασιά, τρυφερότητα, χαρ γι τν πατέρα. λλ πάρχει κάτι πο ντυπωσιάζει τόσο σ΄ ατν - πίστη του· παρ τ γεγονς τι καρδιά του δν ταν φλογερή, παρέμεινε πιστός. Παρ τ γεγονς τι δν λαβε καμι φανερ νταμοιβ ναγνώριση παρέμεινε πιστς κι ργαζόταν σκληρά.

Πόσο σκληρο εμαστε ταν σκεφτόμαστε τι το ξίζει λίγη π’ τν συμπάθειά μας· λλ πόσο λίγοι π μς μπορον ν εναι τόσο πιστοί, τόσο τέλεια κα σταθερ πάκουοι στ κάλεσμα το καθήκοντος πως ατς ταν δν βρίσκουμε νταπόδοση, ταν δν κομε ναν νθαρρυντικ λόγο, ταν δν παίρνουμε τν παραμικρ μοιβ πως κανε πατέρας σον φορ τν μεγαλύτερο υό, πειδ ο γύρω μας, ατο τος ποίους ξυπηρετομε, πο δουλεύουμε σκληρά, πο τ συμφέρον τους βρίσκεται κριβς στ κέντρο τς ζως μας, τ θεωρον δεδομένο. Δν εναι φυσικό; Δν εναι γιός μου; Δν εναι πατέρας μου; Δν εναι δελφός μου; Σύζυγός μου; Φίλος μου; Δν σημαίνουν λα ατ μία συνολικ δίχως ρια φοσίωση πο εναι δική του νταμοιβή;

Πόσο σκληρο γινόμαστε συχν στος γύρω μας πο τος βάζουμε στν θέση το μεγαλύτερου δελφο- πο ποτ δν ναγνωρίζουμε κα πο πάντοτε περιμένουμε ν κάνουν τ σωστό, διαμαρτύρητα κα τέλεια.

Στν πραγματικότητα σωτος υἱὸς εχε ζεστ καρδιά, εχε πιστρέψει μ ραγισμένη καρδιά, τοιμος ν λλάξει, ν λλος μποροσε μοναχ ν συνεχίσει, ν περπατήσει τν πικρ πορεία του μ τν μφιταλαντευόμενη πίστη του· κτς ν ντιμετωπίζοντας τν συμπόνια το πατέρα, κτς ν καταλάβαινε τί σήμαινε τι μικρότερος δελφός του ταν στν πραγματικότητα νεκρς κα ξανάζησε, τι εχε ληθιν χαθε κα βρέθηκε.

ς σκεφθομε τν αυτό μας. χουμε λοι κάποιον γύρω μας πο το φερόμαστε μ τν δια ψυχρότητα, πο θεωρομε τι εχε μεγαλύτερος υός, λλ λοι μας χουμε κάποιον πρς τν ποο φερόμαστε ξίσου περιφρονητικ κα σκληρ πως φερόταν μεγαλύτερος υἱὸς στν μικρότερο δελφ πο εχε ξεγράψει, πο δν ταν δελφς γι κενον· πο εχε φανε γνώμων πρς τν πατέρα, πο ταν συγχώρητος. Κι μως, κε βρισκόταν πατέρας, τ θύμα τς πόρριψης το υο του, τ θύμα τς λαφρόμυαλης συμπεριφορς του, τς σκληρότητάς του, πο τν συγχώρησε τρυφερ κα λόψυχα.

ς βρομε τ θέση μας σ ατν τν τραγικ κα μορφη παραβολ γιατί τότε σως βρομε τν δρόμο μας, ετε παρότι καθένας πέρα π τ ν εναι μεγαλύτερος γιός, μολονότι λιγότερο το καθήκοντος, πολ λιγότερο τίμιος, πολ λιγότερο φοσιωμένος στς μέριμνες το πατέρα, στος φίλους, στος συγγενες· σως μπορομε ν΄ νακαλύψουμε στν καρδι μας μι δημιουργικ συμπάθεια γι τν μικρότερο γι κα ν μάθουμε πρτα π’ ατν τι δν πάρχει κατάσταση ποία δν μπορε ν μς φέρει μι ελικριν μετάνοια, μι μεταστροφ κα τι πάρχει νας τουλάχιστον - Θες- κα προφανς να πρόσωπο πολλά, πο εναι τοιμα ν μς δεχθον, ν μς πολυτρώσουν, ν μς παναφέρουν κα ν μς πιτρέψουν ν ξεκινήσουμε μαζ μι νέα ζω – μ τν πατέρα, τν νεότερο κα τν μεγαλύτερο υό. μήν.



πόδοση στ νεοελληνικά: www.agiazoni.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου