Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Anthony Bloom: Κυριακή του Τυφλού



Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Στ τέλος το σημερινο ναγνώσματος, πάρχουν λέξεις πο τς προσπερνμε πολ συχνά. τυφλός λέει στν Χριστό, «Κα ποις εναι Υἱὸς το Θεο;» κι Χριστς παντ «Τν χεις δε, εναι κενος πο μιλάει μαζ σου».

Γι μς, ο πρτες ατς λέξεις εναι τόσο φυσικές· τ πρτο γεγονς στν ζωή μας, τ πρτο γεγονς σ μι συνάντηση εναι ταν δομε να πρόσωπο, λλά τ θαμα ταν γι’ ατν τν νθρωπο πο δν εχε ξαναδε τίποτα στν κόσμο κα ποος μ τ γγιγμα το ζωοδότη Χριστο, ξαφνικ βλέπει! Κι τ πρτο πρόσωπο πο εδε ταν Κύριος κα Θεός Του, Χριστς, Υός το Θεο.

Θυμμαι ναν Ρουμάνο συγγραφέα ν λέει στν βιογραφία του, πόσο καθοριστική, πόσο βαθει ντύπωση το κανε τ πρόσωπο το πρώτου νθρώπου πο θυμται. Θυμται τν αυτό του σν παιδί, κα πάνω του τ νείπωτα μορφο πρόσωπο το πατέρα του ποος ταν ερέας, ν τν κοιτάζει, μ λη τν νθρώπινη γάπη, μ’ λη τν τρυφερότητα, λο τ βάθος μις νθρώπινης ματις. Κα λέει τι ατ ταν πρώτη εκόνα του, εκόνα πο να νθρώπινο πρόσωπο μπορε ν χει ταν φωτίζεται π μιν σωτερικ γάπη, μι κατανόηση, να βάθος κα τν αωνιότητα, μι εκόνα Θεο. δ ατς νθρωπος εδε τν Θε μ τ χαρακτηριστικά κείνου πο ταν Θες κα πο εχε γίνει Υἱὸς το νθρώπου.

Θ θελα ν στιάσω τν προσοχή σας σ κάτι διαφορετικό. Σ μι λλη περίπτωση πο διαβάζουμε στν στορία το παραλυτικο πο θεραπεύτηκε π τν Χριστό· κα κκλησία, ψάλλοντας μνους στν Θε γι ατή τν περίπτωση λέει, «Καθς ατς νδρας δν βρκε κανέναν ν δείξει λεος, συμπόνια, νδιαφέρον, Υἱὸς τς Μαρίας, διος Θεός, σκυψε ν τν συναντήσει στν νάγκη του» πειδ ατς νθρωπος δν βρκε λλον νθρωπο ν το δείξει εσπλαχνία, ν δείξει συμπόνια, ν τν νοιαστε, Θες λθε σ’ ατόν. Τώρα ζομε σ’ λλη ποχή, ζομε σ καιρος πο Θες χει πράγματι γίνει νθρωπος κα ζε νάμεσα μας, κι κόμα περισσότερο: μς κανε ζωνταν μέλη το σώματος Του, μι σαρκωμένη, συγκεκριμένη παρουσία τς νσάρκωσης Του, ναος το Πνεύματος, τόπο τς Παρουσίας Του. Τώρα κάθε νθρωπος πο βρίσκεται σ νάγκη μπορε τν δια στιγμ ν βρε στν καθένα π μς κάποιον πο κινεται π συμπόνια, πο χει μάθει τ λεος κα κατάλαβε π τν Θε πο γινε νθρωπος, κα τν δια στιγμή, ταυτόχρονα, καθς μς συναντ, θ μποροσε ν δε τν γάπη το Θεο στ μάτια μας, κα ν ντιληφθε, τν νεργή, φευρετική, δημιουργικ νέργεια τς θεϊκς εεργεσίας στ λόγια μας κα τς πράξεις μας.

π τότε πο ρθε Χριστς στν κόσμο, λθε κα γι τν νθρωπο καιρός· λλ χι γι τν νθρωπο πο ποκόπηκε π τν Θεό, πο χωρίστηκε π Ατόν, γινε ξένος γι’ Ατόν, λλ μία πέροχη περίοδος που στ ζω το νθρώπου, σ’ κείνους πο χουν νακαλύψει τν Χριστό, πο πίστεψαν σ’ Ατόν, πο γιναν να μ κενον - κενοι στος ποίους χει μπιστευθε τν φροντίδα το κόσμου Του – ο νθρωποι μπορον ν δεχτον μαζ τν θεία κα τν νθρώπινη εσπλαχνία κα ν γνωρίσουν τν νθρώπινη συμπόνια, τν γάπη, τν χαρά.

Δν εναι ατ να σπουδαο κάλεσμα, δν εναι κάτι πο θ μποροσε ν μς κάνει κανούς γι μεγάλα πράγματα; χρόνος το Θεο κα χρόνος το νθρώπου εναι νας, χι μόνο μέσα π τν Υἱὸ το Θεο, λλ κα μέσα π τν μυστηριακ σαρκωμένη παρουσία πο καθένας μας συμβολίζει, παρουσία το Θεο στν σάρκα, στν νθρώπινη συμπόνια, στν νθρώπινη γάπη, κι ατό εναι μι σοβαρ ξίωση κα μι πρόκληση πο τ Εαγγέλιο μς παρουσιάζει. χουμε γι τν πλησίον μας κα γι σους βρίσκονται πι μακρι, ατ τ εδος τς νθρωπις; Νέα νθρωπιά, νέα πλάσματα, νέοι νθρωποι μ μι φρεσκάδα μις ζως νακαινισμένης, τς ζως το Θεο. Ατ εναι κενο πο καλούμαστε να γίνουμε.

ς προβληματιστομε πάνω σ’ ατό, ς πάρουμε μι πόφαση, ς κάνουμε μι κίνηση κι ς γίνουμε μι εκόνα το Θεο, χι μόνο μ τν γάπη ν λάμπει στ μάτια μας, χι μόνο μ τ λόγια πο θ πομε, λλ πίσης σ κάθε νέργεια κα πράξη, τότε νθρώπινος χρόνος θ γίνει μέρα το Υο το Θεο, μέρα το Κυρίου. μήν
Χριστός νέστη! ληθς νέστη!

πόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου