Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ (29 ΙΟΥΝΙΟΥ)



του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.
Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.
Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

            Ἐξ ἀφορμῆς προσφάτων δημοσιευμάτων εἰς τόν Ἑλληνικόν Τύπον καί τό Διαδίκτυον ἐν σχέσει πρός τήν ἐπικειμένην ἐκλογήν τοῦ νέου Μητροπολίτου Ἰωαννίνων ἀνακοινοῦνται ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τά ἀκόλουθα:

            1. Ἐντός τοῦ κρατοῦντος ἀδελφικοῦ καί φιλικοῦ κλίματος εἰς τάς σχέσεις μεταξύ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καί τῆς Α. Μακαριότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου ἐξεφράσθη ὑπό τοῦ Παναγιωτάτου πρός τόν Μακαριώτατον καί Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συναντηθέντας μετ᾿ Αὐτοῦ ἡ ἐπιθυμία καί εὐχή Του ὅπως εἰς τόν ἱστορικόν Θρόνον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων ἐκλεγῇ συγκεκριμένος κληρικός ἐγνωσμένης προσφορᾶς πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀλλά καί τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί τόν Μακαριώτατον προσωπικῶς. Ἡ τοιαύτη ἔκφρασις εὐχῆς καί ἐπιθυμίας ὑπό τοῦ Παναγιωτάτου ἐνεφανίσθη ὑπό ὡρισμένων Μέσων Ἐνημερώσεως ὡς «παρέμβασις» εἰς τά ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἀπειλή κατά τῆς αὐτοκεφαλίας της, ὡς ἐάν ἐπρόκειτο περί ἐντολῆς ἤ ἀξιώσεως. Ἡ τοιαύτη διαστρέβλωσις τῶν γεγονότων μόνον ὑπό ἐχθρῶν τῆς εἰρηνικῆς συνεργασίας τῶν δύο Ἐκκλησιῶν θά ἠμποροῦσε νά ἐπινοηθῇ.  
            2. Τά γραφέντα περί δῆθεν ἀναμείξεως ἤ καί εὐθύνης ὡς πρός τό ἀνωτέρω θέμα τοῦ ἐν Ἀθήναις Γραφείου Ἐκπροσωπήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Διευθυντοῦ αὐτοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου τυγχάνουν ψευδῆ καί ἀνυπόστατα. Τό Γραφεῖον τοῦτο καί ὁ Διευθυντής αὐτοῦ οὐδεμίαν ἀνάμειξιν εἶχον εἰς τό ἐν λόγῳ θέμα. Ἡ ἀπόδοσις εὐθυνῶν εἰς τρίτους ἀποσκοπεῖ, προφανῶς, εἰς τήν μείωσιν ἤ ὑποβάθμισιν τῆς ἐκφρασθείσης Πατριαρχικῆς βουλήσεως, ἡ ὁποία ἀνήκει ἀποκλειστικῶς καί μόνον εἰς τόν Παναγιώτατον.
            3. Οἱαδήποτε προσπάθεια φιμώσεως τῆς Α.Θ. Παναγιότητος ἐπί θεμάτων ἀφορώντων εἰς τάς ἐν ταῖς «Νέαις Χώραις» Ἱεράς Μητροπόλεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τῆς ἀπειλῆς περί δῆθεν δημιουργίας «κρίσεως» εἶναι ἀπαράδεκτος. Ἐάν οἱονδήποτε μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἤ τοπική ἀρχή ἔχουν τό δικαίωμα νά ἐκφράζουν τήν εὐχήν καί ἐπιθυμίαν των ὡς πρός τό πρόσωπον, τό ὁποῖον θά ἐκλεγῇ εἰς τήν Μητρόπολίν των, πολλῷ μᾶλλον ἀποτελεῖ τοῦτο δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, «δικαιουμένου καί τούτου ὑποδεικνύειν ὑποψηφίους» διά τάς ἐν λόγῳ Ἱεράς Μητροπόλεις, κατά τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Πρᾶξιν τοῦ 1928, τῆς ὁποίας τούς Ὅρους ἀπεδέχθη καί ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.  
             Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 23ῃ Ἰουνίου 2014

                                                                                                    Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Κυριακή Β΄ Ματθαίου


Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ

Στήν περίοδο τῆς κλήσης τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Κυρίου μᾶς μεταφέρει τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Β´ Ματθαίου. Ὁ Κύριος περιδιαβαίνοντας τά παράλια τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας καλεῖ τόν ᾽Ανδρέα καί τόν ἀδελφό του Σίμωνα Πέτρο, καί λίγο ἀργότερα τόν ᾽Ιάκωβο καί τόν ἀδελφό του ᾽Ιωάννη, πού ἦταν ὅλοι ψαράδες, νά Τόν ἀκολουθήσουν, ὥστε νά γίνουν ἁλιεῖς τῶν ἀνθρώπων. ῾Δεῦτε ὀπίσω μου, καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων᾽. Κι ἐκεῖνοι ῾εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν Αὐτῷ᾽.

 Ὁ ᾽Ανδρέας καί ὁ Σίμων Πέτρος, ὁ ᾽Ιάκωβος καί ὁ ᾽Ιωάννης,  ἀκολούθησαν τόν Χριστό ὄχι διότι ἐκεῖνοι Τόν διάλεξαν, μέσα στά πλαίσια ἴσως μίας μεταφυσικῆς ἀναζήτησής τους, ὥστε νά ἔχουν τήν καύχηση τῆς δικῆς τους πρωτοβουλίας, ἀλλά διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τούς διάλεξε καί τούς κάλεσε, ὅπως σέ ἄλλη περίπτωση τούς τό σημείωσε: ῾οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ᾽ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς᾽. Κι αὐτό σημαίνει πολύ περισσότερο ὅτι κανείς ἀπό μόνος του δέν ἀκολουθεῖ τόν Χριστό, κανείς ἀπό μόνος του δηλαδή δέν γίνεται χριστιανός, ἄν δέν δεχθεῖ τήν κλήση ἀπό τόν Θεό, συνεπῶς ἄν δέν μπεῖ στόν ῾ζυγό᾽ τῆς ὑπακοῆς σ᾽ ᾽Εκεῖνον. ῾Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ πατήρ μου ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν᾽. Κι ἐννοοῦμε κλήση, ἡ ὁποία θά μιλήσει στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι θά κρούσει ἁπλῶς τά τύμπανα τῶν αὐτιῶν του. ῾Πολλοί γάρ οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί᾽. Μέ ἄλλα λόγια μιλᾶμε γιά μία κλήση, ἡ ὁποία συναντᾶ τόν ἄνθρωπο σέ κατάσταση ἑτοιμότητας πρός ἀνταπόκριση, σέ κατάσταση δηλαδή ὡριμότητας γιά σχέση μέ τόν Θεό.

Πολύ συχνά, ἰδίως στό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννη, ἡ κατάσταση αὐτή χαρακτηρίζεται ὡς ῾ὥρα᾽, πού προσδιορίζεται ἐπακριβῶς: εἶναι ἡ ὥρα τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Κύριος κατέληγε σχεδόν πάντα τόν ὅποιο λόγο Του πρός τούς ἀνθρώπους μέ τήν ἐπισήμανση: ῾ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω᾽. ῏Ωτα βεβαίως πνευματικά καί ὄχι σωματικά. Εἶναι εὐνόητο λοιπόν ὅτι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ ᾽Ανδρέας καί ὁ Σίμων Πέτρος, ἦταν ἕτοιμοι νά κληθοῦν, διότι εἶχαν ἑτοιμαστεῖ γι᾽ αὐτό καί ἀπό τή δική τους τή διάθεση ἀναζήτησης καί ἀπό τόν μέχρι τότε δάσκαλό τους μέγα ᾽Ιωάννη Πρόδρομο, ὁ ὁποῖος εἶχε ὡς ἔργο τήν κλήση πρός μετάνοια τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀναγγελία τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Ο εσωτερικός κριτής του ανθρώπου



του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, 
Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., στο Amen.gr

Η αποστολική περικοπή της Κυριακής Β΄ Ματθαίου από την προς Ρωμαίους επιστολή του Απ.Παύλου είναι σε μετάφραση η ακόλουθη: 

«Αδελφοί, δόξα, τιμή και ειρήνη προσμένουν όποιον κάνει το καλό, πρώτα τον Ιουδαίο αλλά και τον εθνικό· γιατί ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. 'Ετσι, λοιπόν, όσοι αμάρτησαν χωρίς να ξέρουν τον νόμο του Θεού, θα καταδικαστούν όχι με κριτήριο τον νόμο. Κι από την άλλη, όσοι αμάρτησαν γνωρίζοντας τον νόμο, θα δικαστούν με κριτήριο τον νόμο. Γιατί στο θεϊκό δικαστήριο δεν δικαιώνονται όσοι άκουσαν απλώς τον νόμο αλλά μόνο όσοι τήρησαν τον νόμο. 'Οσο για τα άλλα έθνη, που δεν γνωρίζουν τον νόμο, πολλές φορές κάνουν από μόνοι τους αυτό που απαιτεί ο νόμος. Αυτό δείχνει πως, αν και δεν τους δόθηκε ο νόμος, μέσα τους υπάρχει νόμος. Η διαγωγή τους φανερώνει πως οι εντολές του νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές τους· και σ' αυτό συμφωνεί και η συνείδησή τους, που η φωνή της τους τύπτει ή τους επαινεί, ανάλογα με τη διαγωγή τους. 'Ολα αυτά θα γίνουν την ημέρα που ο Θεός θα κρίνει δια του Ιησού Χριστού τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων, όπως λέει το ευαγγέλιό μου» (Ρωμ.2,10-16).

Ο Απ. Παύλος στην περικοπή αυτή της προς Ρωμαίους επιστολής θίγει το θέμα της καθολικότητας και βεβαιότητας της τελικής κρίσης των ανθρώπων από τον δικαιοκρίτη και αμερόληπτο Θεό. Ο Ισραηλιτικός λαός είχε τον Νόμο που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή στο όρος Σινά και ο νέος λαός, η Εκκλησία, έχει τον ευαγγελικό Νόμο της Χάρης που δίδαξε ο Χριστός. Το ερώτημα που θέτουν πολλοί χριστιανοί είναι: Καλά, οι Ισραηλίτες και οι Χριστιανοί έχουν τον Νόμο τους, όμως το υπόλοιπο μέρος της ανθρωπότητας – που είναι κι αυτό δημιούργημα του Θεού – με ποιο κριτήριο θα αντιμετωπισθεί στην τελική κρίση; Θα αδικηθεί επειδή δεν γνώρισε τον Νόμο του Θεού; ή μήπως γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο θα τύχει ευμενούς κρίσης;  Πολλοί φιλόσοφοι και θεολόγοι από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες μέχρι σήμερα τόνισαν την απεριόριστη αγάπη του Θεού που δεν συμβιβάζεται με οποιαδήποτε σκέψη τιμωρίας και διατύπωσαν την άποψη ότι ο πανάγαθος Θεός θα δώσει γενική άφεση αμαρτιών σε όλους. Βέβαια κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να θέσει  όρια στην ευσπλαχνία του Θεού ή να την περιορίσει σε ορισμένους μόνο καλούς χριστιανού, διότι οι  βουλές του θεού είναι ανεξιχνίαστες. Από την άλλη μεριά όμως ας μη λησμονούμε ότι η Αγία Γραφή δεν ομιλεί μόνο για την αγάπη αλλά και για τη δικαιοσύνη του Θεού.

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Κυριακή των Αγίων Πάντων



Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ἔχει ὀρθά τονιστεῖ ὅτι ἡ σχέση τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς μέ τήν ἑορτή τῶν ῾Αγίων Πάντων στήν ᾽Εκκλησία μας ἀποτελεῖ σχέση αἰτίου καί αἰτιατοῦ, δηλαδή ἐκεῖνο πού δημιουργεῖ τό γεγονός τῆς ἁγιότητας εἶναι τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖο ἀπέστειλε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός, μετά τήν ἔνδοξη ἀνάληψή Του εἰς τούς οὐρανούς, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Μέ ἄλλα λόγια οἱ ἅγιοι συνιστοῦν τά ἔργα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, κάτι πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν κατανόηση ὅτι μιλώντας γιά τούς ἁγίους μιλᾶμε γιά γεγονός πού ὑπερβαίνει τήν ὁριζόντια ἀνθρώπινη μόνο κατανόησή τους. Οἱ ἅγιοι, ὅπως πιστεύουμε ὅτι θά δείξουμε καί στή συνέχεια, φανερώνουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, συνιστοῦν τήν προέκταση τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μέσα στά πλαίσια τοῦ ἐδῶ καί τοῦ τώρα. Εἶναι οἱ ῾ἐν σαρκί περιπολοῦντες Θεοί᾽, κατά γνωστή ἔκφραση ἐκκλησιαστικοῦ Πατέρα. Ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων Πάντων λοιπόν θέτει κάθε φορά αὐτό τό ἐρώτημα, τό ὁποῖο κάθε χριστιανός πρέπει νά τό θέτει καί στόν ἑαυτό του: ῾Ποιός εἶναι ὁ ἅγιος;᾽ Νά ἐξηγήσουμε λίγο περισσότερο τήν παραπάνω περί ἁγίων τοποθέτηση. 

Κατά πρῶτον θά πρέπει νά ὑπερβοῦμε τήν ἁπλή ἀντίληψη πολλῶν συνανθρώπων μας, ἀκόμη καί χριστιανῶν, πού τήν ἁγιότητα τήν ἐξαρτοῦν ἀπό συνθῆκες μόνον τοπικές, δηλαδή ὅτι ἕνα συγκεκριμένο πλαίσιο ζωῆς ὁδηγεῖ καί στήν ἁγιότητα, εἴτε μέ τήν ἔννοια ὅτι ἅγιος γίνεται ἐκεῖνος πού ἀπομακρύνεται ἀπό τόν κόσμο, σάν ἕνα εἶδος ὑπερανθρώπου ἀσκητῆ, εἴτε μέ τήν ἔννοια ἐκείνου πού ἀγωνίζεται μέσα στόν κόσμο, σάν ἕνα εἶδος κοινωνικοῦ ἐργάτη. Ὁ ἅγιος εἶναι πέρα ἀπό τέτοιες ἁπλουστεύσεις καί ῾ἀγκυλώματα᾽. Ὅπως τό ὑπονοήσαμε καί παραπάνω καί τό τονίζει διαρκῶς ἡ ἐκκλησιαστική μας παράδοση, ἅγιος εἶναι ἁπλῶς ὁ συνεπής πιστός: αὐτός πού προσπαθεῖ νά ζεῖ σωστά ὡς μέλος τῆς ᾽Εκκλησίας, πού σημαίνει προσπαθεῖ νά κρατάει ἀνοιχτή τή θύρα τῆς ψυχῆς του ἀπέναντι στόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Κι αὐτό μπορεῖ νά γίνει εἴτε κανείς πηγαίνοντας σ᾽ ἕνα μοναστήρι εἴτε μένοντας στόν κόσμο, διότι ἀκριβῶς τό ζητούμενο εἶναι ἡ διακράτηση τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ πού ὁ ἄνθρωπος παίρνει μέ τήν εἴσοδό του στήν ᾽Εκκλησία διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος καί τοῦ ἁγίου χρίσματος καί ὄχι ὁ τόπος στόν ὁποῖο κάποιος θά ἐπιλέξει νά μείνει.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Η σκυταλοδρομία της πίστης



του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, 
Ομότ. Καθηγητή της Θεολογικης Σχολής Α.Π.Θ., για το Amen.gr 

Το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Αγίων Πάντων είναι από την προς Εβραίους επιστολής και περιγράφει τα κατορθώματα της πίστης των αγίων ανδρών και γυναικών της Παλαιάς Διαθήκης που σαν νέφος μας περιβάλλουν και αποτελούν φωτεινούς δείκτες της πορείας μας προς το τέρμα, προς τη βασιλεία του Θεού. Είναι σε νεοελληνική μετάφραση το εξής:

«Αδελφοί, όλοι οι άγιοι με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα· γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τούς ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν' αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή. 'Αλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν σε στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες – ο κόσμος δεν ήταν άξιος να 'χει τέτοιους ανθρώπους – πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης.
'Ολοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός, ο οποίος είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς.
'Εχοντας, λοιπόν, γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο, και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει, κι ας τρέχουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου, που έχουμε μπροστά μας. Ας έχουμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, που μας έδωσε την πίστη, την οποία και τελειοποιεί». (Εβρ.11,33-12,2).

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Κυριακή των Αγίων Πάντων: Αποστολικό Ανάγνωσμα



Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων...᾽  (῾Εβρ. 12, 1)

α. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος μέ ἐντελῶς φυσικό τρόπο συνδέει τήν Παλαιά Διαθήκη μέ τήν Καινή καί τήν ἐποχή τῆς ᾽Εκκλησίας: οἱ ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης - Πατριάρχες, κριτές, προφῆτες καί ἁπλοί πιστοί τοῦ ᾽Ισραήλ -  μέ κύριο χαρακτηριστικό τήν πίστη τους στόν ἀληθινό Θεό πού ἐπιβεβαιώθηκε ἀκόμη καί μέ τήν θυσία τῆς ζωῆς τους, εἶναι ἐκεῖνοι πού περιβάλλουν τούς χριστιανούς, παρακολουθώντας καί ἐνισχύοντας τόν πνευματικό τους ἀγώνα, μετά μάλιστα τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο ὁ ἀγώνας τοῦ χριστιανοῦ γίνεται πιά ἐν Χριστῷ καί Πνεύματι ῾Αγίῳ, ἀλλά μετέχει σ᾽ αὐτόν καί ὁ πνευματικός κόσμος τῶν ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ῾Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων,...δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα...᾽ (῎Εχοντας λοιπόν κι ἐμεῖς τριγύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καί πυκνό σύννεφο ἁγίων ἀνθρώπων πού μαρτύρησαν γιά τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως...ἄς τρέχουμε μέ ὑπομονή τόν ἀγώνα πού προβάλλει μπροστά μας...). ῞Ολοι οἱ πιστοί πού ἀνταποκρίθηκαν στήν κλήση τοῦ Θεοῦ ἔμπρακτα καί στήν πρώτη καί στήν δεύτερη φάση τῆς ἀποκαλύψεώς Του εἶναι μέτοχοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. ῾Η Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει μέλη της τούς μάρτυρες τῆς πίστεως. Οἱ μάρτυρες συνιστοῦν τούς ἁγίους τῆς ᾽Εκκλησίας.

β. 1. ῞Αγιος λοιπόν εἶναι ὁ μάρτυρας. ῎Οχι μόνον βεβαίως μέ τήν ἔννοια τῆς μαρτυρίας τῆς πίστεώς του: τήν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ὡς Κυρίου καί Θεοῦ του, κάτι πού θεωρεῖται δεδομένο γιά ἕναν χριστιανό -  ῾πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ῞Οστις δ᾽ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς᾽ -  ἀλλά κυρίως μέ τήν μαρτυρία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς του, τήν ἔμπρακτη φανέρωση δηλαδή ὅτι ἀνήκει κανείς στόν Κύριο καί τήν ᾽Εκκλησία Του διά τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν, γεγονός πού φτάνει σ᾽ ἕνα πολύ μεγάλο ποσοστό καί στήν ἀπώλεια τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς. Κι αὐτό γιατί σ᾽ ἕναν κόσμο πεσμένο στήν ἁμαρτία πού ὁ ἐγωϊσμός καί τό συμφέρον συνιστᾶ τήν προτεραιότητα, ἡ πιστότητα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται ἐλάττωμα πού πρέπει νά ἐξαφανιστεῖ. ῾Ο κόσμος τῆς ἁμαρτίας δέν ἀνέχεται τό διαφορετικό ἀπό αὐτόν. Τό διαφορετικό ἀποτελεῖ ἔλεγχο τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς του, γι᾽ αὐτό καί ἐπιδιώκει πάντοτε τόν ἐξαφανισμό του. Κατά τόν ἀψευδή λόγο τοῦ Κυρίου: ῾πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ᾽.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: "Το πνευματικό υπόβαθρο της οικονομικής κρίσης"




Ομιλία στην Λευκωσία της Κύπρου στις 11 Ιουνίου 2014 σε αίθουσα του Συνδέσμου Στήριξης Οικογενείας & Παιδιού «Κιβωτός»


του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Κύριε Πρόεδρε του Συνδέσμου, σας ευχαριστώ πολύ για την τιμητική Πρόσκληση που μου απευθύνατε για να ‘ρθω κοντά σας, για να απολαύσω με τους συνοδούς μου την φιλοξενία σας και να προσθέσω, αν το καταφέρω, ένα ελάχιστο λιθαράκι στο πλούσιο ψηφιδωτό των προβληματισμών σας. Προβληματισμούς, που τους υποπτεύομαι καθώς διαβάζω την θεματολογία με την οποία ο Σύνδεσμός σας έχει μέχρι τώρα ασχοληθεί. Μιά κιβωτός, κάποτε, διέσωσε από την ανθρωπότητα ό,τι άξιζε να διασωθεί, η δική σας «Κιβωτός» θέλει να διαφυλάξει αλώβητο το κύτταρο του Ελληνισμού, που είναι η οικογένεια και το παιδί. 
Για τον ερχομό μου, πήρα την άδεια και σήμερα το πρωΐ πήρα και την ευχή του πανιερ. Μητροπολίτου Κύκκου & Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου, τον οποίο προσωπικά σέβομαι κι εκτιμώ πολύ γι’αυτό που είναι και για όσα το εκκκλησιαστικό του φρόνημα κομίζει στην Εκκλησία.
Είμαι απόψε μπροστά σας, για μια καθόλου εύκολη ομιλία, επειδή όταν ο λόγος μας κρύβει μέσα του αλήθεια, αυτή πονάει και συνήθως, δεν την αντέχουμε! Όμως, μόνο «ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ἡμᾶς» (Ἰω.8, 32).
Ρωτούσα και ξαναρωτούσα τον εαυτό μου «τί θα περιμένουν, άραγε, να ακούσουν οι κύπριοι από έναν ελλαδίτη επίσκοπο;» Δεν ξέρω καλά την δική σας νοοτροπία, αλλά στην Ελλάδα κάποιοι, αμέσως θα αμφισβητούσαν το δικαίωμά μου να εκφέρω γνώμη περί αυτών των θεμάτων, επειδή τόση είναι η εσωτερική ελευθερία που βιώνουν και τόση είναι η δημοκρατία τους! Κάποιοι άλλοι θα διατείνονταν ότι «οι αντιλήψεις μου είναι παλιές, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αναγκαστικά λαθεμένες» (Κέννεθ Μπέϊκερ, βρεττανός Υπ. Παιδείας)!
Τέλος πάντων, δεν φιλοδοξώ να συμφωνήσετε με τις απόψεις μου και δεν θα με ενοχλήσει αν τις απορρίψετε συλλήβδην. «Από φρόνηση αγαπώ να λιγοστεύω τους εχθρούς μου και από κλίση αγαπώ να κάνω φίλους» (Ιουλιανός ο παραβάτης), όμως, το θέμα μας, εναγωνίως σήμερα γυρεύει απάντηση, επειδή η κοινωνία μας, στην κατάσταση που έφτασε, δικαιούται ένα τίμιο και ειλικρινή απολογισμό.

Η ομιλία μου έχει δυό κεφάλαια.

Α. Το πρώτο είναι η διάγνωση, δηλ. η ψηλάφιση των αιτίων που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την οικονομική κρίση. Δεν μ’ ενδιαφέρει να αποδώσω ευθύνες, ούτε να εκτραπώ σε εκδικητική μανία. Όμως, οφείλουμε να διαπιστώσουμε με ειλικρίνεια κάποια πράγματα κι έπειτα, αν θέλουμε, να τα αποδεχτούμε.

Β. Το δεύτερο κεφάλαιο είναι η ανασύνταξη με στόχο την επανάκαμψη. Με δεδομένη την νοοτροπία που έχουμε διαμορφώσει, άραγε είναι εφικτή κάποια ανασύνταξη; Υπάρχει διάθεση για κάτι τέτοιο; Αν ναί, με ποιά βήματα θα αρχίσει η επανάκαμψη, με ποιό ρυθμό και προς ποιά κατεύθυνση. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΥΡΟΥ (5 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ο άγιος Δωρόθεος ζούσε κατά τους χρόνους του βασιλιά Λικίνιου και ήταν επίσκοπος Τύρου. Επί των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, λόγω του διωγμού που επρόκειτο να ξεσπάσει, άφησε την οικία του και τον τόπο του και απήλθε στη Δυσσόπολη. Μετά την καταστροφή αυτών, πήγε στην Τύρο και κατεύθυνε την Εκκλησία του μέχρι την εποχή του Ιουλιανού του παραβάτη. Τότε ξαναπήγε στη Δυσσόπολη, όπου αφού συνελήφθη από τους άρχοντες του Ιουλιανού και υπέμεινε πολλά βασανιστήρια, σε βαθύτατο γήρας έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, προσφέροντας την ψυχή του στον Θεό την ώρα που έπασχε, σε ηλικία ήδη εκατόν επτά ετών. Άφησε διάφορα εκκλησιαστικά συγγράμματα και ιστορίες, στα ελληνικά και τα ρωμαϊκά. Διότι γνώριζε και τις δύο γλώσσες, από τη μεγάλη σπουδή του και την κλίση της φύσης του”.

Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος, όπως γίνεται συνήθως στην εκκλησιαστική υμνολογία, αξιοποιεί το όνομα του αγίου Δωροθέου, προκειμένου να τον τοποθετήσει από πλευράς πνευματικής: ο άγιος υπήρξε το δώρο του Θεού στην Εκκλησία για να βοηθήσει τους πιστούς στη σωτηρία τους, ο ίδιος προσφέρθηκε ως δώρο στον Θεό με την ασκητική του διαγωγή και το μαρτύριό του. ῾Αυτός που από την πλούσια αγάπη Του παρέχει τα δώρα ως Θεός σ᾽ αυτούς που έχουν ανάγκη, δώρισε εσένα, Δωρόθεε, σαν θεϊκό δώρο στην Εκκλησία, για τη φανερή σωτηρία των πιστών᾽(῾Σε ως θείον δώρον, Δωρόθεε, ο τα δώρα ως Θεός παρέχων πλουσία χρηστότητι τοις δεομένοις εις πιστών εναργή σωτηρίαν, τη Εκκλησία εδωρήσατο᾽) (ωδή θ´). ῾Πρόσφερες τον εαυτό σου, παμμακάριστε Δωρόθεε, ως καθαρότατο δώρο στον Θεό, με τον τέλειο βίο σου και το ιερό μαρτύριό σου᾽(῾Δώρον Θεώ, παμμάκαρ, σεαυτόν προσήξας καθαρώτατον, διά βίου τελείου και σεπτού μαρτυρίου, Δωρόθεε᾽) (ωδή α´). ῾Πρόσφερες τον εαυτό σου ως άγιο θεϊκό δώρο στον Δημιουργό, αφού προηγουμένως διέπρεψες στην άσκηση και ύστερα άθλησες με δύναμη στο μαρτύριο᾽ (῾Δώρον θείον άγιον σαυτόν προσήξας τω Κτίστη, πρότερον εν τη ασκήσει ενδιαπρέψας, ύστερον τω μαρτυρίω στερρώς αθλήσας᾽) (κοντάκιο).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ