Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Η υποκρισία (Κυριακή Ι΄ Λουκά)



Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ (Φραγκάκου)
  
«ποκριτά, καστος μν τ σαββάτ
ο λύει τν βον ατο

Πολλς φορς ο θρησκευτικο ρχοντες το σραλ κατηγόρησαν τν ησο πς μ τ θαύματα πο πραγματοποιοσε, παρέβαινε τν ντολ το Σαββάτου. «Κα δι τοτο δίωκον τν ησον ο ουδαοι κα ζήτουν ατν ποκτεναι, τι τατα ποίει ν σαββάτ» (ωάν. 5,16). Εχαν πέσει στν πλάνη ς πρς τν κριβ τήρηση τς ντολς «πεκρίνοντο θεοσέβειαν», κατ τν ποψη κάποιου ρμηνευτο. Τ πι πιθαν ταν τ δεύτερο, πειδ λοι ο χθροί το Χριστο ταν διακατεχόμενοι π τ πάθος το φθόνου ναντίον του. Στ σημεριν νάγνωσμα βλέπουμε τν Κύριο στ συναγωγ κατ τν μέρα το Σαββάτου ν θεραπεύει μία ρρωστη γυναίκα κι ρχισυνάγωγος ν τν κατηγορε πς παρέβη τν ντολ το Σαββάτου. Τότε καρδιογνώστης Κύριος το ποκάλυψε τ πάθος πο εχε μέσα του. Τν νόμασε ποκριτ (Λουκ. 13,15). ς δομε τ πάθος τς ποκρισίας.

ποκριτς ρχισυνάγωγος

Θεοφάνης Κεραμέας κάνει μία σπουδαία παρατήρηση πάνω στ σημεριν θαμα το Κυρίου. ς γνωστόν, κατ τ Σάββατο ργοσαν τ πάντα κα κανες δν κανε καμι δουλειά. Κύριος μ τ ν θεραπεύει τς σθένειες τν νθρώπων «παρεχε τος νόσοις σαββατισμόν», δηλ. κανε τς σθένειες ν ργον. Πι πλ κατέπαυε τν νέργεια τν νόσων κα λευθέρωνε τος νθρώπους π τ δουλεία τν σωματικν παθν. ρχισυνάγωγος μως μέσα του καιγόταν π τ πάθος το φθόνου ναντίον το Χριστο κα ν ποκρινόταν εσέβεια, ψαχνε ν βρε φορμ γι ν πιτεθε στν Κύριο. Μ τ θεραπεία τς γυναίκας «διαρρήσει τν νδομυχοσαν κακίαν», δηλ. σπάει τν καλ φυλαγμένη μέσα του κακία κι ρχίζει ν τν σκορπάει πρς τ ξω. Τ προσωπεο πέφτει κα παρουσιάζεται τ πρόσωπό του. ταν ποκριτής.

Μία λλη παρατήρηση το γίου Κυρίλλου λεξανδρείας. ρχισυνάγωγος, κατ τν γιο, ταν ποκριτς «κα ερων κα πουλος» κα «βάσκανος» (ζηλιάρης). Ατός, λοιπόν, φθονερς νθρωπος θελε ν βλέπει τ γυναίκα ν περπατάει σν τ τετράποδα, παρ ν πάρει τ γνωστ νθρώπινο σχμα, δηλ. ν περπατάει πως λοι ο φυσιολογικο κα γιες νθρωποι. Προτιμοσε ατ «να μ Χριστς μεγαλύνηται, μηδ Θες εναι π τν πραγμάτων κηρύττεται», γι ν μ δοξάζεται Χριστς κα γι ν μ φανερώνεται π τ θαύματα θεότητά Του. Εχε διεφθαρμένη κρίση. Εχε τν κρίση το ποκριτ.


Τ πάθος τς ποκρισίας

Τ πάθος τς ποκρισίας εναι πάρα πολ φοβερ κα πεχθές. ποιητς γιος Γρηγόριος τ πισημαίνει: «Εσ γάρ, εσν θλιώτεροί τινες», πάρχουν ναί, κα κάποιοι πι ξιολύπητοι. Ατο παμφοτερίζουν στν πίστη. Δ σέβονται τ το Θεο κα εναι Εριποι τν λόγων. Ο ποκριτς εναι στος δυνάτους λιοντάρια κα στος δυνατος σκυλι πο γλείφουν. Τιμον ,τι εχαριστε τος λλους κα χι ,τι τος συμφέρει. ποκρισία εναι μία κατάσταση πο κάνει τν νθρωπο διπλοπρόσωπο. Μάλιστα μέσα στν κκλησιαστικ ζω ποκριτς μπαίζει κα τ θε κα τος νθρώπους. φθόνος, πο εναι μητέρα τς ποκρισίας, κάνει τν νθρωπο ν φθονε τος ρίστους, εναι σν ν γαπ τος κακούς.

ποκριτς πο μάλιστα χει κα πανοργο νο, καταφέρνει πολλς φορς ν διαφεύγει τς προσοχς τν λλων. Ν κρύβεται πιμελς κα ν μν κδηλώνει τ πραγματικά του ασθήματα. Μερικς φορς παρασκηνιακ ργάζεται κα εναι κρυψίνους κα περίεργος. Προφασίζεται ελάβεια, ν στν διωτική του ζω καταλύει τος νόμους το Θεο κα προφάσιστα κάνει κενο πο θέλει, στω κι ν ατ εναι ντίθετο μ τ Εαγγέλιο κα τς παραδόσεις τς κκλησίας μας. Δημιουργε τν ντύπωση πς εναι πιστήθιος φίλος κάποιου κα σ κάποια εκαιρία τν προδίδει. Εναι διχασμένη προσωπικότητα, θέλει κα τ Θεό, λλ τν τραβάει κα κόσμος, θέλγεται π’τ λόγο το Θεο, λλ’ γαπ κα τ μάταια. Τς περισσότερες φορς στν ποκριτ νικάει τ κακ κα κόσμος. ν ποκαλυφθε, τότε εναι θλιέστερος τν νθρώπων κα νυπόληπτος χριστιανός. Μεγάλο κακ χουν κάνει ο διάφοροι ποκριτς κληρικο κα λαϊκο στ κκλησιαστικ πλήρωμα. γιναν ατία ν ψυχρανθε πίστη πολλν.

δελφοί μου,


ποκρισία νθε στν κοσμικό, λλ κα στν κκλησιαστικ χρο. πάρχουν νθρωποι πο γωνίζονται γι τν εσέβεια, τ δικαιοσύνη κα τν γιότητα, ν στν διωτική τους ζω εναι σεβες, δικοι, σκληρο κα στερημένοι τς χάριτος το Θεο. σο πι εθς εναι νθρωπος, τόσο πι πολ τν πισκιάζει Θες κα τν χαριτώνει. ποκριτής, στω κι ν εναι συναρπαστικς στος τρόπους του, πωθε. ντίθετα, ελικρινς στω κι ν δν χει μεγάλα προσόντα, λκύει τν λλο. Τέτοιοι σαν ο γιοι τς κκλησίας μας. Ατος ς μιμηθομε στ ζωή μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου