Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη


Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἅγιο ᾽Ιωάννη τῆς Κλίμακος, σ᾽ ἕναν ἀσκητικό συγγραφέα, πού θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ ἅγιος τῆς Σαρακοστῆς, ἀφοῦ τό βιβλίο του ῾Κλίμαξ᾽ ἀποτελεῖ τό βασικό ἀνάγνωσμα τῆς περιόδου αὐτῆς στά μοναστήρια μας, ἀλλά καί πολλῶν Χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο. Ὁ λόγος μας θά εἶναι γι᾽ αὐτόν, μέ τήν ἐπισήμανση ὅτι τά κείμενα τοῦ βιβλίου του ἔρχονται νά βοηθήσουν στόν προβληματισμό πού θέτει τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, σχετικά μέ τήν πίστη πού ζητᾶ ὁ Κύριος, προκειμένου νά ἰαθεῖ τό δαιμονισμένο παιδί ἑνός ἀνθρώπου, πίστη πού δέν εἶχαν οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ. ῾Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι᾽.

1. Ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης καταρχάς, γιά τόν ὁποῖο δέν ἔχουμε πολλά βιογραφικά στοιχεῖα, νεαρός, 16 ἐτῶν περίπου, ἔγινε μοναχός στό ὄρος Σινᾶ, στή Μονή τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, ἀφοῦ ἤδη εἶχε μάθει ἀρκετά γράμματα. ᾽Επί 19 ἔτη παρέμεινε ὑποτακτικός ἑνός σπουδαίου Γέροντος, τοῦ ἀββᾶ Μαρτυρίου, στόν ὁποῖο ἔκανε ἀδιάκριτη ὑπακοή, ὁπότε μετά τό θάνατό του ἀπεσύρθη σέ ἐρημική τοποθεσία, ὀκτώ χιλιόμετρα μακριά ἀπό τή Μονή, στήν ὁποία καί ἔζησε ἐπί σαράντα χρόνια. ᾽Εκεῖ ἔζησε ὁσιακή ζωή, ὑπερβαίνοντας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τά ψεκτά πάθη του καί ἀποκτώντας ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, καί κυρίως τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Μετά τά σαράντα χρόνια παρακλήθηκε νά γίνει ἡγούμενος τῆς Μονῆς, γεγονός πού ἀποδέχθηκε, καί παρέμεινε στό ἀξίωμα αὐτό γιά κάποια χρόνια, ὁπότε θέλησε καί πάλι ν᾽ ἀποσυρθεῖ στήν ἀγαπημένη του ἡσυχία καί μετ᾽ ὀλίγο κοιμήθηκε.

2. ῎Εχουν διασωθεῖ διάφορα θαυμαστά γεγονότα ἀπό τή ζωή του πού φανερώνουν τήν ἰδιαίτερη χάρη πού εἶχε ἀπό τόν Θεό, ἀλλά τά μεγαλύτερα θαύματά του σχετίζονται μέ τίς μεταστροφές τῶν καρδιῶν πού προξενοῦν τά θεόπνευστα κείμενά του, κάτι πού μπορεῖ ὁ οἱοσδήποτε χριστιανός νά διαπιστώσει, ὅταν ἀρχίσει μέ γνήσια διάθεση νά τά μελετᾶ. Εἶναι γνωστό ἄλλωστε ὅτι οἱ ἅγιοι πού μέ τά κείμενά τους βοηθοῦν τούς συνανθρώπους τους ἔχουν πρωτίστως ὡς χάρισμα ῾θαυματουργίας᾽ ἀκριβῶς τή δύναμη τῶν λόγων τους καί ὄχι τά γνωστά θαύματα σωματικῶν ἰάσεων ἄλλων ἁγίων. Καί μήν πεῖ κανείς ὅτι τά κείμενα τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, γιατί μπορεῖ νά γράφτηκαν κυρίως γι᾽ αὐτούς, ὅμως ἡ ὠφέλεια πού εἰσπράττει καί ὁ κοσμικός λεγόμενος χριστιανός δέν εἶναι μικρή. Γι᾽ αὐτό καί ἀγαπήθηκε ἡ ῾Κλίμακά᾽ του σ᾽ ᾽Ανατολή καί Δύση καί θεωρεῖται τό σπουδαιότερο σέ κυκλοφορία βιβλίο μετά τήν ῾Αγία Γραφή.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Η δύναμη της Πίστεως


του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., 
για το Amen.gr

Το επεισόδιο που μας αφηγεΐται το σημερινό ανάγνω­σμα από το ευαγγέλιο του Μάρκου (9, 17-31) τοποθετείται ευθύς μετά την κάθοδο του Ιησου από το όρος όπου μεταμορφώθηκε μπροστά σε τρεις από τους μαθητές του. Μετά τη δόξα της Μεταμορφώσεως συναντά ο Ιησούς την ανθρώπινη αθλιότητα σ’ όλη της την τραγική εκδήλωση: Ένας πονεμένος πατέρας παρακαλεί τον Ιησού να γιατρέψει το άρρωστο παιδί του, που οι μαθητές του προηγουμένως, οι υπόλοιποι δηλ. εννέα, που δεν ήταν μαζί του στο όρος, στάθηκαν ανί­σχυροι να το θεραπεύσουν. Βρίσκει λοιπόν οΙησούς μπροστά του από τη μια μεριά την πονεμένη και πάσχουσα ανθρωπότητα, από την άλλη τους μαθητές του (τους εκπροσώπους του θα λέγαμε σήμερα) που δεν μπορούν να την βοηθήσουν. Και σαν να μη φθά­νουν αυτά, βλέπει και τους γραμματείς, τους θεολόγους δηλ. του ιουδαϊσμού να συζητούν με τους μαθητές και να προσπαθούν ίσως να κλονίσουν την πίστη τους στον Χρι­στό. Όλα αυτά θα κάνουν σε λίγο τον Ιησού να εκστο­μίσει τη φράση «'Απιστη γενιά! Ως πότε θα είμαι μαζί σας;»
Δεν μένει όμως σ’ αυτό το ξέσπασμα της οργής, δεν κατακρίνει κανένα· προσφέρει τη θεραπεία στον άρρωστο άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά του και ο οποίος «από μικρό παιδί» υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες της τρομερής αρρώστιας του. Πριν όμως κάνει το θαύμα, ρωτά τον πα­τέρα του νέου εάν μπορεί να πιστέψει, γιατί τα πάντα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει. Και ο δυστυχής πα­τέρας με δάκρυα στα μάτια αφήνει να εκδηλωθεί η πάλη που γίνεται μέσα του λέγοντας: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή».
Όμολογεΐ την πίστη του στη δύναμη του Μεσσία με τον οποίο συνομιλεί, συγχρόνως όμως αναγνωρίζει και την απιστία που τον συνδέει με όλη την αμαρτωλή γενεά του. Παλεύει μεταξύ πίστεως και απιστίας, μεταξύ της έντονης επιθυμΐας του να παρουσιαστεί όσο γίνεται με περισσότερη πίστη και της ειλικρινούς διαπιστώσεως ότι η πίστη του αυτή είναι ελλιπής.

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR 

Anthony Bloom: ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ




+ Αντώνιος Σουρόζ (Anthony Bloom)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Πιστεύω, Κύριε, βοήθα με στὴν ἀπιστία μου 


Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης, βλέπουμε νὰ ἔρχονται ἢ νὰ φέρνουν στὸν Κύριο ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἰάσης – τῆς ἴασης ἀπὸ σωματικὲς ἀσθένειες, ἀπὸ τὴν δυστυχία, ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία τῆς ζωῆς. Καὶ κάθε φορὰ ὁ Χριστὸς τοὺς λέει, «Πιστεύεις ὅτι μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό; » Καὶ σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὁ ἄνδρας ποὺ ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο ἂν πιστεύει σὲ σχέση μὲ τὸν ἀσθενὴ υἱὸ του εἶπε, «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ μου». Ἀλλὰ ἐὰν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ὁ Κύριός μας ἔχει τὴ δύναμη νὰ σώσει, ὑπάρχει κάτι περισσότερο σὲ αὐτό. Ἐπειδὴ εἶναι ἀναμενόμενο νὰ πιστέψουμε ὄχι μόνο στὴν Θεϊκὴ δύναμη, ἀλλὰ στὴν Θεϊκὴ συμπόνια.

Τὸ κείμενο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μᾶς μιλάει γιὰ τὸ ἔλεος. Ἔλεος σημαίνει τρυφερότητα, φροντίδα, ἀλλὰ πέρα ἀπ’ αὐτό, ὑπάρχει αὐτὴ ἡ σπουδαία, καὶ κατὰ ἕναν τρόπο τρομακτικὴ λέξη, «συμπόνια», ποὺ σημαίνει ἑτοιμότητα, καὶ πράγματι ὄχι μόνο ἑτοιμότητα ἀλλὰ τὴν πραγματικότητα νὰ ὑποφέρει κανείς, ἀναλαμβάνοντας μαζὶ τὸν πόνο ἑνὸς ἄλλου προσώπου. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ στὴν πραγματικότητα ἔκανε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἐνσάρκωσή Του. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη


Καί οὕτω μακροθυμήσας (ὁ ᾽Αβραάμ) ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας᾽ (῾Εβρ. 6, 15)

α. ῞Οσο πλησιάζουμε πρός τά σωτηριώδη γεγονότα τοῦ Πάθους καί τῆς ᾽Αναστάσεως τοῦ Κυρίου, τόσο καί ἡ ᾽Εκκλησία μας τονίζει τόν ἀδιάψευστο χαρακτήρα τους λόγω τῆς ἐγγυήσεως γι᾽ αὐτά τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. ῾᾽Αδύνατον γάρ ψεύσασθαι τόν Θεόν᾽, κατά τήν ρήση τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή.  Κι ἐκεῖνο πού φέρνει ὡς ἐπιπρόσθετο στοιχεῖο τῆς ἀλήθειας τους ὁ ἀπόστολος εἶναι ἡ ὅλη πορεία τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τόν Πατριάρχη ᾽Αβραάμ. ῞Ο,τι δηλαδή ὁ Θεός ὑποσχέθηκε σ᾽ ἐκεῖνον τό πραγματοποίησε. Κι εἶδε ὁ ᾽Αβραάμ νά ἐκπληρώνονται σέ αὐτόν καί τόν λαό του οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες βεβαίως καθόλου δέν ἀμφισβήτησε, ἀκόμη κι ὅταν ἡ λογική του ἀντιδροῦσε στήν ἀποδοχή τους. Διότι πίστευε στόν Θεό καί ὑπέμενε. ῾Η πίστη του καί ἡ ὑπομονή του εἶχαν θεμέλιο τήν πιστότητα τοῦ Θεοῦ. ῾Καί οὕτω μακροθυμήσας (ὁ ᾽Αβραάμ) ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας᾽.

β. 1. Ποιές οἱ ἐπαγγελίες-ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ στόν ᾽Αβραάμ; ῞Οτι θά τοῦ δώσει χώρα· ὅτι θά τόν κάνει γενάρχη μεγάλου γένους· ὅτι μέσω αὐτοῦ θά εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ γενιές τῆς γῆς. ᾽Επαγγελίες δηλαδή πού πράγματι πρόσκρουαν  στήν λογική του, διότι ἡ χώρα πού τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός ἦταν γι᾽ αὐτόν μία ξένη χώρα· ὁ ἴδιος δέν εἶχε παιδιά ἀπό τήν γυναίκα του Σάρρα· δέν φαινόταν λοιπόν ἀνθρωπίνως ἡ προοπτική νά γίνει αὐτός μέσον εὐλογίας γιά ἄλλες γενιές. Συνεπῶς ὁ ᾽Αβραάμ βρισκόταν σέ μία θέση πού μόνη ῾σιγουριά᾽ του εἶχε τήν ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό.

2. Καί ἡ πορεία του ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη ἐπιβεβαίωση ὅτι ἡ πίστη του αὐτή εἶχε τό πιό σταθερό θεμέλιο: τόν ἴδιο τόν Θεό πού εἶναι ὁ μόνος πιστός. Διότι καί χώρα τοῦ δίνει: τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, καί παιδί ἀποκτᾶ: τόν ᾽Ισαάκ, καί δι᾽ αὐτοῦ εὐλογοῦνται ὅλα τά ἔθνη: ὁ Μεσσίας προέρχεται κατά σάρκα ἀπό αὐτόν. ῎Ετσι ὁ Θεός δέν εἶναι σάν τούς ἀνθρώπους, πού κύριο γνώρισμα ἔχουμε τήν μεταβλητότητα καί τήν ἀστάθεια – ποιός μπορεῖ ἐπί γῆς νά ἐγγυηθεῖ τήν πιστότητα τῶν ἀνθρώπων; ῞Ολη ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία ἀπαρχῆς μέχρι σήμερα δέν εἶναι μία ῾σταθερή᾽ δυστυχῶς φανέρωση τῆς ἀστάθειάς μας;

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

"Θέλεις να γίνεις ενάρετος; Κάνε μόνο την αρχή."

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

“Θέλεις να γίνεις ενάρετος; Κάνε μόνο την αρχή. Αλήθεια, πες μου, στην περίπτωση όλων των τεχνών, όταν θέλουμε ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτές, αρκούμαστε μόνο στη θέληση, η και επιδιδόμαστε με δραστηριότητα στα έργα; … δεν αρκεί μόνο το να θέλης, αλλά πρέπει να προστεθή και το έργο, ενώ εδώ θέλοντας ν’ ανεβής στον ουρανόν, λες «θέλω», μόνο; Πως τότε, λέγει, έλεγες, ότι αρκεί το να θέλη κανείς;
Η θέλησις πρέπει να συνοδεύεται από τα έργα, πρέπει και να επιχειρήται το πράγμα, πρέπει και να κοπιάση κανείς.
Έχουμε βέβαια συνεργό και συμβοηθό το Θεό, μόνο να το επιχειρήσουμε, μόνο να καταπιαστούμε μ’ αυτό το έργο, μόνο να ενδιαφερθούμε, μόνο να το βάλουμε στο μυαλό μας, και όλα τα άλλα ακολουθούν.
Εάν όμως κοιμώμαστε και περιμένουμε ροχαλίζοντας να μπούμε στον ουρανό, τότε θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε την κληρονομία των ουρανών;”

Πηγή εδώ

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Η Αγία Ματρώνα (27 Μαρτίου)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾῾Η αγία Ματρώνα ήταν υπηρέτρια κάποιας Ιουδαίας γυναίκας, που ονομαζόταν Παντίλλα. Ακολουθούσε την κυρία της μέχρι τη συναγωγή, δεν έμπαινε όμως μέσα, αλλά γύριζε και πήγαινε στην Εκκλησία των Χριστιανών. Την είδαν λοιπόν κάποια φορά, οπότε την έπιασαν και την κτύπησαν πάρα πολύ και στη συνέχεια την έκλεισαν στη φυλακή επί τέσσερις ημέρες, χωρίς να μπορεί να την πλησιάσει κανείς και χωρίς φαγητό. Έπειτα την έβγαλαν και την καταξέσχισαν με μαστίγια. Πάλι την φυλάκισαν και την άφησαν πολλές ημέρες εκεί, όπου και παρέθεσε την ψυχή της στον Θεό. Λένε ότι το άγιο λείψανό της το έριξε η Παντίλλα από το τείχος κάτω, γι᾽αυτό και υπέστη δίκαιη τιμωρία, πέφτοντας κατά λάθος μέσα στο πατητήρι, στο οποίο χυνόταν από επάνω ο πατημένος μούστος. Εκεί τέλειωσε τη ζωή της και βγήκε η ψυχή της᾽.

Η αντίθεση είναι έντονη: από τη μια, η αγία Ματρώνα, η δούλη, η άσημη, η καταφρονεμένη· κι από την άλλη, η Παντίλλα, η κυρία, η ένδοξη, η πλούσια. Με κοσμικά κριτήρια, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Ο ζυγός κλίνει αυτομάτως προς τη μεριά της Παντίλλας. Αυτό δεν θα έλεγε ο σύγχρονος εκκοσμικευμένος άνθρωπος, ακόμη κι άν είναι ῾χριστιανός᾽; Όταν για παράδειγμα αυτό που φαίνεται ως προτεραιότητα στους περισσοτέρους: το κυνηγητό των απολαύσεων, του χρήματος, της δόξας, είναι αυτό που προβάλλει η Παντίλλα, ποιος δεν θα επέλεγε τη δική της θέση, ενώ θα οίκτιρε  την ῾κατάντια᾽ της Ματρώνας; Κι όμως πόση πλάνη υπάρχει σε μία τέτοια αξιολογική κρίση! Διότι είναι η κρίση της επιφάνειας. Στο βάθος,  εκεί που είναι η καρδιά και που βλέπει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, εκεί που τα πράγματα λειτουργούν σε επίπεδο αιωνιότητας, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά: η Ματρώνα είναι η ένδοξη και η κυρία, το άστρο το φωτεινό, και η Παντίλλα είναι η άσημη, η ανύπαρκτη, η δούλη και η ταλαίπωρη. Ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης, επανειλημμένως τονίζει την πραγματικότητα αυτή, διότι ακριβώς κινείται με τα κριτήρια του αναγεννημένου ανθρώπου, του χριστιανού, που βλέπει τα πράγματα κάτω από την οπτική της εν Χριστώ αποκάλυψης, δηλαδή της αλήθειας. ῾῾Έχεις θεϊκό νου αληθινά, και σοφό και θεόφρονα, γι᾽αυτό και λάμπεις στη χορεία των μαρτύρων, Ματρώνα παμμακάριστε᾽᾽(῾῾Νουν θείον αληθώς και σοφόν και θεόφρονα συ έχουσα διαλάμπεις εν χορεία μαρτύρων, Ματρώνα παμμακάριστε᾽᾽) (ωδή ε´). ῾῾Ορυόταν και ήταν σαν μεθυσμένη και σφάδαζε από τον θυμό η δυσεβέστατη (Παντίλλα)᾽᾽ (῾῾Ωρυομένη και μέθη βεβακχευμένη και τω θυμώ σφαδάζουσα η δυσσεβεστάτη᾽᾽) (ωδή δ´). ῾῾Ματρώνα, δυναμωνόσουν από τη θεία δύναμη και ξέφυγες από την υπερήφανη δουλική γνώμη της πικρής κυρίας σου. Κι αυτό γιατί είχες ψυχή, που δούλευε μόνο στον Δεσπότη Κύριο᾽᾽ (῾῾Ρώμη τη θεία, Ματρώνα, δυναμουμένη, νυν της πικράς Δεσποίνης εξέφυγες δουλείαν, γνώμην αταπείνωτον· ψυχής γαρ εκέκτησο μόνω τω Δεσπότη δουλεύουσα᾽᾽) (ωδή δ´).

Διαβάστε τη συνέχεια στο "Ακολουθείν"

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ (26 ΜΑΡΤΙΟΥ)

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Τήν 26η το μηνός Μαρτίου πιτελομε τή σύναξη το ρχαγγέλου Γαβριήλ,  ποία μς παραδόθηκε παρχς καί κ Θεο, διότι  ρχάγγελος ατός διακόνησε στό θεο καί περφυές καί πόρρητο μυστήριο τς οκονομίας το Χριστο.
Κατά τή σημείωση μάλιστα το σίου Νικοδήμου το γιορείτου στόν Μέγα Συναξαριστή του, Γαβριήλ θά πε Θεός καί νθρωπος, (νθρωπος Θεο δηλαδή), κατά τόν Κωνσταντινουπόλεως Πρόκλο. Γι ατό κι εναι κενος πού πηρέτησε στό μυστήριο τς νσάρκου οκονομίας το Θεο Λόγου. Λέγει δέ καί  Θεοφάνης  Κεραμεύς,  πίσκοπος τς Ταυρομενίας, τι τά πτά στοιχεα πού περιέχει τό νομα το Γαβριήλ σημαίνουν τι  Χριστός το ποίου τή Γέννηση εαγγελίστηκε  Γαβριήλ θά λθει γιά τή σωτηρία λου το κόσμου,  ποος μετρται πό τήν βδομάδα καί τελειώνει σέ πτά αἰῶνες.

Ο γιος μνογράφος Ιωσήφ κινεται κστατικά, καθώς ναφέρεται στόν παμμέγιστον Γαβριήλ. Δέν πάρχει σχεδόν τροπάριο ετε στόν σπερινό ετε στόν κανόνα γιά τόν ρχάγγελο πού νά μή φανερώνει τόν θαυμασμό καί τή γεμάτη δέος στάση του πέναντί του, χι μόνο γιά τό γεγονός τς συμμετοχς το Γαβριήλ στή φανέρωση το μυστηρίου το ρχομο το Θεο στόν κόσμο ς νθρώπου στήν γνή παιδούλα Μαριάμ, λλά καί γιά τή διπλή διάκοπη καί έναη στάση του πέναντι στόν Κύριο το Παντός, τόν Τριαδικό Θεό: τή δοξολογία το γίου νόματός Του καί τήν τοιμότητα πακος στά κελεύσματα τς βουλήσεώς Του. Γιά παράδειγμα: Γαβριήλ  μέγιστος νος...παρατηρώντας καί βλέποντας τό τρισήλιο φς το Θεο... φτάνοντας στήν Παρθένο μετέφερε σ ατήν τή χαρμόσυνη εδηση το θείου καί φρικώδους μυστηρίου (τι θά γεννήσει τόν Θεό ς νθρωπο) (Γαβριήλ  μέγιστος νος... φς τό τρισήλιον καθορν καί βλέπων... τό θεον καί φρικδες μυστήριον εηγγελίσατο, τ Παρθέν φικόμενος) (στιχηρό σπερινο). Γεμτος πό φς πάντοτε καί πράττοντας τό θέλημα καί κτελώντας τά προστάγματα το Παντοκράτορος, ρχηγέ Αγγέλων, Γαβριήλ πανάριστε... (Φωτός ν νάπλεως εί, καί ποιν τό θέλημα καί κτελς τά προστάγματα το Παντοκράτορος, ρχηγέ γγέλων, Γαβριήλ πανάριστε) (στιχηρό σπερινο). Καθώς φωτίζεσαι μετέχοντας στό φς το πρώτου Νο, το Θεο, φάνηκες δεύτερο φς κι σύ, κραυγάζοντας μαζί μέ τίς πειρες τάξεις τν γγέλων: Αγιος  Θεός  παντουργός,  Υός  συνάναρχος, καί τό Πνεμα τό σύνθρονο (Νοός κατά μέθεξιν το πρώτου φωτιζόμενος, δεύτερον ράθης φς κραυγάζων, σύν τας πείροις γγέλων τάξεσιν: Αγιος  Θεός  παντουργός, Υός  συνάναρχος, καί τό Πνεμα τό σύνθρονον) (δή ε´).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Κλάους Κένεθ «Η Ορθοδοξία ως αποκάλυψη και ζωή»


Ο Κλάους Κένεθ, συγγραφέας και μουσικός, σε συνέντευξή του στην Πεμπτουσία μιλά για την Ορθοδοξία ως αποκάλυψη και ζωή. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κλάους Κένεθ στην συνέντευξή του: «Ο Θεός, η Ορθοδοξία, είναι η απάντηση από τα ουράνια στη γη. Η θρησκεία είναι η αναζήτηση της αλήθειας από τη γη προς τα ουράνια… Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ Θρησκείας και Αποκάλυψης. Ο Θεός αποκαλύφθηκε στον κόσμο, αλλά αποκαλύφθηκε και στον Κλάους».

Πατήστε εδώ

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ Μ. ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Φωτογραφία αρχείου: Ν. Μαγγίνας

Σταυρός-Ἀνάστασις-Σχέσις
Ὑπό Μ. Ἀρχιδιακόνου κ. Μαξίμου 
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, 
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,  
Ἐν δοξολογίᾳ καί εὐχαριστίᾳ, ἐλιτανεύσαμεν καί ἐφέτος, συμφώνως πρός τό Τυπικόν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, τόν τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ὄργανον μέν καταδίκης καί θανάτου, ἀλλ’ἐν Χριστῷ τῷ ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν, φορεύς θείας ζωῆς. Ψάλλομεν τόν δοξολογικόν ὕμνον: «Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Σταυρός-Θάνατος-Ἀνάστασις δοξολογία συμπλέκονται σήμερον καί μάλιστα ἐντός τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ Σταυρός σηματοδοτεῖ τόν θάνατον, τήν αἰσχύνην, τό τέλος τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀστοχίας του νά κοινωνήσῃ μετά τοῦ Δημιουργοῦ του-τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. 
Τό Δίπτυχον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως κυριαρχεῖ εἰς τήν λατρείαν καί τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ παραίτησις πάσης ἀτομικῆς αὐταρκείας, ἐπιβολῆς τοῦ θελήματος ἡμῶν εἰς τόν ἄλλον, ἰδιοτελῶν ἀτομικῶν συμφερόντων καί ἐν τέλει θάνατος τοῦ ἐγωκεντρικοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Νίτσε περιγράφει τόν ἀτομισμόν μέ τά ἑξῆς ἐπιγραμματικά λόγια: «Σωτηρία τῆς ψυχῆς σημαίνει ὅτι ὁ κόσμος περιστρέφεται γύρω ἀπό ἐμένα». 
Τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι μόνον σταυρικόν, ἀλλά καί ἀναστάσιμον. Καί τοῦτο σημαίνει ὅτι τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μετοχήν εἰς τήν ζωηφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου της. Τί σηματοδοτεῖ ὅμως ἡ Ἀνάστασις; Εἶναι μόνον νίκη ἑνός παντοδυνάμου Θεοῦ ἐπί τοῦ θνητοῦ ἀνθρώπου; 
Ἡ Ἀνάστασις εἶναι μία κίνησις ἐσχάτης ἀγάπης καί φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος ἀποστέλλει τόν Υἱόν ἵνα σώσῃ ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου τό δημιούργημά του καί καταστήσῃ αὐτό κοινωνόν τῆς ζωῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀποτελεῖ συγκεκριμένως τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συμμετοχή ἡμῶν εἰς τήν προσωπικήν καί ἀγαπητικήν σχέσιν τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ μονογενοῦς Αὐτοῦ Υἱοῦ. Καί ἡ σχέσις μεταξύ τῶν δύο θείων προσώπων εἶναι μοναδική. 
Ἡ θέωσις δέν εἶναι κατ’ἀκρίβειαν ἁπλῆ συμμετοχή εἰς τάς θείας ἐνεργείας, ἀλλά συμμετοχή εἰς αὐτάς διά τῶν θείων Προσώπων. Ἐξηγεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: « Ὅτι δέ ἐστέ υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ κράζων «ἀββᾶ ὁ Πατήρ» (Γαλ. 4,6).
Καί ὁ Ἰωάνννης ἀναφέρει σχετικῶς ὅτι ἡ θέωσις εἶναι ἡ γνῶσις τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ Πατρός διά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Αὕτη δέ ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή ἵνα γινώσκωσίν σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν..». 
Διαβάστε τη συνέχεια στο ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (25 ΜΑΡΤΙΟΥ)



του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Πανηγύρι της πίστης και της λευτεριάς» κατά τον ποιητή η 25η Μαρτίου. Ημέρα που καλούμαστε να θυμηθούμε τους αγώνες που έκαναν οι ηρωϊκοί προγονοί μας, προκειμένου να αποτινάξουν τη για 400 χρόνια σκλαβιά των Τούρκων. Ιερό ορόσημο η ημέρα, αφού θεωρείται η απαρχή για την απόκτηση της εθνικής μας ελευθερίας. Είναι όμως και ημέρα που περισσότερο καλεί εμάς τους πιστούς, οι οποίοι βλέπουμε το βάθος των γεγονότων, όχι απλώς να θυμηθούμε κάτι ή και να παραδειγματιστούμε από κάτι, αλλά να συμμετάσχουμε στο σπουδαιότερο γεγονός που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία: τη σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού μέσα στην Παναγία. Κι αν η μία εορτή είναι σπουδαία λόγω της απαρχής της εθνικής μας ελευθερίας, η άλλη, του Ευαγγελισμού, είναι σπουδαιοτάτη εορτή, λόγω της απαρχής της υπαρξιακής και αιώνιας σωτηρίας μας.
Το απολυτίκιο της ημέρας μας βοηθάει στην προσέγγιση του νοήματος της εορτής, οπότε αυτό θα σχολιάσουμε δι’ ολίγων στη συνέχεια.
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού υιός της Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν  Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».
(Σήμερα ανακεφαλαιώνεται η σωτηρία μας και φανερώνεται το προαιώνιο μυστήριο. Ο Υιός του Θεού γίνεται υιός της Παρθένου Μαρίας και ο αρχάγγελος Γαβριήλ εξαγγέλλει χαρμόσυνα τη χάρη αυτή. Για το λόγο τούτο κι εμείς μαζί με αυτόν ας φωνάξουμε δυνατά στη Θεοτόκο: Χαίρε Συ που είσαι γεμάτη από τη χάρη του Θεού. Ο Κύριος είναι μαζί Σου).

Το πρώτο σημείο που μας επισημαίνει το απολυτίκιο είναι το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντι στη Θεοτόκο. Καλούμαστε να τη δούμε γεμάτη από τη χάρη και το φως του Θεού. Όχι γιατί από μόνη της έχει την ιδιαιτερότητα αυτή, αλλά γιατί ο ίδιος ο Θεός προσέβλεψε πάνω της και την επισκίασε με το Πανάγιο Πνεύμα Του. Η Παναγία, ιδίως μετά τον Ευαγγελισμό, ποτέ δεν είναι μόνη της. Μολονότι και προ του Ευαγγελισμού είχε τη χάρη του Θεού λόγω της αγιασμένης ζωής της – μη ξεχνάμε ότι από παιδούλα τριών ετών εισήλθε στον Ναό και ζούσε με συνεχείς προσευχές και νηστείες – όμως εκεί που έλαβε τη σχετική πληρότητα της χάρης ήταν στον Ευαγγελισμό της, οπότε έκτοτε η παρουσία του Χριστού την συνόδευε σε κάθε βήμα της και σε κάθε εκδήλωση της ζωής της. Γι’ αυτό και στο πρόσωπο της Παναγίας κρίνεται και η ποιότητα της πίστης των Χριστιανών: τυχόν αποδοχή της Παναγίας ως Κεχαριτωμένης και φανέρωσης του Ιησού Χριστού σημαίνει ορθή αποδοχή και Εκείνου. Τυχόν απόρριψη ή υποβάθμιση της Παναγίας σημαίνει ταυτοχρόνως και απόρριψη ή αλλοίωση της εικόνας και του Χριστού.
Στη στάση αυτή έναντι της Θεοτόκου έχουμε πρότυπα τους αγγέλους. Ιδίως στον αρχάγγελο Γαβριήλ βλέπουμε την ορθή τοποθέτηση απέναντι στη Μητέρα του Κυρίου: τη χαρισματική αναγνώριση της σχέσης της με τον Υιό της, γι’ αυτό και η τιμή προς εκείνη συμπεριλαμβάνει και τους ανθρώπους και τους αγγέλους. «Επί σοι χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις, Αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος…» κατά την έκφραση του γνωστού ύμνου. Κι είναι τούτο επιβεβαίωση της αλήθειας της πίστης μας ότι «φως για τους ανθρώπους είναι οι άγγελοι». Όπως ο αρχάγγελος μας δίδαξε να την προσφωνούμε «Κεχαριτωμένη», έτσι και η ζωή γενικά των αγγέλων γίνεται πρότυπο για όλη τη ζωή των Χριστιανών, κατά το λόγο και του Κυρίου, που μας λέει να επιτελούμε το θέλημα του Θεού «ως εν Ουρανώ και επί της γης».

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ