+Μητροπολίτου ΠΕΡΓΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
Ἀνήσυχες οἱ ἀνοιξιάτικες ὧρες στήν Πόλη. Βραχνιασμένες, ἀπό χρόνο ἀγωνίας. Καί μέ τίς μέρες νά βιάζωνται γιά ἐποχικά ξεφαντώματα. Ἐγγύτερα στῆς ζωῆς τό νόημα. Μέ τή φύση νά χαμογελᾶ.
* * *
Κι᾿ αὐτό τό καλοκαίρι στή Χάλκη μέ τή χάρη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τήν ἄπλετη. Ξεπερνώντας τό μισό αἰώνα. Καί πάντα σέ μέρες Ἰουνίου.
Ἀποφεύγοντας τά ξεγελάσματα ἀπό τίς πρώϊμες κάψες. Τό κλῖμα τῆς Πόλης δέν ἀστειεύεται. Κυρίως γιά τούς ὥριμους. Αὐτοί, προτιμοῦν κατακαλόκαιρα νά συντροφεύουν τ᾿ ἀκύμαντα ἀκρογυάλια καί τή σκιά τῶν πεύκων τοῦ νησιοῦ, τῶν πυκνῶν καί καταπράσινων. Ἐπίκαιρος ὁ στίχος τοῦ Καβάφη γιά τό Νιχώρι του: «Τήν πρασινάδα πού θά δῇς ἐκεῖ, νά μήν ἐλπίσῃς πού σ᾿ ἄλλο μέρος θά τή βρῇς» (Τό Νιχώρι, 1885).
Ξεκίνημα μέ τήν εὐχή τοῦ Παρακλήτου. Μέ τήν πρός Θεόν γονυκλισία πάντα στό Φανάρι.Εἶναι καί ἱερός τῆς καθυστέρησης λόγος. Εἶμαι χρόνια καί χρόνια γονατιστός τῆς Πεντηκοστῆς πάνω στά καρυδόφυλλα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Μέ Πατριαρχική τήν ἐπίκληση γιά τά παρόντα καί γιά τά μελλούμενα στόν «Ἄχραντο, Ἀόρατο, Ἀκατάληπτο Δημιουργό τοῦ παντός»
Διαβάστε τη συνέχεια στο ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου