Του Δρ. Αθανασίου Μουστάκη
Κάθε Κυριακή στους ναούς της πατρίδας μας γίνονται χιλιάδες κηρύγματα. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο πιστοί ακούν το λόγο του Θεού για αρκετές ώρες κάθε χρόνο. Αν μπορούσαμε να τα καταγράψουμε θα διαπιστώναμε ότι θα καταλάμβαναν αρκετά εκατομμύρια σελίδες. Παρά ταύτα, διαπιστώνουμε ότι τα αποτελέσματα δεν είναι ιδιαίτερα εμφανή ή, τουλάχιστον, δεν είναι μετρήσιμα. Ποια τα οφέλη αυτού του ομιλητικού πλούτου; Ποια τα πλεονεκτήματα της ολοφάνερης βελτιώσεως του μορφωτικού επιπέδου των ιερέων μας;
Προσφάτως, έπεσε στα χέρια μας μια συλλογή με κηρύγματα στις Κυριακές του Ευαγγελιστή Λουκά. Πρόκειται για το βιβλίο του π. Αντωνίου Πινακούλα, «Ο σπόρος που έπεσε στο δρόμο». Το βιβλίο αυτό κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις «Εν Πλω» στο τέλος του 2006. Τα δεκαέξι κηρύγματα εκφωνήθηκαν στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα Χαλανδρίου κατά τα έτη 2002-2005 και, παρά τη μεταφορά τους στο χαρτί, διατηρούν τη ζωντάνια του προφορικού ύφους.
Στους περισσότερους Ναούς οι ιεροκήρυκες δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παγίδα της περιαυτολογίας, καθώς δεν ελέγχουν το χρόνο τους. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, επειδή δεν υπάρχει δομή και σχέδιο στο κήρυγμα. Με αυτό δεν υποστηρίζουμε ότι το κήρυγμα πρέπει πάντοτε να γράφεται λέξη προς λέξη, καθώς για έναν πολύπειρο ιεροκήρυκα αυτό δεν είναι πάντοτε αναγκαίο, πρέπει, όμως, ο κάθε ομιλητής να έχει στο νου του κάποιο σχέδιο και κάποιο στόχο. Σε αντίθετη περίπτωση πελαγοδρομεί και δεν βρίσκει το λιμάνι. Πολλά κηρύγματα φέρνουν στο μυαλό μας την εικόνα του πλοίου, που ενώ είναι έτοιμο να δέσει στο λιμάνι, ξαφνικά, αλλάζει κατεύθυνση και ξανοίγεται πάλι στο πέλαγος. Ο κήρυκας έχει καλύψει το θέμα του, αλλά εξαίφνης θυμάται κάτι άλλο που νομίζει ότι ταιριάζει στην περίσταση και αμέσως μετά κι άλλο κι άλλο ώσπου στο τέλος και ο ίδιος και το ακροατήριό του έχουν απολέσει το μίτο.
Διαβάστε τη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου