Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Για την παραμονη της Πρωτοχρονιάς

Αντώνιος Σουρόζ, Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh 1914- 2003)
Ημέρα Κυρίου, εκδ. Ακρίτας, 1987



Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἕνας νέος χρόνος πλησιάζει.

Ὅταν εἴμαστε νέοι ὑποδεχόμαστε τὸν καινούριο χρόνο μὲ ἀνοιχτὲς καρδιές, νομίζοντας πὼς ὅλα θὰ μᾶς εἶναι δυνατὰ κατὰ τὴ διάρκειά του. Τὸν βλέπουμε ν' ἁπλώνεται μπροστὰ μας σὰν μία ἀτέλειωτη πεδιάδα καλυμμένη μὲ παρθένο χιόνι, ποὺ οὔτε μιὰ πατημασιὰ δὲν ἔχει ἀκόμη σημαδέψει τὴ λευκότητά της, τὰ πάντα εἶναι δυνατά, τὰ πάντα εἶναι ἁγνὰ καὶ φωτεινά. Στὴν προχωρημένη ἡλικία περιμένουμε τὸ νέο χρόνο μὲ ἕνα εἶδος ἐσωτερικῆς ὑπομονῆς, μὲ τὴν αἴσθηση πὼς θὰ εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἐπανάληψη τοῦ παρελθόντος ἴσως νὰ μᾶς συμβοῦν ἄφθονα καινούρια περιστατικά, θὰ εἶναι ὅμως γνωστά, γήινα περιστατικὰ μὲ τὰ ὁποῖα γνωρίζουμε πῶς νὰ ζήσουμε. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις εἴμαστε λανθασμένοι.

Ἡ νέα χρονιὰ πράγματι ἁπλώνεται μπροστὰ μας σὰν ἕνα ἀπάτητο ἀκόμη μονοπάτι, μιὰ πλατειὰ παρθένα πεδιάδα ποὺ θὰ πρέπει ν' ἀνθίσει μ' ἕνα πλοῦτο καλῶν ἀνθρώπινων πράξεων. Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἡλικία μας ἕνα μονοπάτι ἁπλώνεται μπροστά μας καὶ ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θὰ τὸ κάνουμε «ὁδὸν Κυρίου» ἢ ὄχι. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται τὸ ἂν γιὰ τοὺς γύρω μας καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιὲς θὰ φτιάξουμε δρόμο γιὰ τὸν Οὐρανὸ ἢ τὴν Κόλαση - τὴν αἰώνια Κόλαση, ἢ ἁπλῶς τὴ σκληρὴ ἀνθρώπινη κόλαση τῆς γῆς. Ταυτόχρονα, αὐτὸ ποὺ ἁπλώνεται μπροστὰ μας εἶναι, ὅπως τὸ βλέπει ἡ γεροντικὴ ἡλικία, τὸ συνηθισμένο καὶ τὸ οἰκεῖο, μόνο ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ποτὲ πρὶν σ' ἐμᾶς. Ἡ ζωὴ ἴσως νὰ μὴ φέρνει τὸ διαφορετικό, μπορεῖ ὅμως ἐμεῖς νὰ εἴμαστε διαφορετικοί, τὰ ἴδια περιστατικὰ μπορεῖ νὰ ξανασυμβοῦν καὶ νὰ εἶναι τελείως καινούρια, διότι ἐμεῖς θὰ ἔχουμε ἀλλάξει.

Μποροῦμε νὰ μποῦμε στὴ χρονιὰ αὐτὴ δημιουργικά, μόνο ὅμως μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ μποῦμε μὲ τὴν ἐλπίδα, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος βρίσκεται στὴ χρονιὰ αὐτή, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κύριος καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ σωστὸ μέρος, μὲ τὴν πίστη ὅτι τίποτα δὲ θὰ συμβεῖ χωρὶς τὴ θέληση ἤ τὴ συγκατάθεση τοῦ Θεοῦ. Ἂν ἡ στάση μας εἶναι τέτοια θὰ δοῦμε πὼς τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο (αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὴν τύχη δὲν πιστεύει στὸ Θεό), πὼς δὲν ὑπάρχουν ἄσκοπες συναντήσεις καὶ πὼς τὸ κάθε πρόσωπο μᾶς ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἂν μποῦμε στὴ χρονιὰ αὐτὴ γνωρίζοντας ὅτι τὸ κάθε τι -φωτεινὸ καὶ σκοτεινό, καλὸ καὶ τρομακτικὸ - εἶναι ἕνα δῶρο ἀπὸ τὸ Θεὸ ποὺ μᾶς ἔρχεται ὥστε μέσα ἀπὸ μᾶς ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀγάπη, ἡ χαρὰ καὶ ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου νὰ ἔλθουν στὸν κόσμο, ἂν ἔχουμε σταθερὴ πίστη πὼς τὸ κάθε πρόσωπο ποὺ ἔρχεται στὸ δρόμο μας μᾶς ἔχει σταλεῖ γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουμε τὸ λόγο ἢ τὴν πράξη τοῦ Κυρίου ἢ γιὰ νὰ τὰ δεχτοῦμε ἀπὸ ἐκεῖνο, τότε ἡ ζωὴ θὰ εἶναι πλούσια καὶ θὰ ἔχει νόημα -διαφορετικὰ θὰ παραμείνει ἕνα παιγνίδι τῆς τύχης, μιὰ ἀτέλειωτη ἁλυσίδα τυχαίων περιστατικῶν.

Ἂς μποῦμε στὸν καινούριο χρόνο μ' αὐτὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ μὲ τέτοια πνευματικὴ φλόγα, ἂς δεχτοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὁποιονδήποτε ὁ Θεὸς μᾶς στείλει, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Κύριος δέχεται ἐμᾶς στὴν πορεία μας κι ἂς δεχτοῦμε ὅ,τι καὶ ἂν μᾶς συμβεῖ σὰν ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, καὶ σ' ὅλες τὶς περιστάσεις ἂς συμπεριφερόμαστε σὰν Χριστιανοί· τότε ὅλα θὰ πᾶνε καλά.

Ὁ παλιὸς χρόνος ἔχει φύγει καὶ πολλοὶ περιμένουν τώρα τὸν ἐρχομὸ τοῦ νέου χρόνου στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιὰ κείνους ἔχει τελειώσει ὁ ἀγώνας, ἐνῶ ἐμεῖς ζοῦμε ἀκόμα πάνω στὴ γῆ. Ἂς θυμηθοῦμε ὅσους ἔζησαν ἀνάμεσά μας, ἐκείνους ποὺ γνωρίζαμε κι ἀγαπούσαμε κι ἐκείνους ποὺ ἀπὸ ἀπροσεξία οὔτε κἄν παρατηρήσαμε. Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς ἀμέτρητους ἀνθρώπους ποὺ πέθαναν φέτος δυστυχισμένοι ἀπὸ ἀρρώστιες, σὲ δυστυχήματα, σὲ πολέμους. Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς πάντες χωρὶς ν' ἀφήσουμε κανέναν ἔξω κι ἂς μποῦμε στὴν καινούρια χρονιὰ μὲ καρδιὰ ἀνοιχτὴ γιὰ τοὺς πάντες. Ἂς ψάλουμε «αἰωνία ἡ μνήμη» γιὰ ὅλους τοὺς κεκοιμημένους πρὶν χωριστοῦμε καὶ ἂς διατηρήσουμε αὐτὴ τὴν αἰωνία μνήμη στὶς καρδιές μας μὲ ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ Θεὸ ποὺ ἔδωσε νὰ συναντήσουμε ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους μπορέσαμε ν' ἀγαπήσουμε καὶ νὰ σεβαστοῦμε, ἀνθρώπους τῶν ὀποίων τὸ παράδειγμα μπόρεσε νὰ μᾶς ἐμπνεύσει.

Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει τὸ Νέο Ἔτος. Σᾶς εὔχομαι ἕναν εὐτυχισμένο καινούριο χρόνο, νὰ ζήσετε, ν' ἀγαπᾶτε τὸ Θεό, ν' ἀγαπᾶτε καὶ νὰ ἐξυπηρετεῖτε τοὺς ἀνθρώπους.

Από το ιδιωτικώς θρησκεύειν στο εκκλησιαστικώς υπάρχειν


Ανοικτή Διάλεξη, διοργάνωσε η Ι.Μ. Δημητριάδος την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου  στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Αρχιμ. Γρηγόριος Παπαθωμάς, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 
Ο π. Γρηγόριος ανέπτυξε το θέμα: «Από το ιδιωτικώς θρησκεύειν στο εκκλησιαστικώς υπάρχειν».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας, πατώντας εδώ

Patriarch Kirill to make a pilgrimage to Mount Athos and visit Estonia

Moscow, December 29, Interfax


Patriarch Kirill of Moscow and All Russia is to visit Greece, Mount Athos and the Baltic States next year.

"Early in June the Patriarch plans to visit Greece. Visiting the Greek Orthodox Church he will return the Archbishop Ieronymos' of Athens and All Greece visit to Russia in 2012. The Primate is going to make a pilgrimage to Holy Mount Athos during his visit," Metropolitan Hilarion said in his interview with Interfax-Religionon Saturday.

According to him, the Patriarch will go on visiting dioceses of the Russian Church, including those located outside of Russia and self-administered Churches under the Moscow Patriarchate.

"The Patriarch has already visited many countries in his canonical territory, but he hasn't yet visited the Baltic States after being elected to the patriarchal see. Late in June, His Holiness the Patriarch is going to visit Estonia where believers of the self-administered Estonian Apostolic Church are looking forward to his visit," the interviewee of the agency said.

The Patriarch will traditionally commemorate St.Vladimir in Kiev "at the cradle of Russia's Baptism" on July 28.

"Other visits are also planned, but their dates are yet to be specified," the hierarch said.


Πηγή: http://www.interfax-religion.com/?act=news&div=10174

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ἡ Ἁγία Ἀνυσία, ἡ Ὁσιοµάρτυς ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη (30 Δεκεμβρίου)

Το ιερό λείψανο της Αγίας Ανυσίας,
στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης.

Ἡ Ἁγία Ἀνυσία ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (298 µ.Χ.). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἦταν θυγατέρα γονέων εὐσεβῶν καὶ πολὺ πλουσίων. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, ἡ Ἀνυσία στάθηκε κυρία τοῦ ἑαυτοῦ της. Οὔτε τὰ πλούτη ποὺ κληρονόµησε τὴν µέθυσαν, οὔτε ἡ ὀρφάνια της τὴν παρέσυρε. Ἀλλὰ µὲ φρόνηση καὶ ἐγκράτεια, προσπαθοῦσε πάντα νὰ µαθαίνει «τί ἐστὶν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». Τί δηλαδή, εἶναι εὐχάριστο καὶ εὐπρόσδεκτο στὸν Κύριο. Ἡ εὐσέβειά της αὐτή, τὴν ἔκανε γνωστὴ στοὺς εἰδωλολάτρες. 
Μία φορὰ λοιπόν, ἐνῷ πήγαινε στὴν ἐκκλησία, τὴν συνάντησε κάποιος εἰδωλολάτρης στρατιώτης. Ἀφοῦ τὴν ἔπιασε βίαια, τὴν ἔσυρε στοὺς βωµοὺς τῶν εἰδώλων καὶ τὴν πίεζε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεούς. Ἡ Ἀνυσία ὁµολόγησε ὅτι πιστεύει στὸν Ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ Αὐτὸν ἀγωνίζεται νὰ εὐχαριστεῖ κάθεµέρα. Ὁ στρατιώτης ἐξαγριωµένος, ἄρχισε νὰ βλασφηµεῖ τὸ Θεὸ καὶ τότε ἡ Ἀνυσία τὸν ἔφτυσε στὸ πρόσωπο. Ντροπιασµένος αὐτός, ἔσυρε τὸ σπαθί του καὶ διαπέρασε τὰ πλευρά της. Ἔτσι ἡ Ἀνυσία, πῆρε τὸ ἁµαράντινο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Χριστουγεννιάτικη αγρυπνία στα Καρούλια.

Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com/

Η παρακάτω διήγηση του Αρχιμανδρίτη Χερουβείμ Καράμπελα είναι δημοσιευμένη στο βιβλίο του -ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ,ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ -Έκδοση Ι.Μ.Παρακλήτου 1991.



Μεταξύ των άλλων, ο Γέροντάς μας είχε και μία ευλογημένη συνήθεια.Κατά διαστήματα, έστελνε μία μικρή παρηγοριά στους ερημίτες…Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που κοινοβίασα στην καλύβη μας, όταν μία μέρα-προπαραμονή Χριστουγέννων-όπως θυμάμαι-με κάλεσε ο Γέροντας για ν΄αναθέσει και σε μένα την ευλογημένη αυτή διακονία. Ασφαλώς με την απόφασή του αυτή, απέβλεπε και στην πνευματική μου,όπως πάντα ωφέλεια….Έβαλα μετάνοια στον Γέροντα φορτώθηκα τον ντορβά μου, πήρα το ραβδί και ξεκίνησα για τα Καρούλια…….Πέρασα από πολλούς ασκητές, την ζωή των οποίων χαρακτήριζε η συνέπεια.Ήσαν πραγματικοί μοναχοί,πραγματικοί ασκητές.Μεταξύ αυτών ο γέρων Νείλος,ηλικιωμένος Ρώσος ησυχαστής,που δεν γνώριζε καθόλου ελληνικά και ο επίσης ρώσος ιερομόναχος Παρθένιος….
…Το πρόγραμμά μου άλλαξε, όταν ο πνευματικός μου επέμενε να παραμείνω στην αγρυπνία των Χριστουγέννων και στην πανήγυρη της καλύβης τους, αφού το παρεκκλήσιό τους ήταν αφιερωμένο στην Γέννηση του Χριστού.  Ο Γέροντάς μου άλλωστε είχε δώσει ευλογία για κάτι τέτοιο.
Την άλλη μέρα, μαζί με τον υποτακτικό του πνευματικού μου, π. Συμεών, κάναμε μια σχετική καθαριότητα της καλύβης, με αφορμή την πανήγυρη.  Αργά το απόγευμα άρχισαν να έρχονται οι γύρω ασκητές, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.
Καθισμένος σ’ ένα μικρό εξώστη, έβλεπα τους ερημίτες, που κατέβαιναν από τα βράχια, άλλοι από τις κρεμαστές σκάλες και άλλοι από τις αλυσίδες, ο ένας πίσω από τον άλλον’ αξέχαστο θέαμα! Νέοι, μεσήλικες, γεροντάκια, αποτελούσαν μια χρυσή, ζωντανή αλυσίδα πανηγυριστών’ με τους παλιούς, λερωμένους ντορβάδες στην πλάτη, με  ζωστικά και ράσα χιλιομπαλωμένα. Το πρόσωπό τους είχε μια σεμνή, σοβαρή έκφρασι. Χαιρετούσαν ένας-ένας με βαθειά υπόκλιση κι έπαιρναν την θέση τους στο μικρό παρεκκλήσιο της Γεννήσεως του Κυρίου.
Διαβάστε τη συνέχεια

Πόσα ήταν τα νήπια;


Του Δρ. Αθανασίου Μουστάκη, Θεολόγου - Φιλολόγου
Μέσα στην φύση του ανθρώπου είναι η επιθυμία να λύσει τις απορίες του.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και η συζήτηση για τον αριθμό των νηπίων που σφαγιάσθηκαν στη Βηθλεέμ από τον Ηρώδη μετά τη γέννηση του Χριστού.
Μελετώντας την πατερική παράδοση θα εντοπίσουμε αρκετές αναφορές στο γεγονός, χωρίς καμία αναφορά στον αριθμό των αθώων θυμάτων.
 Ο αριθμός 14.000, φαίνεται ότι εισχώρησε σε κάποια κατοπινή στιγμή, χωρίς όμως να ενσωματωθεί ποτέ πλήρως ούτε στα συναξάρια. Για παράδειγμα το Μέγα Ωρολόγιο σε έκδοση της Αποστολικής Διακονίας τοποθετεί τον αριθμό αυτό ανάμεσα σε παρενθέσεις.
Η σύγχρονη βιβλική έρευνα καταλήγει σε ένα πολύ μικρότερο νούμεροβασισμένη στον υπολογισμό του αριθμού των παιδιών που ήταν δυνατό να μεγαλώνουν στη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της. Ίσως γύρω στα 30 με 40.
Στους Αγίους Τόπους δείχνονται στους προσκυνητές οι τάφοι των νηπίων, οι οποίοι, ούτε κατά προσέγγιση δεν πλησιάζουν τον αριθμό των 14.000.
Διαβάστε τη συνέχεια

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Τό Εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ᾽ ἐμοῦ οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον...ἀλλά δι᾽ ἀποκαλύψεως ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ᾽.


α. Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα, καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀναφέρεται στή βεβαιότητα τοῦ ἀποστόλου ὅτι τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου πού κήρυξε στούς Γαλάτες δέν τό ἄκουσε καί δέν τό παρέλαβε ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά μέ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Πρός ἐπίρρωση μάλιστα τῆς βεβαιότητός του αὐτῆς φέρνει τήν προγενέστερη ζωή του, πῶς δηλαδή ἀπό ζηλωτής τῶν ἰουδαϊκῶν παραδόσεων καί διώκτης γι᾽ αὐτό τῶν χριστιανῶν μεταστράφηκε καί ἔγινε ὁ ἴδιος ἔνθερμος πιστός τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἀπόστολός Του στά ἔθνη, κάτι πού σφραγίστηκε ἀπό τήν ἐπικοινωνία του καί μέ τούς ἀποστόλους μαθητές τοῦ Κυρίου, ἰδίως τόν Πέτρο καί τόν ᾽Ιάκωβο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο "Ακολουθείν"

30 Δεκεμβρίου: Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν


30η Δεκεμβρίου

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν

Ἐν ᾗ μνήμην ἐπιτελοῦμεν Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος, 
Δαυΐδ τοῦ Βασιλέως καί Ἰακώβ τοῦ Ἀδελφοθέου. 
Τῶν Ὁσιομαρτύρων Ἀνυσίας καί Γεδεών τοῦ Νέου τοῦ ἐν Τυρνάβῳ, 
τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Φιλεταίρου καί 
τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Λέοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Ἦχος πλ. α΄ – Ἑωθινόν Η΄

Ἀπόστολος: Κυριακῆς μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν· «Γνωρίζω ὑμῖν τό εὐαγγέλιον, τό εὐαγγελισθέν ὑπ’ ἐμοῦ...» (Γαλ. α΄ 11-19)

Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Ἀναχωρησάντων τῶν Μάγων...» (Ματθ. β΄, 13-23)


Δείτε το Τυπικό από το Ημερολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Δείτε το Τυπικό από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος

Δείτε το Τυπικό σύμφωνα με την Μοναχική Διάταξη

Δείτε ολόκληρη την ακολουθία του Όρθρου και της Θ. Λειτουργίας


Μεγάλου Αρχιδιακόνου Μαξίμου: Λόγος εις την Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως


υπό Μεγάλου Αρχιδιακόνου Μαξίμου

Τήν ἀπαρχήν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανός σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι’ ἀστέρος τούς Μάγους καλέσας, οὕς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καί θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία τί γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι. 


Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, 
Λαέ τοῦ Θεοῦ, 
Καί πάλιν ἐφέτος, Κυριακήν πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἠξιώθημεν, τῇ χάριτι τοῦ Κυρίου, νά προεορτάσωμεν ἐν πανηγυρικῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει τά γενέθλια τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἑορτάζομεν τήν ἀπαρχήν τῆς σωτηρίας τῆς φθαρτῆς ἡμῶν ὑπάρξεως καί ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας τῶν παθῶν καί τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός δέν εἶναι ἄτομον, τό ὁποῖον χαρίζει ἀτομικήν σωτηρίαν καί ἀνάπαυσιν, δέν ἐνοικεῖ ἀτομικῶς εἰς ἕκαστον πιστόν, ἀλλ’εἶναι συλλογικόν πρόσωπον. 
Ὁ Χριστός εἶναι τό κέντρον καί ἡ ζωοποιός κεφαλή ἐν ᾗ καί δι’ἧς ζωοποιεῖται καί ἑνοῦται ὁλόκληρον τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἡ ἔννοια τῆς κεφαλῆς ὑποδηλοῖ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ πρῶτος ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ σώματι. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μία ἱεραρχική τάξις, ἡ ὁποία ἤρχισε ἤδη νά ἐμφανίζεται ἐν τῇ μεταποστολικῇ περιόδῳ διά τῆς ἐμφανίσεως ὁρατῶν κεφαλῶν τῶν Ἐπισκόπων εἰς τάς τοπικάς Ἐκκλησίας, ὡς ἄλλωστε μαρτυρεῖ ἐν προκειμένῳ καί ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι par excellence εἰκών Χριστοῦ, ὁ πατήρ καί ἡ κεφαλή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος. Ὅπως δέν κατανοεῖται ἡ Ἐκκλησία ἄνευ τῆς κεφαλῆς, τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν ἴδιον ἀκριβῶς τρόπον δέν νοεῖται τοπική Ἐκκλησία ἄνευ Ἐπισκόπου. Πάντοτε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπῆρχε μία ἱεραρχική τάξις καί σειρά καί τοῦτο ἀποτελεῖ βασική ἐκκλησιολογική ἀρχή τῆς ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί θεμελιώδης διαφορά πρός Προτεσταντικάς Ὁμολογίας. Ἀργότερον δέ ἐνεφανίσθη μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος μιᾶς γεωγραφικῆς περιφερείας ὡς κεφαλή καί κέντρον ἑνότητος περισσοτέρων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. 
Διαβάστε τη συνέχεια στο "Φως Φαναρίου"

Τα Χριστούγεννα που πέρασαν μας άγγιξαν;

του Κωνσταντίνου Δεληκωσταντή,
Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου ΑΘηνών

Πηγή: εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ


Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει την αληθινή ζωή, όπου θέλει και όπως εκείνος θέλει. Δεν υπάρχει ελευθερία και ευτυχία χωρίς την αλήθεια ή έξω από την αλήθεια. «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. 8,32). Η ελευθερία και η ευτυχία μας βρίσκoνται «στην πλάτη» της δράσης μας ή, καλύτερα, της προσπάθειάς μας να πραγματώσουμε αξίες, να ζούμε εν αληθεία, να υπηρετήσουμε την αλήθεια.
Για τη χριστιανική πίστη η αλήθεια είναι πρόσωπο, ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού είναι «κάποιος» και όχι «κάτι», όπως έλεγε ο μακαριστός π. Μιχαήλ Καρδαμάκης. Η γνώση της αλήθειας που ελευθερώνει είναι η σχέση με τον Χριστό, η πίστη ως απάντηση στο ύψιστο δώρο της χάριτος. Θεολογικά, πίστη σημαίνει έξοδο από τον εαυτό μας, υπάντηση του Θεού και αγάπη προς τον πλησίον. «Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιωάν. 4,16).
Η πιο άγονη έρημος είναι η καρδιά του κλεισμένου στον εαυτό του ανθρώπου, ο οποίος, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, δεν υπάρχει ως άνθρωπος. «Εάν ειδώ πάσαν την γνώσιν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί» (Α' Κορ. 13, 2-3).
Τα Χριστούγεννα είναι πάντοτε πρόσκληση να σπάσουμε τα δεσμά του εγωκεντρισμού, της θεώρησης του εαυτού μας ως κύριας πηγής νοήματος και αξίας στη ζωή, και να αφουγκρασθούμε το Ευαγγέλιο της αλληλεγγύης του Θεού με τον άνθρωπο και τον κόσμο, της Σάρκωσης του Θείου Λόγου, η οποία αποτελεί το «πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» (Ιωάννης ο Δαμασκηνός).
Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα της Βίβλου, ο Θεός εμφανίζεται ως «ο Θεός μεθ’ ημών». «Εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς» (Α΄ Ιωάν. 4,10). Αντίθετα προς το «πρώτον ακίνητον» των αρχαίων, που ακριβώς επειδή είναι τέλειο, δεν μπορεί να αγαπήσει, ο Θεός των Χριστιανών είναι ο Θεός της αφάτου φιλανθρωπίας, βρίσκεται πιο κοντά στον καθένα από εμάς και σε όλους μας, από όσο εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Η παρουσία Του είναι ευεργετική, η παρέμβασή Του γίνεται πάντοτε «υπέρ ημών», έργο Του είναι το «αγαθού μεταδιδόναι» (Νικόλαος Καβάσιλας). Δεν είναι «Θεός δυνάστης», δεν δουλώνει, αλλά ελευθερώνει. «Τη ελευθερία Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν» (Γαλ. 5,1). Είναι παντού και πάντοτε η άρνηση της άρνησης του ανθρώπου.
Αναρωτιέμαι συχνά, πώς είναι δυνατόν να μη μας αγγίζουν οι μεγάλες αλήθειες που συγκλόνισαν ανθρώπους όπως τον Απόστολο Παύλο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον στρατηγό Μακρυγιάννη, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τους ισχυρούς της γης, επιστήμονες και διανοητές. Αλήθειες που εμώραναν τους δεινούς συζητητές, που ήλεγξαν ως ασόφους τους σοφούς, που έσωσαν το Γένος. Με στενοχωρεί το ότι ένας Ελληνας δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει το πνεύμα πού δημιούργησε την Αγια-Σοφιά, την ορθόδοξη εικόνα, το θαύμα της αγιότητας. Πώς είναι δυνατόν εμείς οι ορθόδοξοι να συναινούμε και να συμβάλλουμε στη μετατροπή των μεγάλων μας εορτών σε εορτές τού έχειν και σε διονυσιακό πανηγύρι; Συνειδητοποιώ, σιγά σιγά, ότι ποτέ στην Ιστορία μας οι αλήθειες αυτές δεν άγγιζαν όλους, άγγιζαν ίσως περισσότερους από ό,τι σήμερα. Πάντοτε η αλήθεια και το πνεύμα ήταν υπόθεση άσκησης, αγώνα, αυθυπέρβασης. Επρεπε να δώσεις αίμα για να πάρεις πνεύμα, κι έτσι θα είναι πάντα. Και σήμερα ο αγώνας πρέπει να δοθεί πιο σθεναρά, η αντίσταση στον ευδαιμονισμό απαιτεί αυθυπέρβαση και επιμονή.
Φαίνεται πάντως πως αρκετοί αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την ορθότητα των κριτηρίων τους και να κατανοούν ότι έχουν πολλές ελευθερίες, αλλά τους λείπει η ελευθερία. Σαν να υποπτευόμαστε, έστω και φευγαλέα, ότι δεν υπάρχει ελευθερία στο έχειν, στην ικανοποίηση τεχνητών και συνεχώς διογκούμενων αναγκών. Αρχίζουμε να νιώθουμε το βάθος του τραύματος του κόσμου, προβληματιζόμαστε, νοήματα πρωτόγνωρα αναδίδονται από τα πράγματα και τα γεγονότα, φωτίζεται ο νους, μαλακώνει η καρδιά μας και βγαίνουν από μέσα μας δυνάμεις δημιουργικές που ούτε καν υποπτευόμασταν. Βιώνοντας το βαθύτερο νόημα της εορτής, που είναι πάντοτε στιγμή αποκαλύψεων και «καιρός ευχαριστίας», ανακαλύπτουμε και τον αληθινό μας εαυτό, αλλάζει η σχέση μας με τον κόσμο και τον συνάνθρωπο.
Σίγουρα όλα αυτά δεν είναι χωρίς σημασία. Ισως να μη ριζώνουν αρκετά βαθιά, αφού αμέσως μετά τις εορτές όλα φαίνεται να ξαναβρίσκουν τον γνώριμο ρυθμό τους. Αποτελούν πάντως μια νότα αυθεντικής ελευθερίας και πιθανόν να γίνουν για μερικούς έναυσμα για βαθύτερες αλλαγές, για ανάνηψη και «καλήν αντιστροφήν» (Γρηγόριος ο Θεολόγος). Για να γεννιέται ο Χριστός μέσα στις ψυχές μας, να λάμπει μέσα μας «το Φως το της γνώσεως» και να γίνεται η ζωή μας «κοινωνία αγάπης». Για να καταλάβουμε τελικά ότι η εορτή της Θείας Ενανθρωπήσεως δεν είναι απλώς θρησκευτική γιορτή, δεν είναι κάτι από το παρελθόν, αλλά το μέγα θαύμα της φιλανθρωπίας του Θεού, η «άλλη πλάσις» του ανθρώπου, η αιώνια αλήθεια της ζωής μας και η πηγή της ελπίδας μας. «Ο ουρανός και η γη σήμερον ηνώθησαν, τεχθέντος του Χριστού. Σήμερον Θεός επί γης παραγέγονε και άνθρωπος εις ουρανούς αναβέβηκεν»

Ο Πρόσφυγας Χριστός

του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, για το ΑΜΕΝ.GR



Ζήσαμε  και πανηγυρίσαμε για μια ακόμη φορά την Γέννηση του Θεανθρώπου. Έντονος ήταν ο αγώνας να ξεφύγουμε από τον ρομαντισμό των στολισμών και των γιορτών, που μόνο εξωτερικό περιτύλιγμα είναι, και να προχωρήσουμε στην ουσία του γεγονότος.
Το αυριανό Ευαγγέλιο κάνει ένα χρονικό άλμα. Μας περιγράφει την διπλή προσφυγιά του Χριστού.  Η πρώτη είναι ο εκούσιος  ερχομός Του στην δική μας πατρίδα, ξένη με την δική Του, τον ουρανό. Η δεύτερη είναι τώρα ως βρέφος. Την μια  προσφυγιά  την αποφασίζει,  για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Την άλλη την βιώνει για να σωθεί ο Ίδιος και να συνεχίσει  την πορεία Του,  όπως θα δούμε στην συνέχεια.

Διαβάστε τη συνέχεια στο "amen.gr

«Κρυφό σχολειό» από τη μητρόπολη Νεαπόλεως - Σταυρουπόλεως

Πηγή: εφημερίδα Μακεδονία
Της Φανής Σοβιτσλή (fanisovi@gmail.com)

Αρχιμ. π. Ιωάννης Περιστερίδης
Δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα σε περισσότερους από 200 μαθητές που φοιτούν στα γυμνάσια και τα λύκεια των δυτικών συνοικιών παρέχει η μητρόπολη Νεαπόλεως - Σταυρουπόλεως.

Σε μια προσπάθεια να τους στηρίξει με κάθε δυνατό εκπαιδευτικό τρόπο και παράλληλα να δώσει ανάσα στις οικογένειές τους, που λόγω της κρίσης αδυνατούν να διαθέσουν χρήματα για δίδακτρα σε ιδιωτικά φροντιστήρια, συνέστησε Κοινωνικά Φροντιστήρια μέσα σε ναούς.Ήδη δύο από τους μεγαλύτερους ναούς, στον Εύοσμο και την Ξηροκρήνη, μετατράπηκαν σε... τάξεις, όπου γίνονται τα μαθήματα, ενώ μέσα στον Ιανουάριο μία ακόμα τάξη θα διαμορφωθεί στον ιερό ναό των Αγίων Πάντων, όπου υπολογίζεται ότι θα συμμετέχουν περί τα 100 παιδιά, μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Μάλιστα ο αριθμός των παιδιών αναμένεται να διπλασιαστεί από τον ερχόμενο Μάρτιο, καθώς λίγο πριν από τις εξετάσεις όλο και περισσότεροι μαθητές χρειάζονται ενισχυτική διδασκαλία.Σύμφωνα με τον πατέρα Ιωάννη, που παραβρέθηκε στη χθεσινή συνεδρίαση της μητροπολιτικής επιτροπής Θεσσαλονίκης με αφορμή το μνημόνιο συνεργασίας με τη μητρόπολη Νεαπόλεως - Σταυρουπόλεως, η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση των Κοινωνικών Φροντιστηρίων είχε μεγάλη ανταπόκριση από τους μαθητές και τις οικογένειές τους, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν χαμηλά εισοδήματα και αδυνατούν, όπως είπε, να καλύψουν το κόστος ιδιωτικών φροντιστηρίων. Ο ίδιος ανέφερε ότι εκτός από τα μαθήματα που γίνονται στους ναούς, με τη συμμετοχή εθελοντών καθηγητών που διδάσκουν Φυσική, Χημεία, Γλώσσα και Αρχαία Ελληνικά, αντίστοιχα μαθήματα γίνονται και κατ’ οίκον σε παιδιά που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες ή χρήζουν ψυχολογικής και μαθησιακής στήριξης λόγω ειδικών συνθηκών στην οικογένεια και άλλων προβλημάτων. «Η μητρόπολη καθίσταται αρωγός όλων των πολιτών που δοκιμάζονται σκληρά από την κρίση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η πρωτοβουλία για τη δημιουργία Κοινωνικών Φροντιστηρίων ελήφθη για όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως οικογενειακής κατάστασης και εισοδηματικών κριτηρίων», τόνισε ο πατήρ Ιωάννης.

Διαβάστε τη συνέχεια

Μνήμη των σφαγιασθέντων νηπίων από τον Ηρώδη (29 Δεκεμβρίου)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Το κύριο πρόβλημα που θέτει η σημερινή ημέρα, της μνήμης των σφαγιασθέντων νηπίων από τον Ηρώδη, είναι η εξώφθαλμη αδικία που διαπράχθηκε τότε, γεγονός που οδηγεί στο πάντα επίκαιρο και ουδέποτε αποδεκτό από την ανθρώπινη λογική πρόβλημα της θεοδικίας: γιατί βρέφη και νήπια, πριν καν ξεκινήσουν τη ζωή τους, την έχασαν και μάλιστα με τέτοιο τραγικό τρόπο; Και πού βρίσκεται η δικαιοσύνη του Θεού; Πώς ανέχτηκε ο δίκαιος Θεός μία τέτοια αδικία; Δεν φαίνεται έτσι ότι ο Θεός απουσιάζει ή τέλος πάντων είναι κρυμμένος, ενώ παρουσιάζεται ως κυρίαρχος ο δαίμονας με τα όργανά του, τύπου Ηρώδη; Και με βάση τον προβληματισμό για ό,τι άδικο συνέβη τότε, η ανθρώπινη σκέψη ανοίγεται και σε όλη τη διαδρομή του ανθρωπίνου γένους, καταγράφοντας παρόμοια και σκληρότερα ίσως περιστατικά: εξανδραποδισμούς ολόκληρων λαών, πείνες, πολέμους, εξαθλίωση ανθρώπων, ανέχεια, ανεργία, φτώχεια. Σε όλα αυτά το κυρίαρχο ερώτημα είναι το γιατί; Και το πώς ο Θεός ανέχεται τέτοιες καταστάσεις;

Διαβάστε τη συνέχεια στο "Ακολουθείν"

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Η εορτή των Χριστουγέννων – Θεοφανείων

Του Αρχιμ. Νικολάου Ιωαννίδου

Από την ιστορικοθεολογική μελέτη μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι εορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων μέχρι τον Δ΄ αιώνα εορτάζονταν από κοινού. Το 330 για πρώτη φορά στη Ρώμη άρχισε να εορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου η Γέννηση του Κυρίου ξεχωριστά από την εορτή των Θεοφανείων, η οποία συνέχισε να εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και έλαβε έκτοτε χαρακτήρα χαρισματικό. Σταδιακά μέχρι τα μέσα του ΣΤ΄ αιώνα όλες οιοι τοπικές υιοθέτησαν οριστικά αυτή τη διάκριση του εορτασμού.

Η ανάλυση των πατερικών ομιλιών γι’ αυτές τις δύο εορτές δείχνει ότι το κέντρο της λατρείας της Εκκλησίας, κατά τον Δ΄ τουλάχιστον αιώνα, ήταν το γεγονός της ενανθρωπήσεως του Ιησού Χριστού, το οποίο συνοψιζόταν στην ομολογία ότι ο Θεός Λόγος «ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιιηθώμεν». Οι ιεροί Πατέρες εκστασιασμένοι μπροστά στο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως διδάσκουν τους πιστούς τη θεολογία του μυστηρίου.
Το ιδεολογικό πλαίσιο της εποχής απαιτούσε αντιμετώπιση των αιρετικών και ειδωλολατρών. Ο πανηγυρισμός των δύο μεγάλων αυτών εορτών αποτέλεσε την κατάλληλη ευκαιρία να εκθέσουν εμμέσως πλην σαφώς την πίστη της Εκκλησίας στη Σύνοδο της Νικαίας, απαντώντας έτσι στους διάφορους αιρετικούς. Τους ειδωλολάτρες αντιμετώπισαν με αυστηρότητα αλλά και με οικοδομητική διάθεση, αφού ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πάνω απ’ όλα όμως οι Πατέρες απαιτούσαν καθαρότητα ζωής, απαραίτητη για την οικείωση όσων πρόσφερε ο ενανθρωπήσας Χριστός.
Οι εορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων δεν προσφέρονται για σκέψεις ευσεβείς και αναλύσεις συναισθηματικές, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε τη ζωτική σημασία τους και να μετάσχουμε στα εορταζόμενα γεγονότα· να βιώσουμε ότι ο Θεός έγινε άνθρωποςγια τη δική μας σωτηρία, ότι μας έδωσε μια νέα ζωή, που είναι οι δυνατότητα να γίνουμε θεοί κατά χάριν.
Κάθε εκκλησιαστή εορτή είναι ανάμνηση ενός θείου γεγονότος, ανάμνηση όμως που ενώ έγινε στο παρελθόν εφάπαξ, φανερώνεται, βιώνεται και εορτάζεται μυστηριακώς στο παρόν και μας δίνει τη δυνατότητα να μετέχουμε βιωματικά σ’ αυτό, δηλαδή ως αυτόπτες μάρτυρες. Και εν προκειμένω μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες της θείας Επιφανείας, να γίνουμε οι ίδιοι «θεοφανικό γεγονός», πράγμα άλλωστε που αποτελεί και το σκοπό της θείας ενανθρωπήσεως.
Γι’ αυτό, ας κλείσουμε με τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Αδελφοί και πατέρες «τοίνυν εορτάζωμεν, μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς· μη κοσμικώς αλλ’ υπερκοσμικώς· μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου, μάλλον δε τα του δεσπότου· μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας· μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως».

Πηγή: Επίλογος από την εισήγηση “Η εορτή των Χριστουγέννων – Θεοφανείων”, στο Η’ Πανελλήνιο Λειτουργικό Συμπόσιο Στελεχών Ιερών Μητροπόλεων, “Το Χριστιανικόν Εορτολόγιον”, Βόλος 18-20 Σεπτεμβρίου 2006, έκδ. Πρακτικών Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, σ. 168-9.

Επεξήγηση της εικόνας των Χριστουγέννων



1) Στο κέντρο της εικόνας δεσπόζει η μορφή της Παναγίας Θεοτόκου, που είναι το κύριο πρόσωπο της παρούσας εορτής. Τυλιγμένη σεμνά στο κόκκινο μαφόριό της, στέκεται γονατιστή σε στάση ευλαβείας και απορίας συγχρόνως, με τα χέρια στο στήθος σταυρωμένα. Απορεί για τον τρόπο τον ανέκφραστο της Γεννήσεως και ατενίζει με ευλάβεια και δέος «το βρέφος το τεχθέν». 
2) Την κεφαλή της περιβάλλει φωτοστέφανο και το μαφόριό της είναι στολισμένο με τα τρία άστρα, που είναι σύμβολα της αειπαρθενίας της (προ τόκου, εν τόκω και μετά τόκον Παρθένος). 
3) Το σπήλαιο στο κέντρο είναι σκοτεινό. Ο αγιογράφος μ' αυτόν τον τρόπο θέλει να δηλώσει ότι πριν από την Γέννηση του Θεανθρώπου, όλη η ανθρωπότητα ήταν στο σκοτάδι της άγνοιας και της ειδωλολατρίας. 
4) Ένα άστρο από τον ουρανό, ρίχνει το πλούσιο και λαμπρό φως του μέσα στο σπήλαιο. Είναι το φως της Θείας Χάριτος, γι αυτό και διακρίνεται στο κέντρο του ένας μικρός φωτεινός σταυρός. 
5) Μέσα στη φάτνη, πάνω στο λευκό λίκνο κάθεται ο Χριστός σαν βρέφος, τυλιγμένο σε λευκά σπάργανα. Την κεφαλή Του περιβάλλει φωτοστέφανο, σύμβολο της Θεότητός Του. 
6) Δύο ζώα, ένας όνος και ένα βόδι, βρίσκονται κοντά Του, συμβολίζοντας την αλογία των εθνών, και προσφέροντας την θαλπωρή της παρουσίας τους. Ταυτόχρονα ο αγιογράφος υπενθυμίζει στον θεατή ότι πρέπει να φανεί φρονιμότερος των αλόγων ζώων, με την ευγνωμοσύνη του προς τον ενανθρωπήσαντα Κύριο και Θεό. 
7) Έξω από την φάτνη και δεξιά στέκεται Άγγελος Κυρίου που έχει την χείρα εκτεταμένη και ομιλεί με τον βοσκό μεταφέροντάς του το χαρμόσυνο μήνυμα της Γεννήσεως του Χριστού. 
8) Πλησίον άλλος βοσκός καθιστός παίζει φλογέρα και ελκύει τα πρόβατα που τον περιστοιχίζουν. 
9) Στο επάνω αριστερό μέρος της εικόνας πλήθος Αγγέλων σε στάση κινήσεως, άλλοι βλέπουν προς το φωτεινό άστρο και άλλοι προς τους έφιππους Μάγους, που εικονίζονται ακριβώς από κάτω με πορεία προς το σπήλαιο, για να προσκυνήσουν τον γεννηθέντα Βασιλέα Χριστό, και να του προσφέρουν τα πολύτιμά τους δώρα. 
10) Στο κάτω αριστερό μέρος της εικόνας, ο γέροντας σε ηλικία και σύνεση Ιωσήφ, κάθεται πολύ σκεφτικός, διαλογιζόμενος το θαυμαστό και παράδοξο γεγονός. Η θέση του Ιωσήφ, στην άκρη της παράστασης και σε ικανή απόσταση από την φάτνη, το βρέφος και την Μητέρα του, είναι η πλέον σωστή και εύλογη, αφού αυτός δεν έχει ουσιαστική σχέση με το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού. 
11) Δίπλα στον Ιωσήφ στέκεται ένας βοσκός με την πλούσια κάπα του και στηρίζεται σε μια μεγάλη ράβδο. Κατά τους ερμηνευτές, πρόκειται για τον κοινό έχθρό διάβολο, με μορφή ανθρώπου - βοσκού, που σπέρνει λογισμούς αμφιβολίας στον Ιωσήφ, για να του θολώση την εμπιστοσύνη στην Παρθένο Μαρία, της οποίας ανέλαβε την κηδεμονία. Στο κάτω δεξιό μέρος της εικόνας, δύο γυναίκες - μαίες, βοηθούν στην περιποίηση του νεογέννητου βρέφους. Η μία χύνει νερό στη λεκάνη, και η άλλη με το ένα χέρι δοκιμάζει την θερμότητά του και με το άλλο κρατεί τον Χριστό με σκοπό να τον πλύνει, όπως γίνεται πάντοτε μετά την γέννηση ενός παιδιού.
12) Την εικόνα στολίζουν στοιχεία της φύσεως, όπως δένδρα και διάφορα φυτά της γης, που εικονίζονται διάσπαρτα για να θυμίζουν ότι όλη η κτίση συμμετείχε στο μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως του Σωτήρα Χριστού.

* από το site της Εκκλησίας της Ελλάδας

Η μνήμη του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο


Κωνσταντινούπολη, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίνα

Με ιδιαίτερη κατάνυξη εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου στο Ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας καθώς την ημέρα αυτή άγει τα ονομαστήριά του ο Πρωτοσυγκελλεύων του Οικουμενικού Πατριάρχου Μητροπολίτης Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος. Το πρωί τελέστηκε στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, με την ευλογία του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον εορτάζοντα Μητροπολίτη ο οποίος επέλεξε να τελέσει μόνος του τη Θεία Λειτουργία ενδεδυμένος την ιερατική στολή και το ωμόφορο, το διακριτικό άμφιο του Αρχιερέως. 

Διαβάστε στο " amen.gr"

“Δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν”

Του Δρ. Αθανασίου Μουστάκη, Θεολόγου - Φιλολόγου

Στις 27 Δεκεμβρίου, μόλις δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα, ενώ η ανθρωπότητα πανηγυρίζει για το χαρμόσυνο / σωτήριο γεγονός της Σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, ωσάν να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι γέννηση (ζωή) και θάνατος πορεύονται δίπλα δίπλα.

Ο άγιος Στέφανος, όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις, ήταν ένας από τους επτά “πλήρεις πνεύματος” πιστούς, οι οποίοι εξελέγησαν από τους αποστόλους για να διακονούν τους εξ εθνών προερχομένους πιστούς. Οι πιστοί αυτοί έμειναν γνωστοί ως οι επτά διάκονοι. Προέρχονταν από τις ελληνιστικές κοινότητες του ιουδαϊσμού και για το λόγο αυτό η διακονία τους προσανατολίστηκε προς τους πιστούς ανάλογης προέλευσης.Γρήγορα οι Ιουδαίοι κατάλαβαν ότι, τουλάχιστον ένας από αυτούς, ο Στέφανος, δεν θα περιόριζε το έργο και τη δράση του στην κοινωνική προσφορά, αλλά θα κήρυττε, παράλληλα, και το λόγο του Θεού με σκοπό να κατηχήσει και να βαπτίσει όσους περισσότερους μπορούσε στην πίστη που παρείχε τη σωτηρία.
Διαβάστε τη συνέχεια