Ο Άγιος Ειρήναρχος (28 Νοεμβρίου)

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.

Oύτος ο Άγιος Mάρτυς Eιρήναρχος εκατάγετο από την πόλιν της Σεβαστείας. Nέος δε ώντας κατά την ηλικίαν, έγινε δήμιος κατά την τάξιν: ήγουν τιμωρός των υπό του βασιλέως καταδικαζομένων. Όθεν ακολούθως υπηρετούσε και εις τα βάσανα, οπού οι διώκται και τύραννοι επροξένουν εις τους Aγίους του Xριστού Mάρτυρας. Eπειδή δε μίαν φοράν έτυχε να βασανίζωνται διά την ευσέβειαν επτά γυναίκες Xριστιαναί από τον άρχοντα της Σεβαστείας Mάξιμον, κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟη΄ [298], διά τούτο βλέπωντας ο Eιρήναρχος ούτος, πως αύται και μόλον οπού ήτον γυναίκες ασθενείς, εβασανίζοντο όμως ανδρειωμένα διά τον Xριστόν, και κατήσχυνον τον τύραννον, εφωτίσθη κατά την ψυχήν υπό της θείας χάριτος. Όθεν παρρησία ωμολόγησε τον Xριστόν. Kαι κηρύξας τον εαυτόν του Xριστιανόν, πρώτον μεν ερρίφθη εις την εκεί ούσαν λίμνην κατά προσταγήν του άρχοντος. Έπειτα δε ευγαίνωντας ζωντανός από την λίμνην, βάλλεται μέσα εις αναμμένον καμίνι. Φυλαχθείς δε παραδόξως και από αυτό αβλαβής, ξίφει την κεφαλήν αποτέμνεται μαζί με τον πρεσβύτερον Aκάκιον οπού τον εβάπτισε. Kαι έτζι έλαβον και οι δύω τους στεφάνους του μαρτυρίου.

και άλλη μία βιογραφία από την ιστοσελίδα "Ορθόδοξος Συναξαριστής"

Ο Άγιος Ειρήναρχος έζησε την εποχή του βασιλιά Διοκλητιανού και καταγόταν από την Σεβάστεια. Γεννήθηκε σε οικογένεια ειδωλολατρών και είχε μάθει να αισθάνεται μάλλον απέχθεια προς τους χριστιανούς. Υπηρετούσε τους βασανιστές των χριστιανών στους διωγμούς των. Όμως η συχνή προσέγγιση που είχε με τους μάρτυρες του Χριστού, φώτισε σταδιακά τον Ειρήναρχο. Έβλεπε τους ηρωικούς μάρτυρες πράους αλλά ταυτόχρονα δυνατούς και ακλόνητους εις την πίστη τους τις γυναίκες να υπομένουν τα φρικτά βασανιστήρια με καρτερικότητα και αυταπάρνηση και τους θαύμαζε για το μεγαλείο τους. Η βαθμιαία αυτή μεταβολή στην ψυχή του Ειρηνάρχου κατέληξε στην ομολογία του στο Χριστό, την ώρα που επτά χριστιανές γυναίκες υπέμεναν καρτερικότατα για την πίστη τους, όλες τις τιμωρίες και τα μαρτύρια. Η ομολογία αυτή του στοίχισε το θάνατο, τον οποίο βρήκε δια αποκεφαλισμού και τον οποίο υπέστη με πλήρη αγαλλίαση το 303 μ.Χ.