Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Το χαμόγελο

+ Αρχιμ. π. Ευσέβιος Βίττης:

"Τό χαμόγελο εἶναι ἀγάπη. Πιό σωστά τό ἀπαύγασμα, ἡ λάμψη τῆς ἀγάπης. 
Χαμογέλα στόν φτωχό, πού τοῦ δίνεις δυό δεκάρες. Δέν τόν κάνεις νά νιώθει μειωμένος. 
Χαμογέλα σ' αὐτόν πού σοῦ ζητάει συγγνώμη ταπεινωμένος. Τόν άνορθώνεις. 
Χαμογέλα σ' αὐτόν, πού σοῦ φάνηκε ἐνοχλητικός. Τόν διορθώνεις."

(Κατοπτρισμοί)

Ο άγιος Ερμείας (31 Μαΐου)


Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

"Ο άγιος Ερμείας ζούσε επί του βασιλιά Αντωνίνου, στην πόλη των Κομάνων και ήταν στρατιωτικός. Ήταν προχωρημένης ηλικίας και είχε άσπρα μαλλιά. Συνελήφθη επειδή ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και οδηγήθηκε στον άρχοντα Σεβαστιανό, με αποτέλεσμα να δώσει αυτός διαταγή να του σπάσουν πρώτα τα σαγόνια, να του αφαιρέσουν το δέρμα του προσώπου και να του ξεριζώσουν τα δόντια. Έπειτα άναψαν καμίνι και τον έριξαν μέσα. Παρέμεινε όμως αβλαβής από τη φωτιά, οπότε δόθηκε διαταγή να τον σκοτώσουν με δηλητηριώδη φάρμακα. Ήπιε τα φάρμακα κι όταν παρέμεινε και από αυτά αβλαβής, έλκυσε προς την πίστη του Χριστού αυτόν που του τα έδωσε. Επειδή αυτός ομολόγησε τον Χριστό ως Θεό, του κόψανε το κεφάλι. Τότε του αγίου του έβγαλαν τα νεύρα του σώματος και τον έριξαν σε πυρωμένο λέβητα, στη συνέχεια του τρύπησαν τους οφθαλμούς και σε τρεις ημέρες τον κρέμασαν με το κεφάλι κάτω. Και έτσι αφού του έκοψαν τον αυχένα, εξεδήμησε προς τον Κύριο".


       Τη γενναιότητα και την ανδρεία είναι φυσικό να την βλέπει κανείς στους νέους ανθρώπους. Να την βλέπει όμως σε μεγάλους και προχωρημένης ηλικίας ανθρώπους είναι πράγμα θαυμαστό και παράδοξο. Διότι ο μεγάλος άνθρωπος, βλέποντας τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, νιώθει περισσότερο ανασφαλής και αναζητεί συνήθως κάλυψη και ασφάλεια. Ο φόβος έτσι γίνεται στοιχείο της ζωής του ηλικιωμένου, συναυξανόμενο με την πρόοδο της ηλικίας. Τα παραπάνω βεβαίως ισχύουν εκεί που δεν λειτουργεί η μεγάλη πίστη στον Χριστό. Ή μάλλον ισχύουν, αλλά καταπολεμούνται και υπερβαίνονται από την πίστη του Χριστού. Διότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό της χριστιανικής πίστεως: η ενδυνάμωση της καρδιάς του ανθρώπου και η εξάλειψη του κάθε φόβου. Η παρουσία του Χριστού στη ζωή του ανθρώπου, όποιας ηλικίας, συνοδεύεται πάντοτε με την προτροπή: "Μη φοβού, μόνον πίστευε". Γι' αυτό και ο απόστολος Παύλος σημειώνει ότι "ουκ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού". Και μία τέτοια μεγάλη πίστη, χαρισματική πίστη που κατακρήμνισε όλες τις θεωρούμενες σταθερές, ήταν και η πίστη του αγίου μάρτυρα Ερμεία. Προχωρημένης ηλικίας ο άγιος "και λευκήν έχων την τρίχα τω χρόνω" κατά το συναξάρι. Κι όμως! Το φρόνημά του ήταν τόσο ανδρείο, η γενναιότητά του τόσο εκτυφλωτική, που οι νέοι άνθρωποι κάθε εποχής μπροστά του ωχριούν και υποστέλλονται. Πολύ περισσότερο ισχύουν γι' αυτόν - όπως και για τους άλλους μεγάλης ηλικίας άγιους μάρτυρες της πίστεως, σαν τον άγιο Πολύκαρπο, σαν τον άγιο Χαράλαμπο για παράδειγμα, ή και για τις μικρές κοπέλες χριστιανές μάρτυρες - τα λόγια που είχε πει σπουδαίος άνδρας, όταν γνώρισε την ηρωίδα του '21 Μπουμπουλίνα και είχε θαυμάσει την τόλμη και τη γενναιότητά της, παρόλη τη γυναικεία φύση της: "Μπροστά της οι ανδρείοι έκλιναν την κεφαλή, ενώ οι δειλοί φοβούνταν".

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου - Πνευματική και κοινωνική προσφορά - 25 χρόνια (1987-2012) (video)



Τα τελευταία 25 χρόνια είναι μια στογόνα στον ωκεανό της Αγιορείτικης πενυματικής παράδοσης και πολιτιστικής προσφοράς στο Γένος μας.
Στο διάστημα αυτό πάνω από 5.000 επιστήμονες, ερευνητές, τεχνίτες, εργάτες, συντηρητές εργάστηκαν και εργάζονται για την αναστήλωση τη συντήρηση, τη διάσωση, καθώς και για την έρευνα και προβολή του πολιτιστικού και πνευματικού πλούτου της Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου.
Το έργο αυτό περιλαμβάνει επίσης την προστασία του περιβάλλοντος, την επιστημονική έρευνα και τις εκδόσεις, τη φιλοξενία και πνευματική στήριξη των 50.000 περίπου προσκυνητών κατά έτος, το φιλανθρωπικό έργο κ.α.
Ο Σύλλογος των Φίλων της Μονής Βατοπαιδίου διαπιστώνοντας το εξαιρετικό μέγεθος της προσπάθειας των Πατέρων τα τελευταία χρόνια που διακονούν στο Βατοπαίδι αποφάσισε να παρουσιάσει το έργο αυτό με την έκδοση του τόμου «Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Πνευματική και κοινωνική προσφορά – 25 χρόνοα (1987-2012) και με την ταινία που παρακολουθείτε.


Πηγή: συνοδοιπορία

Προτεσταντισμός: διακριτές μεταξύ τους η θρησκευτική και η πολιτική εξουσία


(Η δεύτερη από μία σειρά τεσσάρων αναρτήσεων (η πρώτη εδώ) με κεντρικό θέμα “Προτεσταντισμός και πολιτική στην Ευρώπη”. Το υλικό συγκεντρώθηκε με αφορμή τη συμμετοχή μου σε εκπομπή του Αντώνη Γιαννακόπουλου στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος)
Του Δρ. Αθανασίου Μουστάκη, Θεολόγου -  Φιλολόγου
Μέσα σε ένα πλαίσιο συγκρούσεων, πολέμων, χρήσης στρατευμάτων, βίας και αδικίας, διαφθοράς και απομάκρυνσης από τα ευαγγελικά ιδεώδη ξεκινά η διαμαρτυρία του Γερμανού ιερέα και μοναχού Μαρτίνου Λουθήρου.
Με τις 95 Θέσεις που θυροκόλλησε στις 31 Οκτωβρίου 1517 στον Καθεδρικό ναό της Βιττεμβέργης ανακίνησε τα λιμνάζοντα ύδατα της δυτικής εκκλησίας. Η αφορμή για αυτό το κείμενό του ήταν η πώληση αφέσεων αμαρτιών, τα γνωστά συγχωροχάρτια.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Στα χέρια του Πατριάρχου η μελέτη για την αποκατάσταση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης




Ανακοίνωση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου

Το τεράστιο έργο αποκατάστασης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, που ολοκλήρωσε το ΑΠΘ με το επιστημονικό του δυναμικό, παρουσίασε σήμερα η ομάδα εργασίας του Πανεπιστημίου, με επικεφαλής τον Πρύτανη Γιάννη Μυλόπουλο, ενώπιον της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη και του Οικουμενικού Πατριάρχη  κ.κ. Βαρθολομαίου. Πρόκειται για μια ιστορική στιγμή για το ΑΠΘ, που ανέλαβε την εκπόνηση του έργου ως ελάχιστη προσφορά προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η οποία ανοίγει το δρόμο για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Στην αποστολή του ΑΠΘ που έκανε την παρουσίαση συμμετείχαν οι καθηγητές του Τμήματος Αρχιτεκτονικής Γιώργος Παπακώστας (πρόεδρος Τμήματος), Σάσα Λαδά, Κλειώ Αξαρλή και Βίλμα Χαστάογλου, του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών Ιωάννης Δουδούμης και Χρήστος Ιγνατάκης και του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών Θωμάς Ξένος.
Το έργο «Διερεύνηση μεθόδων αποκατάστασης του ιστορικού κτιρίου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης», που ανατέθηκε στο ΑΠΘ από την συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον Οκτώβριο του 2011, ολοκλήρωσε η Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ, υπό την επιστημονική εποπτεία του Πρύτανη του ΑΠΘ, Γιάννη Μυλόπουλου. Η ερευνητική ομάδα αποτελούνταν από 26 καθηγητές και 23 υποτρόφους μεταπτυχιακούς φοιτητές από όλα τα Τμήμα της Πολυτεχνικής Σχολής. Η συμμετοχή των καθηγητών ήταν εθελοντική, ενώ τα ανελαστικά έξοδα του έργου καλύφθηκαν από την Επιτροπή Ερευνών του ΑΠΘ.
Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Το προσκύνημα του Πατριάρχη με τους κρητικούς



Πηγή: Cretalive

Ιστορικές μέρες θα ζήσουν στις αρχες Ιουνίου οι Καππαδόκες της Κρήτης και δη οι Άξενοι που θα έχουν την τύχη να συνταξιδέψουν με τον Πατριάρχη στα χώματα των προγόνων τους. Εκεί στην Αξό της Καππαδοκίας θα λειτουργήσει για πρώτη φορά στο Ναό της Αγίας Μακρίνας ο Οικουμενικός Πατριάρχης και μαζί του θα είναι εκδρομείς από όλη την Κρήτη!
Με αφορμή το γεγονός αυτό, θα συναντηθούν στην Αξό της Καππαδοκίας, απόγονοι των Αξενών που ζούνε στη Κρήτη, μαζί με τους συγχωριανούς τους  που οι πρόγονοι τους  έχουν εγκατασταθεί στην Αξό Γιαννιτσών, αλλά και στα υπόλοιπα μέρη της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Ρωμαιοκαθολικισμός και πολιτική εξουσία στην Ευρώπη

Του Δρ. Αθανασίου Μουστάκη, Θεολόγου - Φιλολόγου

(Η πρώτη από μία σειρά τεσσάρων αναρτήσεων με κεντρικό θέμα “Προτεσταντισμός και πολιτική στην Ευρώπη”. Το υλικό συγκεντρώθηκε με αφορμή τη συμμετοχή μου σε εκπομπή του Αντώνη Γιαννακόπουλου στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος)

Ήδη από τον 4ο μετά Χριστόν αιώνα είχε ξεκινήσει μία προϊούσα απομάκρυνση Ανατολής και Δύσης, ή καλύτερα του ανατολικού και του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η απομάκρυνση αυτή έγινε μεγαλύτερη εξαιτίας των μετακινήσεων φυλών από το βορρά και την ανατολή, προς τη δύση, και την κατάλυση του δυτικού τμήματος της αυτοκρατορίας, το οποίο συμβατικά τοποθετείται στο έτος 476 όταν έπεσε η πόλη της Ραβέννας. Προβλήματα προέκυψαν και επί των ημερών του ιερού Φωτίου με το λεγόμενο πρώτο σχίσμα, ενώ η απώλεια των δυτικών επαρχιών της Αυτοκρατορίας και η χαλάρωση της πνευματικής σχέσης που υπήρχε με την Ορθόδοξη Ανατολή περιέπλεξαν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Η Εκκλησία της Ρώμης, στηριγμένη στην υποτιθέμενη Κωνσταντίνειο δωρεάConstitutum Donatio Constantini»), στην πραγματικότητα «ψευδο-Κωνσταντίνειο δωρεά», ένα πλαστό κείμενο, προσπάθησε να επιβάλει τις πολιτικές της απόψεις στα κράτη και στους ηγεμόνες της Δύσης. Το κείμενο αυτό, παρουσιάστηκε ως η Διαθήκη του Μ. Κωνσταντίνου, η οποία συντάχθηκε το έτος 324 μ.Χ.. Το περιεχόμενό του, με λίγα λόγια, ήταν ότι ο Μ. Κωνσταντίνος κληροδότησε στον επίσκοπο της Ρώμης πέρα από την εκκλησιαστική, που ούτως ή άλλως είχε, και τη δική του πολιτική / αυτοκρατορική εξουσία. Η δωρεά ήταν η ανταμοιβή του Μ. Κωνσταντίνου προς τον Πάπα Σιλβέστρο για τη θαυματουργική θεραπεία του από την ασθένεια της λέπρας.

Διαβάστε τη συνέχεια


Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής: μία όχι τόσο γνωστή εορτή!



Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.

Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.

Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:


«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».

Διαβάστε τη συνέχεια 



“Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ”: Γιατί ἄραγε;



Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

29η Μαΐου εναι πέτειος τς τραγικς μέρας γιά τόν Οκουμενικό Ελληνισμό, τς λώσεως τς Κωνσταντινουπόλεως πό τούς Τούρκους τό 1453. χιλιόχρονη ατοκρατορία πεσε τότε καί παραδόθηκε βορά στά βάρβαρα στίφη τν Οθωμανν, πού γέμισαν μέ τά πτώματα τν Χριστιανν τά περισσότερα σημεα τς μεγάλης Πόλεως. Καί γ σέ μερικά μέρη δέν φαινόταν πό τούς πολλούς νεκρούς, μς λέει γνωστός στορικός τς λώσεως Γεώργιος Φραντζς στό Χρονικόν του. Γιά νά συνεχίσει:
῾῏Ηταν φοβερό θέαμα καί κουγες θρήνους πολλούς, ποικίλους καί βλεπες μέτρητους ξανδραποδισμούς εγενν, ρχοντισσν καί παρθένων καί μοναχν, πού τίς σερναν λύπητα ο Τορκοι πό τά ροχα καί τά μαλλιά καί τίς κοτσίδες ξω πό τίς κκλησίες, ν κλαιαν καί δύρονταν... Εβλεπες τό θεο αμα καί σμα το Χριστο νά χύνεται στή γ καί νά πετιέται....
Τό διο καί περισσότερο τραγικός στήν περιγραφή του γιά τήν λωση εναι καί πρτος μετά πό ατήν Πατριάρχης Κων/λεως Γεννάδιος Σχολάριος. Σέ θρηνητική του ναφορά γιά τήν μέρα κείνη γράφει:
Θυμηθετε πόσο μεγάλο καί πόσο κλεκτό πρξε τό γένος μας. Γιατί ταν σοφό, νδοξο, γενναο, φρόνιμο, ρωϊκό. πέταξε λόκληρη τήν οκουμένη σ᾽ἕνα βασίλειο καί μέ τόν νάρετο μάλιστα ζλο του πορρόφησε λόκληρη γενικά τήν ρετή, πως κριβς τό σφουγγάρι τά νερά. Αλλά τώρα, λλοίμονο γιά τά κακά! Χάθηκε τό πν, φο πεσε στά χέρια τν χθρν Κωνσταντινούπολη, πού νάμνησή της καί μόνο μπορε νά μς κάνει νά ξεσπάσουμε σέ κραυγές πόνου καί γοερά κλάματα καί νά ψυχορραγήσουμε. Πράγματι, ταν κυριεύτηκε Πόλη, βεβηλώθηκαν τά θυσιαστήρια, καταπατήθηκαν τά ερά σκεύη καί ντικείμενα, χύθηκε πολύ αμα, τιμάσθηκαν μοναχές, βιάσθηκαν παρθένες, ποκεφαλίστηκαν βρέφη, φονεύτηκαν μέ τά μαχαίρια τν σεβν ρχοντες, ερες, ντρες, γυνακες, νθρωποι κάθε λικίας.
Αλλοίμονο σ μένα τόν ταλαίπωρο καί θλιο! Ποιός εναι κανός νά ξιστορήσει κατά τρόπο δραματικό τό μεγάλο ατό πάθημα καί νά ναγγείλει στούς μεταγενέστερους τή συμφορά; Αλλοίμονο! Πο εναι βασιλική πομπή καί παράταξη; Πο εναι στρατιωτική παράταξη τν νακτόρων; Πο εναι τό τόσο μεγάλο πλθος τν ρχόντων; Πο εναι τά διδακτήρια τς σοφίας; Αλλοίμονο σ μένα τόν δυστυχισμένο! Πο εναι πατριαρχική διοίκηση; Πο εναι μορφιά τς Εκκλησίας το Χριστο; Πο εναι τόσο πολυπληθής καί τόσο κλεκτός χορός τς ρχιερατικς καί μοναχικς τάξεως; Μωάμεθ ξαφάνισε τά πάντα. Καί τά κακά δέν πάρχουν μόνο στή Βασιλεύουσα, λλά καί στίς μικρότερες πόλεις. Καί σ ατές μάλιστα περισσότερα καί πάρα πολύ φοβερά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Οικουμενικό Πατριαρχείο – Πατριάρχης Αθηναγόρας – Θεολογικός διάλογος





Ομιλία σε ημερίδα που διοργάνωσε η Εκκλησία της Κρήτης

του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση


Για ένα πρεσβύτη Φαναριώτη κληρικό, ο οποίος, τον Ιανουάριο του 1949, ως κανοναρχάκι των Πατριαρχικών χορών, είχε εκφωνήσει το «Κέλευσον Δέσποτα...» στον μόλις αναρρηθέντα στον Οικουμενικό Θρόνο Πατριάρχη Αθηναγόρα, αποτελεί υψίστη τιμή να ομιλεί σήμερα από του βήματος αυτού, 64 χρόνια μετά, περί της Μητρός Εκκλησίας, περί του τιμωμένου με την παρούσα τελετή οραματιστού και ρηξικέλευθου αυτού Πατριάρχου, όπως και περί του ρόλου της Κωνσταντινουπόλεως και του Πατριάρχου Αθηναγόρου προσωπικά, στο θέμα της Χριστιανικής ενότητος. Εκ βάθους καρδίας εκφράζω τις ευχαριστίες μου προς Υμάς Σεβασμιώτατε και φίλτατε Αρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Ειρηναίε και προς την περί Υμάς Ιεράν Επαρχιακήν Σύνοδον, για την τιμητική αυτή πρόσκληση, η οποία, παρέλκει να τονίσω,  μου παρέχει ανείπωτη αγαλλίαση και χαρά.
*****
Είναι γνωστό ότι η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, «τό περιβόητον τοῦτο πρᾶγμα καί ὄνομα» καθώς την χαρακτήριζε Θεόδωρος ο Βαλσαμών[1], ανέκαθεν βρέθηκε στο προσκήνιο της ιστορίας. Θεσμός αιώνιος που άντεξε στα παλαίσματα των καιρών και την χαλεπότητα των ημερών, η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως αφού παρέλαβε από τα χέρια Ανδρέου του Πρωτοκλήτου την Αποστολική σκυτάλη, με την μαρτυρία και την θεολογική της προσφορά σφράγισε διά μέσου των αιώνων την ζωή της Εκκλησίας, και βρέθηκε πάντοτε στο επίκεντρο κάθε προσπάθειας η οποία απέβλεπε στην ορθοτόμηση του λόγου της αληθείας, και στην αποκατάσταση της αληθείας αυτής, οσάκις διασπαστικά κινήματα έπλητταν την ενότητα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Και τούτο διότι, καθώς έλεγε ο μακαριστός Πατριάρχης Αθηναγόρας, όσο μια Εκκλησία έχει συνείδηση ότι κατέχει την αλήθεια και μένει πιστή στον λόγο του Χριστού, στην Παράδοση και την αποστολή της αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας, τόσο οφείλει και έχει ευθύνη όπως, εν πνεύματι αγάπης, ταπεινώσεως και διακονίας, συνδιαλέγεται και συνεργάζεται με τις άλλες Εκκλησίες, για τον θρίαμβο της αληθείας και την οικοδομή του σώματος του Χριστού[2].
Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR