Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Anthony Bloom: Ταπείνωση και ευγνωμοσύνη.



Αντωνίου Μητροπολίτου Σουρόζ
(Anthony Bloom)

4 Φεβρουαρίου 1990

Πόσο μικρ κα γνωστ εναι σημεριν παραβολ κα πόσο δυνατ κα προκλητικ εναι τ μήνυμά της.

Εναι δυνατ κα φαίνεται μέσα π τ δια τ λόγια το κειμένου. Δύο νδρες λθαν στν κκλησία το Θεο, σ’ ναν χρο ερό, στ Βασίλειό Του, πο σ’ ναν κόσμο πο χάνεται μέσα στν παρουσία το Θεο, Το νήκει νεπιφύλακτα. Κα νας π τος νδρες περπατ περήφανα πρς τν να κα παίρνει θέση μπροστ στν Θεό. λλος ρχεται κα οτε κν τολμ ν διασχίσει τ κατώφλι το ναο: εναι μαρτωλς κα χρος εναι ερός, πως χρος γύρω π τν Φλεγόμενη Βάτο στν ρημο που Μωυσς δν μποροσε ν εσέλθει χωρς ν λύσει τ ποδήματά του, παρ μόνο μ λατρεία κα φόβο Θεο.

Κα πόσο διαφορετικ εναι τ λόγια πο επώθηκαν! Προφανς Φαρισαος προσεύχεται στν Θεό, Τν δοξάζει - λλ γι ποι λόγο; πειδ εχε δημιουργήσει να νθρωπο σν ατόν, ναν νθρωπο τόσο γιο, τόσο ξιο γι τν Θε· ναν νθρωπο πο χι μόνο δν τηρε λες τς ντολς το Νόμου, λλ πηγαίνει πέρα π ,τι χει προστάξει διος Θες κα περιμένει π τν νθρωπο. Πραγματικ στέκεται νώπιον το Θεο δοξολογώντας Τον, πο ατός, εναι τόσο πέροχος πο εναι δόξα το Θεο, ποκάλυψη τς γιότητάς Του.

Τελώνης δν τολμ κν ν εσέλθει στν ερ τόπο το Θεο.

Κα παραβολ εναι ξεκάθαρη: νδρας πο λθε κα στάθηκε μ συντετριμμένη καρδιά, μ ντροπ γι τν αυτό του, γνωρίζοντας τι εναι νάξιος ν εσέλθει στν ναό, πιστρέφει σπίτι του συγχωρεμένος, μ τν γάπη το Θεο: συντροφευμένος π τν διο τν Θε πο ρθε στν κόσμο ν σώσει τος μαρτωλος κα πο παραστέκεται σ’ ποιον Τν χρειάζεται κα ναγνωρίζει τν νάγκη του γι σωτηρία.

Φαρισαος πηγαίνει σπίτι του, λλ χει συγχωρεθε λιγότερο· σχέση του μ τν Θε δν εναι δια· στ σχέση ατ ατς βρίσκεται στ κέντρο, Θες στν περιφέρεια· κενος βρίσκεται στ κέντρο τν πραγμάτων, Θες εναι ποχείριό Του. Τοτο δν σημαίνει τι ,τι κανε ταν χωρς ξία· πλς σημαίνει τι σο τν φορ, δν πρξε σ’ κενον καρπς γιότητας. Ο πράξεις του ταν καλς λλ ταν λλοιωμένες, δηλητηριασμένες π τν περηφάνεια· μορφι σ’ ,τι κανε εχε ντελς μαυρωθε πειδ δν πευθυνόταν οτε στν Θεό, οτε στν πλησίον του· στρεφόταν στν αυτό του. Κα λέγεται τι ατ περηφάνεια πογύμνωσε ατν τν νθρωπο, το φαίρεσε τος καρπος τν καλν του ργων, τν καρπ τς ξωτερικς πίστης του στν νόμο το Θεο, πο μόνο ταπείνωση θ μποροσε ν προσφέρει στς πράξεις του νόημα, πο μόνο ταπείνωση θ μεταμόρφωνε σ ζω τς πράξεις του, στ νερ τς ζως πο ναβλύζει π τν αωνιότητα.

μως μία ρώτηση στέκει μπροστά μας: πς μπορομε ν μάθουμε κάτι γι τν ταπείνωση ἐὰν εναι πολύτως παραίτητη προϋπόθεση ν μν εμαστε πως καρπη συκιά, λλ γόνιμοι, ν γίνουμε πλούσια σοδει πο θ τρέφει τος νθρώπους;


Δν πιστεύω τι μπορομε ν κινηθομε πρς τν ταπείνωση π περηφάνεια, π ματαιότητα, κτς ἐὰν μς συμβε κάτι τόσο τραγικ πο ν δομε, ν’ νακαλύψουμε τος αυτούς μας ν εναι ντελς στερημένοι π τ κάθε τι πο στήριζε τν μαρτωλή, καταστροφική, καρπη κατάστασή μας. πάρχει μως να πράγμα πο μπορομε ν κάνουμε: σο πιστεύουμε τι κατέχουμε κάθε εδους χάρισμα τς καρδις, το νο, το σώματος κα τς ψυχς, σο καρποφόρα μπορε ν εναι τ ργα μας, μπορομε ν θυμηθομε τ λόγια το ποστόλου Παύλου: νθρωπε, τί χεις πο δν σο χει δοθε;!...Κα πράγματι, χον σν ντίλαλος στ’ ατιά μας τ λόγια το Κυρίου στν πρτο Μακαρισμό, στν Μακαρισμ πο νοίγει τν πόρτα σ λους τος λλους : «Ελογημένοι εναι ο πτωχο στ πνεμα… Ελογημένοι εναι κενοι πο γνωρίζουν χι μόνο μ τ λογικ - λλ τουλάχιστον μ τ λογική!- τι εναι να τίποτα, τι δν κατέχουν τίποτα πο δν εναι δρο το Θεο.

Θες μς κάλεσε ν πάρξουμε π τ μηδέν, δίχως τ συμμετοχή μας: παρξή μας εναι να δρο! Μς δόθηκε ζω πο δν μπορούσαμε ν δημιουργήσουμε. Μς δόθηκε γνώση τς παρξης το Θεο, κα πράγματι μς δόθηκε μία βαθύτερη, πι οκεία γνώση το Θεο- λα ατ εναι να δρο! Κα τότε, ατ πο εμαστε εναι να δρο το Θεο: τ σμα, καρδιά, νος, ψυχ μας - ποι δύναμη χουμε σ’ ατ τ δρα ταν Θες δν τ στηρίζει..; μεγαλύτερη εφυία μπορε ξαφνικ π να γκεφαλικ πεισόδιο ν χαθε στ σκοτάδι· πάρχουν στιγμς πο ντιμετωπίζουμε μία νάγκη πο χρειάζεται λη μας τ συμπάθεια, τν γάπη - κα νακαλύπτουμε τι καρδι μας εναι καμωμένη π πέτρα κα πάγο… Κα θέλουμε ν κάνουμε τ καλ - κα δν μπορομε κα δη πόστολος Παλος τ γνώριζε ταν επε: Δν κάνω ατ πο γαπ, κα πράττω συνεχς τ κακ πο μισ… Κα τ σμα μας ξαρτται π τόσα πολλ πράγματα!

Κα τί ν πε κανες γι τν φιλία πο μς προσφέρεται, τς σχέσεις μας, τν γάπη πο μς στηρίζει, τν συντροφικότητα· ,τι εμαστε κα ,τι χουμε εναι να δρο: κα ποι εναι τ πόμενο βμα: δν εναι εγνωμοσύνη; Δν μπορομε ν στραφομε στν Θεό, χι σν τν φαρισαο, μ περηφάνεια γι’ ατ πο εμαστε, ξεχνώντας τι λα ατ εναι δικά Του, λλ ν στραφομε στν Θε κα ν Το πομε: Θεέ μου, λα ατ εναι δικό σου δρο! λη ατ μορφιά, ξυπνάδα, εαίσθητη καρδιά, λες κενες ο καταστάσεις τς ζως εναι να δρο! Πράγματι λες ατς ο καταστάσεις, κόμα κι κενες πο μς φοβίζουν εναι να δρο πειδ Θες μς λέει: Σς μπιστεύομαι ρκετ γι ν σς στείλω ν φέρετε τ φς στ σκοτάδι! Σς στέλνω κε πο πάρχει ποσύνθεση ν γίνεται τ λάτι πο θ τν σταματήσει! Σς στέλνω κε πο δν πάρχει λπίδα ν φέρετε τν λπίδα, ν φέρετε τν χαρά, ν φέρετε τν γάπη κε πο δν πάρχει κα τι μς στέλνει Θες στ σκοτάδι, γι ν γίνουμε παρουσία κα ζωή Του, ατ σημαίνει τι μς μπιστεύεται- μς μπιστεύεται, μς πιστεύει, λπίζει τ πάντα σέ μς: δν ρκε ατ ν μς κάνει εγνώμονες;

λλ εγνωμοσύνη δν εναι πλ μι παγωμένη λέξη εχαριστίας· εγνωμοσύνη σημαίνει τι πιθυμομε ν Τν κάνουμε ν δε τι λα ατ δν μς δόθηκαν μάταια, τι δν γινε μάταια νθρωπος, δν ζησε, δν πέθανε μάταια· εγνωμοσύνη σημαίνει μι ζω πο θ δινε χαρ στν Θεό: ατ εναι πρόκληση ατς τς διαίτερης παραβολς.

Ναί, τ δανικ γι μς θ ταν ν εμαστε ταπεινο- λλ τί εναι ταπείνωση; Ποις π μς γνωρίζει, κα ἐὰν κάποιος γνωρίζει, ποις μπορε ν τ μεταφέρει στν καθένα πο δν γνωρίζει; λλ τν εγνωμοσύνη τν γνωρίζουμε λοι· λοι γνωρίζουμε μικρς πτυχς κα τρόπους γι ν τν κφράσουμε. ς τ συλλογιστομε ατό, καί, ς ναγνωρίσουμε, μ μία πράξη εγνωμοσύνης τι δν χουμε τ δικαίωμα ν βρισκόμαστε στν ερ τόπο το Θεο- κα κενος μς πιτρέπει ν βρισκόμαστε κε. Δν χουμε τ δικαίωμα ν κοινωνομε μαζί Του ετε στν προσευχ στ μυστήρια- κα μς καλε σ κοινωνία μαζί Του! Δν χουμε δικαίωμα ν εμαστε παιδιά Του, ν εμαστε τ δέλφια το Χριστο, ν εμαστε κατοικία το πνεύματος- κα μς τ δωρίζει λα μέσα π μία πράξη γάπης!


ς συλλογιστε καθένας μας κα ς ρωτήσει τν αυτό του: μ ποι τρόπο μπορε ν εναι τόσο εγνώμων τσι στε Θες ν μποροσε ν χαρε στ γεγονς τι δν προσφέρθηκε μάταια, δν πρξε μάταια, δν ζησε, δν πέθανε μάταια, τι χουμε λάβει τ μήνυμα τς σωτηρίας. Κα ν ναπτυχθε βαθι μέσα μας ληθιν εγνωμοσύνη θ λατρεύσουμε τν Θε κα θ μάθουμε τι ταπείνωση δν εναι ξεπεσμός, λλ λατρεία, πίγνωση τι κενος εναι ,τι χουμε, ,τι εμαστε, κα τι εμαστε νοιχτο πως γ, πλούσια γ εναι νοιχτ στ ργωμα, στ σπορά, στν σπόρο, στ λιακάδα, στ βροχή, στ κάθε τι προκειμένου ν καρποφορήσει. μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου